Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Διαβάζω μια θάλασσα, την τρικυμία των ματιών σου....



Η θάλασσα σου

δίχως όχθες

περπατώ στην απεραντοσύνη

σε κύματα η ευγνωμοσύνη

η θέρμη του νερού σου

με δροσίζεις

Θέλω να βουτήξω

να εξαγνιστώ

άπειρα μαργαριτάρια στο βυθό σου

δεν χρειάζομαι αέρα

ανάσα δώσε μου

στην ακτή μια αγκαλιά

νερό να πιω

από τα χείλη σου

κολυμπώ σε όνειρα

τα βότσαλα της παραλίας

σε χρώματα χιλιάδες

και άμμος

είναι σύννεφα

ξαπλώνουμε

στον ουρανό ή παραπάνω

πάμε μαζί

τα πανιά γυρισμένα

γλυκύς άνεμος της θάλασσάς σου


Χ.Κ 

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Μην κάνεις πάντα το ίδιο λάθος....................... υπάρχουν τόσα άλλα.......

Και πόσα άλλα λάθη ακόμα υπάρχουν......

Nobody's perfect......

Είμαστε εδώ για να καταλαβαίνουμε τα λάθη.......να προχωράμε, να εξελισσόμαστε.........

Είμαστε εδώ για να βάζουμε φρένο στην αναρχία..... να βάζουμε τάξη την ανοργανωσιά και να προχωράμε.....

Θα το βρω, είμαι σίγουρη...... αυτό που μου λείπει θα το βρω, δεν είναι τέλειο , είναι αυτό που θα με κάνει να αλλαξοπιστήσω, είναι αυτό που θα με κάνει να είμαι σταθερή στις διαθέσεις μου, είναι αυτό που θα μου ρουφήξει ολόκληρη την ενέργεια...... ίσως να είναι λίγο μακριά αλλά θα το βρώ..... προς το παρόν φρένο στον αυθορμητισμό, φρένο στον ενθουσιασμό, και όλα στην κατάλληλη στιγμή τους.
Σταματώ για να μην παρεξηγιέμαι και συνεχίζω από εκεί που έμεινα. Ευτυχώς δεν είναι το μηδέν, ούτε το κονιάκ εφτά αστέρων η αφετηρία μου. Πάντα θα είναι η ολοκλήρωσή μου και η προσωπική μου ευτυχία μέσω σπουδών, επαγγέλματος, αρχικά. Έπειτα μέσα από την προσωπική μου εξέλιξη. Και θα φτάσω, πάντα κάποιος φτάνει και όσοι τελικά μετά από χρόνια μένουν μόνοι, είναι γιατί στην πορεία κουράστηκαν και παρασύρθηκαν από τα στερεότυπα.

Φρένο λοιπόν, σε ότι με ρίχνει, ότι με μπερδεύει, ότι με γυρίζει, ότι με στεναχωρεί. Χώρος πρέπει να υπάρχει μόνο για αισιοδοξία, συγκέντρωση, θέληση, στόχους, αγάπη.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Μια ωραία τσικνοπέμπτη (όπως μια ωραία πεταλούδα! -το τραγουδάκι)

Καρδιά μοιρασμένη σε χίλια κομμάτια, σε χίλιους ανθρώπους. Πόσα μπορεί να αντέξει μια καρδιά, πόσο ποια σταθερή μπορεί να είναι? Μόνο παρεξηγήσιμη, μόνο ασταθής και ελεύθερη, ανεξάρτητη και αυθόρμητη αδαής και ωραία. Μια καρδιά λοιπόν καταλήγω στο συμπέρασμα πως σήμερα δεν φθείρεται (σήμερα για το σήμερα, και σήμερα όχι γενικά). Παλιά ίσως, τώρα όχι. Μια καρδιά ανεξάρτητη μπορεί να δώσει πολλά σε πολλούς, λίγα σε αυτούς που είναι ανεπίδεκτης Ματινίσεως.

Είναι χαρά κάποιου να έχει γύρω του ανθρώπους, ποιοτικούς, ανθρώπους δίχως καταπίεση, οντότητες ελεύθερες στο νου και το πνεύμα. Είναι ωραία να ξεχωρίζεις τις γιορτές όταν υπάρχει λόγος, δίχως απαραίτητα σκοπό, όταν υπάρχουν άνθρωποι που διψούν να ακούσουν αυτά που λες. Μην υποτιμάς τις μικρές γιορτές, τις μικρές συμμαζώξεις, με ανθρώπους καθημερινούς, ίσως όχι σαν εσένα (εννοώ στην ίδια φιλοσοφία, γιατί τίποτα διαφορετικό δεν έχεις άλλο) αλλά να, δεν υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν λιγότερα από σένα σε μια συζήτηση. Πάντα μαθαίνεις, πάντα παίρνεις, και όταν παίρνεις ευχαριστιέσαι – την στιγμή, τους ανθρώπους, τις κουβέντες – ακόμα και αν δεν ειπωθεί κάτι ουσιώδες, κάτι το οποίο έχεις συνηθίσει τον εαυτό σου να ακούει.

Είναι ωραίο να θυμάσαι πως είναι το πείραμα. Παρατηρείς, διαλέγεις μεθοδολογία και κάνεις το πείραμα, άμα πετύχει το επαναλαμβάνεις για να δείς ότι το αποτέλεσμα είναι αυτό που βγήκε εξαρχής, αν τελικά το διαπιστώσεις προχωράς σε νέα θεωρία. Και έτσι η ζωή σε κάνει να εξελίσσεσαι , να ελίσσεσαι και να επιδιώκεις. Είμαι αισιόδοξη τώρα. Σήμερα από την μέρα τούτη έμαθα κάτι. Έλαβα μηνύματα, δεν κουράστηκα να κάνω πειράματα, απλά βγήκαν σωστά αποτελέσματα και πολύ πιο απλά ευχαριστήθηκα την στιγμή. Δεν περίμενα πως από τόσο απλές στιγμές και κουβέντες το όφελος είναι τόσο μεγάλο ή πολύ περισσότερο το είχα ξεχάσει. Είναι δύσκολο να λες ευχαριστιέσαι τη στιγμή, γιατί η στιγμή διαρκεί χιλιοστά του δευτερολέπτου, και τα δευτερόλεπτα κρατούν το λεπτό, φαντάσου λοιπόν πόσα λεπτά είναι οχτώ ώρες! Οχτώ ώρες ευχαρίστησης! Πάει καιρός που δεν είχα ευχαριστηθεί την στιγμή. Ίσως και χρόνια. Γι’ αυτό χρόνια πολλά και καλημέρα. J  

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Όνειρο, Ψυχή, Χάος (Θεατρικός Ιδεαλισμός κάπου το 2005, με πρωταγωνιστές το Όνειρο, την Ψυχή και το Χάος)

ΟΝΕΙΡΟ-ΨΥΧΗ- XAOΣ
 
Το άπειρο κυβερνά και μια ψυχή κυνηγά για να τη στείλει μακριά μα δε μπορεί μονάχη η ψυχή, να τρέξει μακριά χρειάζεται φτερά να πετάξει ψηλά ακόμα και αυτά αν είναι σπασμένα,βαμμένα, καμμένα.

Το όνειρο ακούει τη ψυχή,και γρήγορα τρέχει να τη βρει να τη πάει αλλού σ’ ένα κόσμο μεγάλο,γεμάτο ατμούς.

Μα είναι κρυμμένη καλά η ψυχή και από το φόβο της έχει πια κουφαθεί.
Δεν ακούει που έρχεται το όνειρο σα στάλα,να πέσει επάνω της να χυθεί σαν το γάλα.

"Σώσου και σώσε με πάρε με αλλού!!!". Φωνάζει μέσα στο χάος που είναι παντού.

 Τρομαγμένο το όνειρο από τα λόγια της ψυχής,δε πτοείται δε φεύγει μα κάθεται εκεί,και μετά από λίγο φεύγουν μαζί και πάνε για ύπνο στο χάος της στιγμής.

Και περνάνε τα χρόνια.... περνάνε ακόμα....και εκεί που κοιμούνταν για χρόνια ολόκληρα, σα λίωσαν τα χιόνια,ξυπνήσαν απότομα.

Η ψυχή ονειρευόταν με το όνειρο δίπλα,πως είχε ξεφύγει και ζούσε σα πρώτα. Μα κοίταζε γύρω της,και δεν ήταν αλήθεια. Όντως έχει ξεφύγει απ’ το σώμα που ζούσε
έπαψε πια,δεν αιμοραγούσε,όμως,της έχει μείνει ακόμα,αυτή η πικρία,όταν ζούσε τότε
μέ την λαγνία.Δε λέω,περνούσε ωραία,μπορούσε, κοιτούσε,σκεφτόταν, υπήρχε, γελούσε,κοιτούσε και χαιρόταν πάντα τις στιγμές της ζωής.

Μα μια μέρα ο Χάρος χτυπάει το σώμα,κι η φωνή τον ακούει,κι ανοίγει την πόρτα
της λέει "πάμε ψυχή, έχεις καταδικασθεί να ζείς στο χάος, και όχι στη στιγμή".

Μα μέχρι η Ψυχή να καταλάβει που είναι,το σώμα πως άφησε,και είναι νεκρό τώρα
είχε χαθεί μέσα στο Χάος,δεν υπήρχε πνοή, δεν υπήρχε Κανείς Άλλος.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Three classical symptoms of killing our dreams

The first symptom of the process of our killing our dreams is the lack of time. The busiest people I have known in my life always have time enough to do everything. Those who do nothing are always tired and pay no attention to the little amount of work they are required to do. They complain constantly that the day is too short. The truth is, they are afraid to fight the Good Fight.

The second symptom of the death of our dreams lies in our certainties. Because we don’t want to see life as a grand adventure, we begin to think of ourselves as wise and fair and correct in asking so little of life. We look beyond the walls of our day-to-day existence, and we hear the sound of lances breaking, we smell the dust and the sweat, and we see the great defeats and the fire in the eyes of the warriors. But we never see the delight, the immense delight in the hearts of those who are engaged in the battle. For them, neither victory nor defeat is important; what’s important is only that they are fighting the Good Fight.

And, finally, the third symptom of the passing of our dreams is peace. Life becomes a Sunday afternoon; we ask for nothing grand, and we cease to demand anything more than we are willing to give. In that state, we think of ourselves as being mature; we put aside the fantasies of our youth, and we seek personal and professional achievement. We are surprised when people our age say that they still want this or that out of life. But really, deep in our hearts, we know that what has happened is that we have renounced the battle for our dreams – we have refused to fight the Good Fight.
When we renounce our dreams and find peace, we go through a short period of tranquility. But the dead dreams begin to rot within us and to infect our entire being.
We become cruel to those around us, and then we begin to direct this cruelty against ourselves. That’s when illnesses and psychoses arise. What we sought to avoid in combat – disappointment and defeat – come upon us because of our cowardice.
And one day, the dead, spoiled dreams make it difficult to breathe, and we actually seek death. It’s death that frees us from our certainties, from our work, and from that terrible peace of our Sunday afternoons

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Γράμμα πρός την Κυρά της Σιωπής

 
ΑΠΑΙΤΕΤΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ :

Γράμμα προς την Κυρά της Σιωπής,
Χρόνος ανυπόταχτος 89630… ,
Τ.Κ Άπειρο

Αγαπημένη μου, Κυρά της Σιωπής,

Κοίτα με, έχω ανάγκη να με κοιτάς….. έχω ανάγκη να μου μιλάς….. δεν νιώθω μόνος… έχω εσένα….. κυρά της σιωπής με τα μεγάλα μάτια….ξενυχτάς μαζί μου…ώρες, μέρες, χρόνια . Κάθε βράδυ από τότε… μου υπόσχεσαι όνειρα θερινής νυκτός… Λυπήσου με, μα λύπη δεν βλέπω στα μάτια… παρά μια αλήθεια… και αυτό με φοβίζει… πόσο αληθινή είσαι….. Θυμάσαι? Μου έλεγες τότε εκείνα τα κρύα βράδια στα βράχια πόσο μόνη ήσουν, μου σιγοτραγουδούσες μου σιγοψιθύριζες….πώς διαφορετικά φανταζόσουν το μέλλον, πόσο αλλιώς το ήθελες, πόσο μόνη ένιωθες…. Μου μιλούσες μικρή μου… και ήμουν εκεί…. Ήμουν εκεί….Μην με αφήνεις τώρα εσύ… ποτέ δεν σε άφησα…. Σε έβλεπα κατάματα σε αυτά τα βαθυστόχαστα αμυγδαλωτά μάτια. Θέλεις να ξέρεις γιατί αποφεύγω τα μάτια σου, γιατί φεύγω ανά τους καιρούς…. γιατί δεν σου μιλώ όταν νιώθω κενός, με γραμμές παράλληλες…. Είναι που είσαι χαρούμενη, είναι που χαμογελάς….. όχι σε μένα, σε όλους τους άλλους…. Εγώ είμαι για να συγκρατώ τις λύπες σου, να μαζεύω την σκοτεινιά σου, να ζωγραφίζεις την στιγμιαία απαισιοδοξία σου…. τις αφηρημένες σκέψεις σου….
        Χαίρομαι (θα έλεγα αν ήταν αλήθεια). Αυτό που μας ενώνει είναι η ειλικρίνεια. Δεν θα μου ειλικρινής αν σου έλεγα πως χαίρομαι…. Ίσως να μην γνωρίζω αυτό το συναίσθημα, της χαράς, ίσως η σκοτεινιά που πάντα σε ενέπνεα να μου δώσεις, έγινε συναίσθημα. Η σκοτεινιά σου χαρά δική μου…. Τραγικό και οξύμωρο…. για όσους έχουν νου…, ίσως για μένα αυτό να ήταν η χαρά, έτσι δεν ήμουν μόνος, δεν ήμουν παρατημένος. Δεν φοβάμαι κυρά… ξέρω ότι θα ξανάρθεις ανά τους καιρούς…. Ανά τα χρόνια… το ξέρω ότι με έχεις μέσα σου βαθειά ριζωμένο…. είναι που αυτό αγαπώ περισσότερο, την ποίησή σου…. Τις σκέψεις σου …. Εσένα….
       Δεν φοβάμαι λοιπόν πως θα χαθείς…..  Σε έχω ανάγκη...απλά...(όπως τα πράγματα έχουν), όπως εσύ έχεις την δική μου ανάγκη. Ειλικρίνεια, μην ξεχνάς είναι αυτό που μας ενώνει. Ακόμα βλέπω στα μάτια σου αυτή την σπίθα της ζωντάνιας για το μέλλον, θα’ μαι εδώ…… όταν και για όσο με έχεις ανάγκη…..

Ο θαυμαστής σου,
Λευκός Πάπυρος.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

" Αναλογίες ζωγραφίζω ...για την Ωραία Ελένη"

Και να που πρέπει ολόκληροι λαοί να ανασυγκροτηθούν, σκοταδιστές να βρουν το φώς. Και να που τα σχέδια αλλάζουν δρυμίτατα και οι καιροί γίνονται πιο γκρίζοι. Είναι που το κατηγορούμενο της ζωής είναι το απρόβλεπτη....

          Και να που το τσιγάρο στο στόμα μου κρατώ. Αναλογίζομαι και προσμετρώ, βάζω νοητό μολύβι για να μετρήσω τις διαστάσεις του μεγέθους. Και τραβώ γραμμή. Είναι οι δυσκολίες να βρεις τις κατάλληλες αναλογίες για να μπορέσεις να σχεδιάσεις και να αντιγράψεις ή ακόμα και να δημιουργήσεις το φυσικό μέγεθος μιας ιδέας, που να έχει όρια και περιθώρια να την κάνεις αληθινή. Μα! Το τσιγάρο παραμένει αγνό, αν- άναφτο, και ίσα που κρατιέται από τις άκρες των χειλιών, των ξεραμένων απο την δίψα του λέγειν. Είναι οι δύσκολες στιγμές που σαν συνειρμοί έρχονται και με πνίγουν.
          Είναι η άγνοια του αύριο και η αμέλεια αυτού που εκείνοι θέλουν να λένε μέλλον. «Με λεν’ Ελένη». Ποιο ποταμό άραγε θα διασχίσω για να φτάσω το εγώ? Με ποια θέληση καταπολεμώ τα όσα θα πρέπει να θέλω και να αγαπώ? Γιατί πια, άλλα περιθώρια δεν δόθηκαν σε εκείνους που αγνοούσαν να δράσουν. Δεν θα δωθούν σε όσους δεν πάρουν πρωτοβουλίες. Το ανάβω μα δεν υποτάσσεται σε αυτό που θέλω, «το ανάβειν». Απαρέμφατο. Ποιός? Υποκείμενο όχι το χέρι αλλά το μυαλό. Πρέπει να βρω αυτό που πάντα επικαλόμουν. Εναλλακτική.
          Είναι οι δύσκολοι καιροί που ενεργοποιούν το συγγραφέα. Οικονομικοί, πολιτικοί, συναισθηματικοί, συγκυριακοί, στιγμιαίοι.
          Για ποιαν Ελένη άραγε μιλώ? Είναι που την ονόμασα έτσι. Είναι η ιδέα που προσπαθώ να προσδιορίσω. Είναι οι αναλογίες που προσπαθώ να δώσω στο πλάνο μου. Είναι η εναλλακτική στο Ματίνα.  «Ελένη θα σε λέω για να μην καταλάβουν πως κρύβομαι εγώ πίσω από τις αδυναμίες του καιρού. Ελένη.» Είναι αισιόδοξο, δίνει μια καινούργια νότα στις ιδέες. «Θέλω να έχεις και άλλες αναλογίες.»
          Ελένη γένους θηλυκού. Πολύ θηλυκού. «Ελένη πρέπει να είσαι τέτοια που θα μου δίνεις κουράγιο, πρέπει να είσαι η συνειδησή μου. Και αν οντως έτσι είναι, και είσαι ήδη η συνειδησή μου, τότε να είσαι πάντα ευπρόσδεκτη σε όσα δεν μπορώ να ελέγξω και να μοιρασστώ με άλλους. Να είσαι το άλλο μου εσύ. Εγώ και εσύ θέλω να γίνω εσύ !»
          Μανία καταδιώξεως και τρέλα θα μου έλεγε κάποιος πως κατέχω, αφού μπορώ και μιλώ σε μένα, συγγνώμη εσένα ήθελα να πω. Και να που έρχεται η παραλογία να διώξει την λογική και να την αντικαταστήσει. Και να που νομίζει ο άλλος πως γίνεσαι παράλογη, μα μπας και θαρρείς από μόνη σου πως τάχα είσαι λογική? Μήπως εσύ κάνεις το λάθος, και αντι για λογική είσαι λογικοφανής?.....μπααα Είναι οι δύσκολοι καιροί που παραμορφώνουν τα πάντα, ακόμα και τα σχέδια, ακόμα και τις ιδέες, ακόμα και σένα. Γιατί εξάλου να ξεφύγεις? Αφού μια ιδέα είσαι και εσύ, πλασμένη κατα κύρη, με την μόνη αλλαγή ότι πνέεις και εμπνέεις αέρα αισιοδοξίας. Αχ! Πόσο μου λείπει.....να πάρω βαθιά ανάσα και να ξανανιώσω φρέσκια, έτσι θα μπορούσα να σε συναγωνιστώ νεαρά μου.
          Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι πώς οι καιροί αλλάζουν τόσο γρήγορα, πώς δεν δείχνουν κανένα έλεος στην ευαισθησία σου σαν άνθρωπος, πως ασεβούν στην επιθυμία σου να μείνεις νέος, και που δεν σκέφτονται ποτέ να σε αγαπήσουν. Μόνο σα στυγνοί δολοφόνοι σε κατακρεουργούν σωματικά και ψυχικά, κομμάτι κομμάτι, στιγμή τη στιγμή, λεπτό το λεπτό έρχονται, παίρνουν από λίγο και σε αφήνουν να ξεψυχάς στα ήδη υπαρκτά σου χρόνια.
          «Πυρομανής ή ελεήμων?» Αυτό το αφήνω να το διαλέξεις εσύ.... Η αλήθεια είναι ότι αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσες να είσαι πυρομανής από την στιγμή που είσαι αισιόδοξη? «Πυρομανία γένους θηλυκού, πολύ θηλυκού, ίσως καυτού θυληκού». Θα 'θελες Ελένη.... γλυκιά μου εθελούσια αιθέρια ύπαρξη..... αλλά αέρας και φωτιά μονο καταστροφή μπορούν να προκαλέσουν. Ίσως καλύτερα να μην το άφηνα στην δική σου επιλογή. Εξάλλου στην ουσία εγώ είμαι αυτή που σε δημιουργώ......... 

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Κάθε εικόνα...χίλιες λέξεις...για την στιγμή που αναζητάμε εμείς να δούμε...


Περίμενα, περιμένω και θα περιμένω. Σίγουρα είναι μια λέξη που δεν μου αρέσει καθόλου. Αποφασίστηκε. Περίμενα για στιγμές ονειρικές. Και που ήρθαν? Έφυγαν. Μα καλά θα είναι ψεύτης όποιος στο τελευταίο λεπτό της ζωής του συμπερασματικά πει πως ζει σε όνειρο. Εγώ προς το παρόν απέχω από το τελευταίο ηλικιακό λεπτό της ζωής μου. Έμπνευσης κυριακάτικη και συλλογισμός. Αναπνέω, όσο ζεις και αναπνέεις σκέφτεσαι, όποιος σκέφτεται, ζει. Τελικά μήπως είναι φαύλος κύκλος. Όμως! Όποιος σκέφτεται πολύ το καίει, κάνει την διαφορά!. Σαλεύει και αντιπάλλεται συνεχώς με τις προκαταλήψεις τα δήθεν, τις στιγμές, τα ήθη, τα καθώς πρέπει. Και αυτά που καθώς δεν πρέπει? Τι σημαίνουν? Χμμμμ ας μπω ακόμα πιο βαθιά στην περισυλλογή και ας αφουγκραστώ τα όσα δεν λέγονται, και αυτά που λέγονται από πίσω μου ψιθυριστά. Σε όσα διαβάζεις απλά και σε όσα δεν σχολιάζεις.  Όταν το καις πολύ λοιπόν τι πετυχαίνεις? Άγχος, για το χρόνο που έχασες, έκπληξη για τα πράγματα που σοκαριστικά αντιλήφθηκες.
Ζω σε λάθος εποχή…. Ωπ! Λάθος???? Και τι είναι σωστό….? Οι προκαταλήψεις που ανέφερα? Τα στερεότυπα μέσα στα οποία ζούμε?.... Και αν κάνεις την διαφορά τότε τι είσαι παράξενος, ιδιότροπος, και εγωκεντρικός???......Πόσο μάλλον όταν άμπελο-φιλοσοφείς…… κοινώς ξεκινάς τις φιλοσοφίες από τα αμπέλια μέχρι ότι μπορέσει και κατεβάσει ο ευφάνταστος νους…..! Η φιλοσοφία είναι σαν την υψηλή ραπτική…. Δεν καταπιάνεσαι απλά με το πράγμα, όπως με ένα απλό κόκκινο ύφασμα. Το φιλοσοφείς…,το ράβεις…, όχι το στόμα, αλλά στα μέτρα και τα σταθμά τα δικά σου… γίνεται η φιλοσοφία να έχει ως αποτέλεσμα «ιδανικά» ? ‘Η γίνεται αυτά τα ιδανικά να τύχουν φιλοσοφίας…. Χμμμ (μειδίαμα και πονηρό βλέμμα), πάλι ο νους κάνει τα παιχνίδια του και οι λέξεις παίζουν άψογα τον ρόλο τους στο θεατρικό έργο του παραλόγου…. Πάρε ιδέες και ξεφύλλιζε τις σαν σε βιβλίο… Κάν ’τες φιλοσοφία, δημιούργησε θέματα, και ξεκίνα να μιλάς για το ουσιαστικό, ουσιαστικά. Υποκειμενικό βέβαια η λέξη «ουσιαστικό», αλλά πάρα ταύτα, ξεκίνα….. Βρες ανθρώπους με δραστήριο πνευματικό κόσμο, μίλα μαζί τους. Δεν έχει νόημα να κοντοστέκεσαι ανάμεσα σε ζώα που τελικά μόνο υψηλή ραπτική τυγχάνουν να φοράνε και τίποτα παραπάνω.
Δημιουργούμε εικόνες, «μια εικόνα χίλιες λέξεις», ένας άνθρωπος όμως όχι. Η έμπνευση δεν είναι το μοντέλο, δεν είναι ο άνθρωπος, είναι αυτό που θέλουμε να βλέπουμε, είναι αυτό που μερικές φορές μας λείπει, είναι η ανάγκη μας να είμαστε εσωτερικά πιο όμορφοι. Αυτό είναι η εικόνα. Πιάνω τον εαυτό μου, να λέει συνεχώς, κοίταξε τι ήρεμη εικόνα, κοίταξε πόσο δυναμισμό βγάζει, κτλ. Δεν θέλω να λέω ότι είναι θαυμασμός, γιατί για να θαυμάζεις κάτι πρέπει να είναι τέλειο. Και η τελειότητα δεν υπάρχει. Ακόμα και η υποκειμενική, έτσι μου φαίνεται…. Αν κοιτάξεις καλά για δεύτερη φορά την εικόνα αρχίζεις και παρατηρείς τις λεπτομέρειες, αρχίζεις και παρατηρείς τα όχι καλοπροσεγμένα φόντα, τα σαπισμένα μήλα του δέντρου, το ρυάκι που έχει κάνει λάσπη, και το μοντέλο που τελικά είναι μελαγχολικό. «Κάθε εικόνα…. Χίλιες λέξεις….. για τον εαυτό μας…..»  Τον εαυτό εκείνης της στιγμής.
Παρασύρομαι σε συνειρμούς και διαφόρων ειδών ιλίγγους, σταματώ για άλλη μια φορά χωρίς να καταλήγω σε αποτέλεσμα ένα. Όλα τελικά είναι διφορούμενα, θα ‘ταν χαζό να πιστεύαμε ότι το κάθε τι έχει μια οπτική. Κάθε ον, κάθε ζων, κάθε ζώον, κάθε πράγμα έχει τις δικιές του χίλιες λέξεις, και ανάλογα την στιγμή που μας λείπει επιλέγουμε να το βλέπουμε με την ανάλογη οπτική.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,
τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος