Εδώ......

Στο ξέφωτο ξεσκονίζω τις αρχές μου και διαπιστώνω φθορά. Ήταν που παλιά τις χρησιμοποιούσα περισσότερο αλλά είναι τώρα μεγαλύτερη η φθορά που τις βλέπω ανέγγιχτες. Είναι που από την πολύ αναθεώρηση, παραιτήθηκα, και είναι που διάλεξα περίοδο σιωπής. Είναι που όλα γύρω μου έχουν χρώματα και εγώ βλέπω μόνο το γκρι. Είναι που δάκρυα λύπης σχίζουν το πρόσωπό μου στα τέσσερα και επαναλαμβάνεται η ίδια διαδρομή μέχρι να φτάσουν στα χείλη. Όχι χωρίς σκοπό αυτά τα δάκρυα, όχι χωρίς διαδρομή, όχι χωρίς τέλος. Σταθερά στην πορεία τους στο χρόνο κάθε δεύτερη μέρα εμφανίζονται. Κάτι δεν πάει καλά, φταίει ο ρομαντισμός που μου λένε πως δεν έχω. Φταίει που νιώθω πως όλο λάθη κάνω, φταίνε οι αδυναμίες, που για άλλους δεν έχω. Φταίει η ευαίσθητη καρδιά που νιώθω πως θα σπάσει χρόνο με το χρόνο, όχι γιατί είναι εύθραυστη, από γυαλί καμωμένη, είναι από τα πολλά δάκρυα που την φουσκώνουν, είναι από τους κόμπους που προέρχονται από τα λάθη που σου προσάπτουν. Πόσο δυνατή να φανώ ποια, πόσο το φταίξιμο στους άλλους συνέχεια να μην ρίχνω και να το παίρνω, βάρος μεγάλο, εγώ.   Είναι που με πιάνει το παράπονο, και νιώθω, πόσο, μα πόσο, λάθος έχω κάνει. Χίλια κομμάτια διάσπαρτα, δεν κάνουν τον άνθρωπο. Χίλια θρύψαλα, δεν κάνουν την καρδιά την κομματιάζουν. Πόσο ξένοι είμαστε μεταξύ μας. Ποια λάθη γινήκαν στο παρελθόν που μας κάναν τέτοιους, και πόσο αλλιώς είμαστε. Αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος και αντί να χαίρομαι λυπάμαι, αναρωτιέμαι τι δεν βάζω στα όνειρα μου και ξεφεύγει από τα πλάνα μου, ποιον δεν αγάπησα και τώρα με μισεί, για ποιον δεν ενδιαφέρθηκα και τώρα αδιαφορεί.

Στιγμές ανυπόταχτες, εξελίξεις συνεχόμενες, διαφορές μεγάλες, άνθρωποι διαφορετικοί, κομμάτια καρδιάς θα σκορπιστούν κάποια στιγμή στο μέλλον. Δεν αντέχει και πολύ το σκαρί.

Ταξιδιώτης.....

Ταξιδεύοντας για Καλάβρυτα, πριν φύγω για Γαλλία. (16-07-2011)

Μας συντροφεύουν οι λύπες μας. Μας γεμίζουν οι χαρές μας. Ένα ροζ φόρεμα, μουσική λάτιν μουσική στα ακουστικά ή αλλιώς καλοκαιρινή μουσική. Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα στο διπλανό κάθισμα. Κατακόκκινα. Περιμένουν να μαραθούν. Μυρίζουν όμορφα. Μου αρέσουν τα λουλούδια, θυμίζουν αναγέννηση. Είναι λίγο μελαγχολικά εδώ. Είναι που οι λύπες που με συντροφεύουν με κατατρώνε. Έχω μάθει να συγκινούμαι μετά τα γεγονότα, έχω μάθει να αναζητώ τους ανθρώπους όταν ήδη έχουν φύγει, όταν ήδη έχουν αλλάξει τόπο, χρόνο και εποχή. Μάλλον έμαθα να αναζητώ τα λουλούδια εκτός της εποχής τους. Pointless.

Ένας γερός κόμπος κάθεται στο λαιμό μου. Είναι περαστικός το ξέρω, είναι από αυτούς που προκαλούνται όταν αφήνεις πίσω σου γεγονότα-καταστάσεις-ανθρώπους-στιγμές, μισοτελειωμένες. Μισοτελειωμένες ή ολοκληρωμένες. Δεν έχει σημασία εδώ. Ας υποθέσουμε ότι κάνω μια καινούργια αρχή, και ας υποθέσουμε ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με κρατά πίσω…. Πάντα.

Είναι όμορφα να περπατάς στην ακρόπολη το βράδυ με γεμάτο φεγγάρι, είναι όμορφα να περπατάς με συντροφιά και να ξέρεις πως κάτι διαφορετικό έρχεται τις επόμενες μέρες, και το μόνο που θες ν συγκρατήσεις είναι το περπάτημα κάτω από το γεμάτο φεγγάρι.

Είναι ωραίο να συναντάς δικούς σου ανθρώπους στο αεροδρόμιο, είναι λυπητερό να τους συναντάς μόνο όταν φεύγουν, και είναι ακόμα πιο λυπητερό που δεν μπόρεσες να τους δείς για περισσότερο χρόνο. Έτσι είναι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Θα γινόμασταν αχάριστοι αν τα θέλαμε όλα. Όλα είναι μετρημένα για να γίνουν έτσι όπως είναι να γίνουν. Δεν πιστεύω στην μοίρα, αλλά πιστεύω ότι οι κινήσεις μας καθορίζουν την αντίστοιχη μοίρα και αυτή συνεχώς αλλάζει. Ας υποθέσουμε ότι η μοίρα είναι η κατευθυντήρια γραμμή. Συμπεραίνουμε λοιπόν  πως η ζωή ανάλογα τις κινήσεις μας επιφυλάσσει πολλές διαφορετικές κατευθυντήριες γραμμές. «ότι δίνεις παίρνεις», «όπως στρώσεις θα κοιμηθείς» κτλ. Έ κάπως έτσι.

Πέρασαν τρεις μήνες που δεν αντίκρισα τον τόπο μου. Δεν μου έλειψε ιδιαίτερα. Μου έλειψε μάλλον η διαδικασία. Χθες ήμουν στο αεροδρόμιο να χαιρετήσω και πάλι μια από τις καλύτερες μου φίλες, και εκεί πάλι συνειδητοποίησα πως δεν μου είχε λείψει τόσο η αλλαγή όσο η διαδικασία που κάνεις για να πετύχεις την αλλαγή. Μου είχε λείψει να βρεθώ στο αεροδρόμιο και να ξέρω ότι σε δυο ώρες θα είμαι κάπου στο εξωτερικό, κάπου διαφορετικά, κάπου αλλιώτικα.

Όταν πατάς έδαφος ξένο, νιώθεις τον χιλιομετρικό φόβο  που δημιουργείται.

Πως δεν θα μπορέσεις να είσαι εκεί όταν χρειαστείς. Ίσως και αυτό να με κρατά πίσω, να με κρατά από τις καινούργιες αλλαγές. Δεν φοβάμαι να αφήσω πίσω μου άλλους ανθρώπους εκτός από την οικογένεια μου, εξάλλου αυτοί, οι δευτερεύοντες, επιβίωναν και χωρίς εμένα. Επιβίωναν και πριν με γνωρίσουν, φοβάμαι όμως πως η απουσία μου θα κοστίσει εν μέρει στους πρωτεύοντες ανθρώπους μου και όπως ξέρουμε ο άνθρωπος δεν είναι εκεί για να ζει αιώνια. Για τους δευτερεύοντες ήμουν απλώς μια συνήθεια, ρεαλιστική, συναισθηματική, αυτό όλο και τίποτα άλλο.

Κάνοντας συχνά την αναθεώρηση μου, διαπιστώνω πως έκανα πολλά λάθη, πως κρίθηκα και έκρινα πολύ. Δεν ξέρω αν αυτό με έκανε καλό ή κακό άνθρωπο ή αν προκάλεσε καλό η κακό στους τριγύρω μου το να κρίνονται συνεχώς από μένα. Διαπιστώνω πως στιγμές στιγμές φέρθηκα πολύ σκληρά στους ανθρώπους που επένδυσαν σε μένα κάποτε. Αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε «έτσι είμαι εγώ». Είμαι διατεθειμένη να αλλάξω, και να αλλάζω συνεχώς. Είναι που πολλές φορές ίσως να ήμουν παραπάνω γκρινιάρα, παραπονιάρα, σκληρή, γλυκιά, παιδική από το κανονικό. Έτσι είναι ο άνθρωπος, δεν βρίσκεις. Είναι ωραίο να εξομολογήστε στους ανθρώπους σας. Δεν είναι ωραίο να απολογείσθε και να δικαιολογείς τον εαυτό σου. Δικαιολογία είναι,ι όταν έχεις κάνει μια κουτσουκέλα και προσπαθείς να την μπαλώσεις. Συνεχώς προσπαθώ να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και το κάνω καλύτερα γράφοντας σε ένα χαρτί. Το χαρτί με κάνει να έχω πιο δομημένη σκέψη, βάζει τις σκέψεις μου σε λογική ακολουθία και με κάνει να μην χάνομαι, να μην χάνονται αυτά που έχω στο νου  στην γρηγοράδα του χρόνου.

Εμπλέκομαι σε μια ζωή που μερίδιο ευθύνης έχω και εγώ με τις πράξεις μου. Κανείς δεν είναι παρατηρητής στην ζωή και όλοι έχουμε ενεργό ρόλο. Σκεφτείτε το πριν είναι πολύ αργά, πριν μας πάρουν τα χρόνια. Δεν ξέρω αν σε λίγα χρόνια θα είμαι ακόμα υγιής, αν θα ζω ακόμα, αλλά προσπαθώ να επενδύω στο κάθε λεπτό της ώρας, γι’ αυτό και μερικοί άνθρωποι με έχουν χαρακτηρίσει πολύ δραστήρια, παρόλα αυτά ακόμα δυσλειτουργώ. Και εδώ γελάω με την λέξη, είναι αστεία. Θα προχωρήσω όμως τον μονόλογό μου. Δεν έχω ανάγκη να ακουστώ, ούτε να αρέσω αλλά έχω βάλει σκοπό της ζωής μου να βοηθάω όπου μπορώ. Ας ξεκινήσω από τα βασικά πρώτα. Σκεφτείτε τι γεμίζει τον καθένα μας, εμένα το να βοηθάω τους άλλους. Μακάρι να μην προκαλούσα αναστατώσεις με τα λεγόμενα, πόσο μάλλον κόμπους στο λαιμό και πόνο στην καρδιά.

Αναγκαίες αλλαγές.......

10-07-2011

Τέλος μετακόμισης (Κυριακή μετά το Πορτο Ράφτη)

Η ζωή μου σε κούτες, αναγκαίες αλλαγές.

1 μεγάλη βαλίτσα (ρούχα καλοκαιρινά και μπουφάν)

1 σακούλα σκουπιδιών καλοκαιρινά

2 σακούλες χειμωνιάτικα

4 κούτες βιβλία

1 κούτα μπιχλιμπίδια

1 σακούλα φαρμακείο

1 σακούλα άπλυτα και μαξιλάρια

1 αρμόνιο

Και όλα τα υπόλοιπα δωρεές. Το συναίσθημα περίεργο. Αναγκαία Αλλαγή, αναγκαίο συναίσθημα-περίεργο. Μια πολυκατοικία τρία χρόνια. Εξαρτήσεις από τα υλικά. Εξαρτήσεις από τις αισθήσεις : αυτές τις 5. Τώρα πιο το συναίσθημα; Δεν το λες νοσταλγία, δεν το λες μοναξιά, το λες στιγμές, στιγμές γεμάτες. Το λες κομμάτια ζωής, το λες αναμνήσεις από ανθρώπους. Ήρθαν, περιμέναν και έφυγαν. Ήρθαν, πέρασαν και έμειναν. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, όσοι έμειναν. Αγαπημένοι φίλοι-ες, περίεργοι-ες, εραστές. à Αναμνήσεις μετρημένες όσοι και οι δείκτες του ρολογιού για το κάθε τικ-τακ του δευτερολέπτου. Γιορτές,  μαθήματα, διαβάσματα, διαμάχες, τρέλες, έρωτες. Η μουσική παίζει πια σε μια δεμένη από «εύθραστο» μονοτική ταινία στερεοφωνικό που με συνόδεψε αυτά τα 6 χρόνια ζωής, συναισθημάτων, πόνου, λύπης και χαράς. Είναι περίεργο να αφήνεις  ένα τόπο τόσο συνειδητά, τόσο που με τρομάζει. Πάντα υπάρχει αυτή η αμφιβολία μέσα μου. Τόσες πολλές φορές και τόση ταραχή, μερικές φορές για το τίποτα, τόσο που σκόνταφτα πάνω σε λάθη. Και η μουσική θα σταματήσει να παίζει μόνο όταν το πω εγώ ή όταν κοπεί το ρεύμα. Ζωή χωρίς μουσική είναι σαν το φυστικι χωρίς τσόφλι.

Έλεγα λοιπόν συνειδητή ρεαλιστικότητα, πράξη με συνειδητές συνέπειες (δεν περίμενα πως οι συνειδητές πράξεις μπορούν να προκαλούν αμφιβολία).

Μια νέα αρχή λοιπόν, έτσι πρέπει να σκέφτομαι για να μην λυπούμαι γ’αυτά που αφήνω, ή που με αφήνουν.  Από την μία δεν αλλάζει τίποτα με το να τα φέρνω στην μνήμη, μόνο συνειδητοποιώ πόσο άλλαξα εγώ και πόσο μακριά είχα φύγει από αυτά παρά το κοντινό χρονικό της απόστασης  του τώρα με το τότε. Ξέρεις…..τέτοιου είδους αλλαγές (μετά συνεπάγονται αυθαίρετες και ασυνείδητες αναθεωρήσεις πράξεων-πραγμάτων-ανθρώπων και απαιτούν όχι μόνο αντικειμενική απόσταση για να δεις τα πράγματα ξεκάθαρα αλλά απαιτούν να βγάλεις και συμπεράσματα από τις αναθεωρήσεις. Από την άλλη πλευρά ας μην ξεχνάμε ότι  αυτά είναι που μας καθιστούν ανθρώπους γεμάτους εμπειρίες. 

Στιγμή αναθεώρησης και πάλι

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Υπήρξα ασυνεπής μέρες-μέρες. Βρίσκομαι στο γραφείο της δουλειάς μου Βερανζέρου Ομόνοια. Δουλειά υπάρχει, αλλά η ανάγκη για τροφή (σκέψης) ή κοινώς πείνα πνευματικής τροφής μου αποσπά την προσοχή και συγκέντρωση. Εντάξει είναι και κάπως χαλαρά τα πράγματα. Α! θυμήθηκα λοιπόν, απ’τη μία, μέρες Αγιοσύνησης  απ’την άλλη μέρες παραπλάνησης , ευγνωμοσύνης, αγάπης, κομπλιμέντων. Και λέω λοιπόν, και ενώ περπατάς στο δρόμο, και περνάς ακούς τα «Κύριε Ελέησον με» να πηγαινοέρχονται στα αυτιά σου και μάτια ξένα να σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω «την πίσω πλευρά του σώματός σου» Πως θα πρέπει να νιώσεις τότε. Σώμα δικό σου προκαλεί ξένο νου. Αν δεν μου αρέσουν τα κομπλιμέντα, είναι γιατί προκαλούν το νου. Ο νους με τα παιχνίδια προκαλεί τον εγωισμό και την περηφάνια. Αυτά με την σειρά τους την υπεροψία και όλα αυτά μαζί με κιάλια οδηγούν σ’ένα φαύλο κύκλο ψευδαισθήσεων που μόνο κακό μπορούν να με προκαλέσουν. Και γιατί κακό, μια λέξη, προσκόλησση σε επιφανειακές προσωρινές υλικές ανάγκες που οδηγούν «ίσως» στη λήθη βασικών αρχών όπως Ταπεινότητα, Ευγένια, Σεβασμός κ.α

Η καθημέρινότητα καθιστά την μνήμη μας μονότονη, συντηρητική, τη σκέψη μας στερεότυπη, μονόπλευρη, πλανεμένη. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να νιώθω γοητευμένη ή αν θα έπρεπε να νιώθω ηλίθια . Και για τα δυο έχω μια εξήγηση  : Γοητευμένη γιατί θα μπορούσα να βρίσκομαι σε χειρότερη μοιρα (πάντα συγκρινόμενη μιλώντας) και αυτό να προκαλεί άλλου είδους προβλήματα. Ηλίθια γιατί αποκομίζω  κάτι το οποίο αφορά αφενός τη δεδομένη στιγμή και οπότε δεν αποκτά διαχρονική στιγμή αξία και αφετέρου γιατί δεν γνωρίζω το ποσοστό αλήθειας το οποίο εμπεριεχεται σε αυτό.

Αυτά προς το παρόν, βαρέθηκα.