Ο Καπετάνιος ονειρεύεται και ψιθυρίζει πάντα κάτι

Ο καπετάνιος ονειρεύεται και ψιθυρίζει πάντα κάτι

 «Κλείστε τα μάτια σας

τα πάντα είναι λάθος,

μην το ξεχάσετε

Είναι γωνιές, κάποτε κάπως

ξανά θα νιώσετε – κάποιοι το λένε πάθος –

τα σύνορα των κόσμων να διαλύονται

‘ολα να λιώνουν, όλα να γίνονται

 αλήθεια.

Να ταξιδεύουν στον αέρα να αφήνονται,

τα ξόρκια σου τα μαύρα όλα να λύνονται

κυρά-Συνήθεια»

Λιμάνι έρημο, νεκρό, δύσκολο βράδυ

ένα αστέρι που το βάλαμε σημάδι

Ψάχνω τις μνήμες μου, κοιτώ τους χάρτες πάλι

άλλο ένα μήνυμα κλεισμένο στο μπουκάλι

μ’όσα σου μίλησα, με όσα τα μαντεύεις….

«είναι καιροί για να σκεφτείς, να ζεις, 

να ταξιδεύεις»

Με αγάπη ο κάποιος άλλος.

Μ@τίνα 

Περί παραλογίας...ουδέν λόγος.

Αν προσπαθήσεις να καταλάβεις τον θεό με την λογική τότε απέτυχες. Όχι γιατί ο θεός είναι απών, ούτε γιατί είναι παράλογος. Είναι γιατί εμείς δεν έχουμε μυαλό για σκέψη. Ανασκουμπώνομαι και κάνω απογραφή των σκέψεων αυτών, που καιρούς-καιρούς με βασανίζουν. Απεφάσισα να πραγματοποιήσω τα θέλω μου, όχι τα στιγμιαία, αλλά αυτά τα πιο βαθυστόχαστα. Τα στιγμιαία σε παραπέμπουν αλλού, σε άλλα πράγματα, καιρούς και εποχές, σε άλλες προτεραιότητες. Δεν είμαι εγωίστρια, προσπαθώ για το καλύτερο το δικό μου  γιατί ξέρω ότι αυτό αν γίνεται ανιδιοτελώς χαρίζει καλό και στους τριγύρω. Σταματώ να χρησιμοποιώ την φαντασία μου γιατί αυτή καλπάζει, δεν θέλω να ξεφεύγω από την δεδομένα της πραγματικότητας. Δεν θέλω να ζω στο ψέμα. Και αν ποτέ βρεθώ στην ανάγκη να ξεφύγω θα είναι γιατί θα έχω παραμείνει ακόμα δειλή να αντιμετωπίσω τα γεγονότα γύρω μου. Δεν αρχίζω να τρελαίνομαι, και ούτε ο κόσμος γύρω μου. Απλά αρχίζω και συνειδητοποιώ τα θέλω μου. Αρκούμαι στο γεγονός ότι έχω ακόμα ελεύθερη βούληση; Ναι έχω ακόμα ελεύθερη βούληση, μόνο που ποια, υπάρχουν τριγύρω μου παράγοντες που επηρεάζουν την βούληση να γύρει προς τα εδώ ή προς τα εκεί, έτσι που να νιώθεις ολόδικιά σου την τύψη από τις αποφάσεις.