Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Παύση/Πραγματικότητα ΔΙΧΩΣ «Τέλος»



Είχα καιρό να κάνω την παύση μου. Ξέρεις δεν είναι εύκολο όταν το μυαλό συνεπαίρνουν τα σχέδια, προγράμματα και πλάνα. Περίοδο επ-αναπροσαρμογής στα πάτρια εδάφη : Μήνες. Μήνες πολλοί.

Μια εβδομάδα και κάτι μέρες για να μπορέσω, δίχως να έχω κάτι άλλο να κάνω στο χωριό, να βρω την έμπνευσή  μου. Για να βρεις την έμπνευση όταν σε διακατέχει το απόλυτο συναισθηματικό κενό χρειάζεσαι σιωπή, την απόλυτη ηρεμία και αδράνεια. Μια αδράνεια που δημιουργείται όχι γιατί έχεις, αλλά δεν κάνεις σκόπιμα πράματα, αλλά μια αδράνεια που δημιουργείται εκεί ακριβώς που όλα είναι τακτοποιημένα και κανείς δεν σε επιβαρύνει με καινούργιες δραστηριότητες. Για να το απλουστεύσω, διακοπές. Απλά είναι που το διακοπές ακούγεται κάπως, λες και είσαι κανένας τεμπέλης κανένας χαϊρης.
Σε αυτή την φάση της ζωής μου δεν είναι που υπάρχουν στιγμές που ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, αλλά είναι οι στιγμές αυτές που έχουν διάρκεια και συνεχώς μαθαίνω τον εαυτό μου. Θα σκεφτείς, ότι τον εαυτό σου  ψάχνεις να τον μάθεις από τα 22 σου χρόνια (παλιά έλεγα από τα 17, αλλά τότε ζούσα μια άλλη πραγματικότητα). Είναι μαγικό σαν κάθε χρόνος που περνά να είναι μια άλλη πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που ρέει τόσο γρήγορα όσο ένα πέταγμα του πουλιού στον αέρα. Κοιτάς πίσω. Γιατί έτσι σου έμαθαν, και βλέπεις πόσο σε άλλαξαν οι καταστάσεις.

Πραγματικότητα δίχως τέλος είναι σαν ένα μισοφαγωμένο μήλο ή όχι? Πως θα ήταν η πραγματικότητα δίχως τέλος (τέλος = το αποτέλεσμα, το τελείωμα μιας πράξης, ή τέλος = σκοπός), μια αέναη κίνηση, ένας διαρκής αγώνας για το τίποτα. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι μαχητής και κάποια στιγμή να απολαύσει ή όχι τους καρπούς του αγώνα του. Πλέον, δεν μου αρέσει η πραγματικότητα δίχως να σκέφτομαι το τέλος της. Αποθαρρύνομαι και τεμπελιάζω, χωρίς να εξαιρώ το γεγονός ότι πεισμώνω ταυτόχρονα. Δεν μου αρέσει λοιπόν η πραγματικότητα δίχως τέλος.

Επιστρέφω στην αρχική μου παράγραφο όπου αναφερόμουν στην παύση. Είναι αναγκαία λοιπόν η παύση, βρίσκεις τον εαυτό σου αν και εφόσον διαθέσεις τον χρόνο σου να σκεφτείς από το να κινείσαι μονάχα έτσι απλά για να λες ότι λειτουργείς. Σκέψη είναι η τροφή της ψυχής. Είναι μαγικό στιγμές-στιγμές πως συμβιώνει η ψυχή και το σώμα στην απόλυτη αρμoνία. Είναι μαγικό και συνάμα όχι τυχαίο. Όποιος πιστεύει μπορεί να αντιληφθεί την εικόνα αυτή. Και είναι άλλοτε σοκαριστικό να συνειδητοποιείς πόσο λεπτεπίλεπτη και ευαίσθητη είναι αυτή η χορδή. Ένα τσαφ! ή πραφ! και ο άνθρωπος τρελαίνεται. Η παύση χρειάζεται για να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις, που βρίσκεσαι, τι κάνεις, ποιος είσαι. Ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ άλλοτε άλλα πιο βασικά ερωτήματα από τα τρία παραπάνω. Θεμελίωσε την σκέψη και την εξέλιξη του πάνω σε αυτές τις αναζητήσεις. Πέθανε αναζητώντας τις λύσεις τους.

Παύση λοιπόν, ανάσα φρεσκάδας για την ψυχή ή όχι? Απολαμβάνω λοιπόν αυτή την παύση κάτω από τον μεσημεριανό ανοιξιάτικο ήλιο. Αξία.