Ακούσματα αληθινής μικρότητας αντικρίζω  θέλω να βλέπω τον ουρανό. Μόνο με αυτόν θέλω να ξεδιψάω τα μάτια μου.  Αναζητώ την απλότητά των πραγμάτων ακούγοντας μόνο τα σύννεφα που κινούνται. υπάρχει κάπου, κάπως, κάτι. Υπάρχει θεός, σιωπηλός και ενεργός σε κάθε αναπνοή μας. Είναι που η ματαιοδοξία μας κάνει να κοιλοπονούμε, να τρίβομαι τα μάτια μας από την κούραση που πηγάζει από πράματα πολύπλοκα, πολυφιλόδοξα. Προστρέχω σε ότι μη φιλόδοξο. σκέψου καθαρά δεν είναι που μιλώ για αισιοδοξία, αυτή η λέξη εξάλλου αντηχεί και ζωηρή και φωτεινή και χαρούμενη, είναι που μιλώ για την φιλοδοξία. Αναρωτιέμαι λοιπόν, λογής, λογής άνθρωποι, έχουν μια φιλοδοξία ατελείωτη. Μπορούμε άραγε να πούμε ότι η τελειότητα είναι ο αυτοσκοπός και η φιλοδοξία το μέσω; Όπως δεν μπορείς να αγγίξεις την τελειότητα, και ο καθένας μας το επιβεβαιώνει έτσι και η υπέρμετρη φιλοδοξία έχει τα δικά της όρια.

Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που οι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι απλοί. Ή μάλλον προσπαθούν να απλοποιήσουν την ζωή τους μέσα από μια πολυπλοκότητα των πραγμάτων. υπέρμετρο λάθος ή μάλλον υπέρμετρη παραπλάνηση. Λίγο μυαλό να είχε ο κόσμος τότε τα πράματα θα ήταν πολύ καλύτερα... λίγη ωριμότητα που λένε και στο χωριό μου.Ωριμότητα πάνω στην ουσία των πραγμάτων, για μένα δεν σημαίνει απαγόρευση της ελεύθερης βούλησης (μιας και αυτή την ορίζω και μέσω της παρορμητικότητας . Ωριμότητα για μένα σημαίνει έχω επίγνωση ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος στηριζόμενος στην αρχή της υπέρμετρης αγάπης, και όχι της φιλοδοξίας. Αν ο καθένας μας, αγαπούσε οποιοδήποτε τριγύρω του ή τον αγαπούσε κάπως περισσότερο κοίτα πόσο απλά θα ήταν τα πράματα: καθόλου εγωισμός, αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη, κατανόηση. 

Άνθρωποι είμαστε και στην γη βρισκόμαστε.... θα ήταν παράλογο να υπάρχει ομοιογένεια των πραγμάτων, αλλά δεν μιλώ γι'αυτό.... μιλώ για τα χαρακτηριστικά που ο καθένας μας έχει σαν κτήμα του και αν σε αυτά οι αναλογίες ήταν λίγο παραπάνω σε όσα ανέφερα. 

Ρυθμός ασταθής λοιπόν, ακόμα και για να παρακολουθήσω την ίδια μου την συνοχή σκέψεων. Σταματώ την πολυλογία και την ανακάλυψη της ουσίας των λέξεων και επιστρέφω σε αυτό που τόσο δεν επιθυμώ. 

Αυτό είναι "δειλότητα"

Ποιος δεν θέλει να είναι ευτυχισμένος…. Ποιος δεν επιδίωξε το χαμόγελο καρδιάς εκείνο που όταν χτυπά ο άλλος ανασαίνει…. Ποιος δεν επιδίωξε τα μάτια να λένε μόνο την αλήθεια. Βρέθηκα σε λήθη του στόματος, τα μάτια επιδιώκουν να ακουστούν. Ουδείς καθρέπτης για να βρουν το άλλο μισό . Δεν χάθηκα… η υπομονή.....χάθηκε…. δεν αντέχω τις σκέψεις…βασανίζομαι…. Ακουμπώ τις παλάμες των χεριών μου την μια δίπλα στην άλλη έτσι που να αντικρίζονται …και προσεύχομαι… προσεύχομαι να δω την αλήθεια… και ας μην είναι το άλλο μισό… είναι που έχω ήδη την εικόνα του ολόκληρου ….προσεύχομαι έτσι που να νιώσω ο τελευταίος των τελευταίων …προσεύχομαι για να μην πληγώνω…. Προσεύχομαι για να μην υπερηφανεύομαι… και όμως άνθρωπος είμαι…. Ο λανθάνων σε βοήθεια προσφεύγει. Σε κλάματα θέλω να προσφύγω…. «Εγω είμι η οδός η αλήθεια και το φως»….. γνωρίζω…δύσκολο να σε αντικρύσω…..δεν θέλω να σε προσπεράσω….θέλω να γεμίσεις την καρδιά μου… θέλω να μην υπάρχει κανείς άλλος εκτός από σένα….θέλω να προσεύχομαι για να είσαι κοντά μου πάντα….

Είναι τραχύς ο δρόμος της ζωής… μονάχη δεν επιβιώνω….χάνομαι στην σιωπή σου…. Και στρέφομαι σε κλάματα… όπως το μικρό παιδί που πονάει…..Πόσο λάθος… μα πόσο λάθος….Είμαι αδύναμος…. Δώσε μου πνοή….χάνομαι στην υπερηφάνεια και τον εγωισμό μου… χάνομαι ξανά στην σιωπή σου….μου φτάνει να σ’αγαπώ….. ;  Βοηθησέ με...

Κατοικώ σε σώμα κοινής λογικής, παραδίνομαι στην λύπη που με παρασέρνει και βαριανασαίνω. Είναι που περιμένω την χαρμολύπη να έρθει να με ψάξει για να βρω πάλι τον ίσιο δρόμο. Έβρω, Έβρεις, 'Εβρει... Ποιος θα βρεί ποιόν και πόσο θα αντέξει. Αισθάνομαι και πάλι εκείνο το κενό που με βασάνιζε επί χρόνια. Λογικό. Επιδίωξη πραγμάτων ίσων αντίστοιχα αποτελέσματα, πρώτου αρνητικού βαθμού ανυψωμένο είς την θετική δύναμη. Συνδυασμός που σε χαώνει. Και βρίσκομαι να κάνω τι σε τούτο το γραφείο. Να υπαινίσσομαι πως μπορώ να συγκεντρωθώ δήθεν, για να μπορέσω να πάρω στο τέλος του μήνα τα αυτοματοποιημένα χρήματα, που κανείς δεν σε ελέγχει σε τούτη τη φάση της ζωής σου αν δούλεψες σωστά. Προσπάθεια συγκέντρωσης εν μέσω πλήρες κενού. 

Αποφασίζω να μην ενοχλήσω κανένα. Ούτε και θέλω να με ενοχλούν. Δεν είναι που με έπιασαν τα εσωστρεφή μου είναι που ξαφνική αποφασίζω να μείνω στην λύπη. Όχι, δεν διστάζω να πω, πως δεν είναι αυτό που ψάχνω, εντούτοις δεν έχω άλλη επιλογή. Ίσως η εναλλακτική θα ήταν να προσποιούμαι κοινωνικότητα, αλλά την βαρέθηκα. Ίσως γι'αυτό δεν με κρατάει η ξενιτιά γιατί θέλοντας και μη αισθάνεσαι και μερικές φορές γιατί όχι να είσαι μόνος. Δεν με γεμίζει εκεί που είμαι.....δεν ξέρω τι κάνω...όλα προς ώρας...

Αγριεμένη κοιτώ τον ήλιο κατάματα. Θαρρείς γιατί ξεθωριάζουν από τον ξύπνιο μου εικόνες. Παρελθόν. Τραβώ ίσια το δρόμο και γυρισμό δεν έχω. Έτσι πρέπει. Έτσι μου πρέπει. Έπειτα κοιτάζω θαρραλέα το ηλιοβασίλεμα και γαληνεύω. Ηρεμία. Κουδούνια από τα ζώα ακούγονται λες και νεράιδες στο πέρασμά τους ακουμπούν τις μικρές καμπανούλες. Δεν ψάχνω να βρω κάτι παρά μόνο την ηρεμία που μου ανήκει. Παίρνω θάρρος από την γάτα που με μεγαλεπήβολα σχέδια προσπαθεί να πλανέψει ένα πουλί στο δέντρο. Πώς να την θεωρήσω? Κουτή ή τολμηρή? Υπάρχει πάντα αυτό το κενό…. Το κάπως διαφορετικό…. Δεν με τρομάζει θαρρώ πως ίσα που με στεναχωρεί αρκετά. Όχι δεν θα πω πως κουράστηκα να κυνηγώ το πλήρες. Ξέρω που βρίσκεται είναι μόνο που με παίρνει χρόνια και σκέψεις για να το χωνέψω να πω πως, το πρώτο βήμα το έκανα. Θυμάμαι έκτοτε να κυνηγώ το χρόνο και να εμμένω με τον τόπο, θυμάμαι να κυνηγιέμαι άλλοτε από ανούσιες σκέψεις και άλλοτε από βαθιές μελαγχολικές θυμίσεις που εμφανίστηκαν σαν να ήταν πρώτη φορά που τις έβλεπα.

Κάπου λοιπόν σε κάποια χώρα υπάρχει ένας παράδεισος.

Ανοίγω τα τεφτέρια μου, σήμερα. Νυχτώνει, νύχτωσε…. Χειμερινός ουρανός… ξεκουράσου λέω. Και ανοίγω τα τεφτέρια μου…. Χαμένη Ατλαντίς …. Διαπιστώνω εμμονές με το χρόνο… τόπο… όπου γη και πατρίς… μές στα μάτια μου περνάνε… ξετυλίγονται και πάνε….σκέψεις… μπόλικες αλλά όχι αυτές που εγώ θέλω… εγώ ψάχνω τις λυτρωτικές, αυτές που με ωθούν να γράφω εδώ… εδώ η σπηλιά μου, εδώ και η πατρίς μου. Γεμάτη αρχές, ανησυχίες, πόθους εμμονές, λύπες, χαρές… πρωτόπλαστος άνθρωπος… τι σου είναι… Μην περιμένεις λογικές συνοχές… τρελή λογική και παράλογη αλήθεια…

Έξοδος…. εδώ και η είσοδος… καλωσορίζω… μόνο εδώ, γιατί εκεί έξω θέλω την ησυχία μου. Με κουράζουν οι συνεχείς αναταραχές και αλληλουχίες σκέψεων. Δεν είναι πως θέλω να σε αποφύγω, δεν είναι ότι προσπαθώ να σου ξεφύγω, είναι που μες στον κόσμο που είσαι μου προκαλείς ταραχή και δεν θέλω. Δεν θέλω, δεν ακολουθώ σε πλήθος…. Πιστεύω στο μετά δίχως να ερευνώ. Ταραχή ψυχής και σώματος. Με ενδιαφέρει η ψυχή, το σώμα δεν θέλω να το ακολουθήσω δεν θέλω να γίνω υποχείριο των αναγκών. Όπως και να έχει θα ακολουθήσω το ένστικτο…. Δεν είναι τυχαίο πως αναγεννιέμαι κάθε φορά που γράφω. Και αν δεν είναι τυχαίο τότε τι είναι…. Προκαθορισμένο? Θα μπορούσες να πεις ότι είναι αντώνυμο του? Και αν είναι προκαθορισμένο τότε ποιος το προκαθορίζει. Υπάρχω και μου φτάνει. Μου φτάνει πως υπάρχω αφήνοντας τις ανάγκες επιβίωσης αλλού. Δεν είμαστε μόνοι μας. Δεν νιώθω μόνη. Η καλύτερη συζήτηση μεταξύ των δυο είναι η ακατανίκητη βαθιά σιωπή. Σωπαίνω λοιπόν, αποστασιοποιούμαι από τον πολύκροτο κόσμο και διαλέγω τον δρόμο της σιωπής, όπως διαλέγω και αυτόν με τον οποίο θα συνομιλήσω. Με ευχαριστεί. Μην με περνάς για τρελή. Δεν είμαι, το ξέρω πως όχι. Το επιβεβαιώνει η σιωπή μου. Λέγανε κάποτε… θα υπάρξει καιρός που όλοι θα πίνουν από το τρελό νερό… και αυτοί που θα απομείνουν (οι εναπομείναντες λογικοί και για τους υπόλοιπους παράλογοι) θα είναι οι περίεργοι. Σε ποιούς να ανήκεις άραγε εσύ. Επιφανείς λογικούς η δυνητικά παράλογους. Διαλέγω τον τρόπο μου. Είναι πως ορίζω την ευτυχία. Η ανταπόκριση δεν είναι πάντοτε λυτρωτική. 

Όταν εγώ άλλαξα... εσύ χάθηκες....

Θα χαθώ γιατί ο κόσμος άλλαξε

Θα χαθώ γιατί εγώ άλλαξα,

Θα χαθώ γιατί υπερίσχυσαν οι προτεραιότητες,

Θα χαθώ γιατί για μια στιγμή έχασα την πίστη μου

Θα χαθώ γιατί είμαι λυπημένη,

Θα χαθώ γιατί δεν αντέχω να μην με εμπιστεύομαι,

Θα χαθώ γιατί έχασα την ειλικρίνειά μου,

Θα χαθώ γιατί πίστεψα σε ενθουσιασμούς,

Θα χαθώ γιατί δεν πίστεψα ότι κάπως κάπου η αγάπη δεν έρχεται κεραυνοβόλα,

Θα χαθώ γιατί δεν έμαθα την αγάπη,

Θα χαθώ γιατί δεν με πίστεψα,

Θα χαθώ γιατί δίχως παύση δεν μπορώ να ανασαίνω,

Θα χαθώ για να βρω την δύναμη να βρω ποιος είμαι,

Θα χαθώ γιατί άλλαξα,

Θα χαθείς….

Χάθηκες. 

Νιότη και χρόνος...

Και όταν τα δάκρυα γεμίσουν την ψυχή μου ξανασαίνω ….σκέφτομαι χρόνους παλιούς εποχές γεμάτες υγεία και νιότη…. Πρέπει να κάνω κάτι…. Πρέπει κάπως  να το διορθώσω…. Η ζωή δεν είναι γεμάτη κάστανα… δεν είναι γεμάτη χαρές. Εθελοτυφλούν όσοι πονούν τον πόνο του αοράτου. Όσοι ζητούν να βρουν την λύτρωση μέσα από το χρόνο…. Πόσο ψεύτικος είναι ο χρόνος και πόσο πλάνος… σου λέει έλα- έλα κοντά μου…. Και έχε υπομονή… περίμενε τα πράγματα να ρθούνε κάπως … Μα ποιος ποτέ με συμβούλεψε πως η ζωή δεν περιμένει τα χρόνια που θα έρθουν… η ζωή είναι η απόφαση που παίρνουμε και ζούμε στην στιγμή… ταξιδεύω πάντα σε σκέψεις, μιας και αυτές μου κρατούν συντροφιά πάντα και παντού. Αυτές και ο θεός. Τα μάτια μου δακρύζουν από την ανικανότητά μου να πειθαρχήσω στις αποφάσεις μου. Στην συνείδηση μου. Δεν είναι τα όρια που βάζω και πολλοί με θεωρούν περίεργη. Οι αξίες μου είναι τα όρια μου. Και τα όρια μου οι αξίες μου. Οι αξίες είναι η παράδοσή μου, η οικογένεια μου, ο θεός και ο συνάθρωπός μου, η αξιοπρέπεια, η φιλοτιμία, η αλήθεια, η αγνοσύνη. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα όταν αυτές οι αρχές χάνονται μα πιο πολύ δακρύζουν όταν τις βλέπω να φεύγουν και δεν κάνω τίποτα…… Με τον καιρό, με τον καιρό θα φτιάξουν τα πράματα…. Μα που καιρός…..

Ανατρέχω στις βαθιές ρίζες μου ψάχνοντας για λίγο καρπό… λίγο προζύμι για την επόμενη γενιά…. Προστρέχω στις αξίες και την παράδοση χώρις να αυξάνονται τα πλέγματα απομόνωσης. Κοιτώ τον ίδιο ουρανό που τότε με συντρόφευε στα όνειρα μου…για το μέλλον. 

Υπάρχει ακόμα αυτός ο ήλιος εκεί πάνω και εγώ να κρύβομαι πίσω από τον ίσκιο της φυλλωσιάς που δημιουργεί.

Είναι καιρός για αλλαγές, καθώς  ο άνθρωπος μεγαλώνει.

Γέροντες αιωνιότητας, Δρυϊδες 

One hour in front... knowing the future....

The future is different for each of us. It’s at least what it declares to be like that. One hour in front…it seems future for the others. It seems that we know everything….and finally we don’t know nothing. Would it be amazing if I knew what is going to happen? No. I speak with myself and we are agree to the fact that uncertainty of the future can be helpful, no stressful. The condition would be not to be able to affect it It’s something like an Orama (=vision). What’s the point knowing the future and cant’ do sth to change…. It’s seems quite hard…. Stressful… painful… I prefer the present…. Try to define my real moments, minutes, hours. Try to define who I am in the present. Do I represent someone…. Do I look like someone….or I’m unique….I conclude that it’s of us is unique…similar yes but not the same that’s why we are unique….Talking to the paper, rather talking to someone is much more better…. Is it also selfish? I’m wondering…. Selfish why? Cause it seems that you are pretty sure that there is no one to understand you… that you seems that you are hyper unique that no one can feel your emotion…. Your passion, your willing…. Your wants…. And if it is so? Paper? Nannn… 

One by one.....

One by one….I start to forget….those different feelings that brings you in the surface of what you declare as enthusiasm… One by one….i start to neglect what I was think was precious… what brings me on the borderline…. What keeps me far away of where I supposed to be….Raining evening…. Almost dark sky…. I hear the whisper of the droplets…. I hear the sound from the angry birds….. One by one…. I observe the green of the grass…. the white almost grey colors of the houses…..La vie indispensable, I was saying once upon the time… feelings…. I look out of my window…. Still the rain is falling…..some flowers of the edge of my room….have been there to remind me glorious of feelings….One by one, I start to forget…. I have to…. One by one…. You enforce me to erase hope… you don’t love….in a minute I will hear again the angry birds singing…. Blue angry birds… running like the wind and screaming like the thunder….. for whom you are looking for….. I will not come again…. I will not speak again, blue bird…. you almost left like those dreams that I had on my mind before woke up from the emotional situation….. blue bird, for those things that I’m trying to forget….. I call it survival…mechanism to defend and protect something that wants to be pure (if it still exist something). Lies for the liars… and truth for those who want to forget…. Those who tried to protect themselves from other people’s truth…. I’m not anymore the one that you want to see…. I’m not ready to become what you want you want me to become now…. a bird with no aim to fly…. I have my aim, my willing …. I had you…. Since the time that you decided to push me away…one by one…. Why….. I will never know….. rings…. Metaphoric…..one by one….. you make one step far away…. I’m here…. hoping that you will search for my ring one day…..

Αρμύρα γνώσης...

Και όπως παλεύω με τα κύματα ξεχνώ,

Η μοίρα μου έφερε έναν άκαρπο αχνό…

Κοιτάω, ψάχνω, πουθενά δεν σε ζητώ

Σ’ αναζητώ σε λύχνους μέσα απ’ το θολό νερό…

Κοιτάς  με μάτια πράσινα και με γυρεύεις…

Τον άθλο εκείνο να νικήσεις πως παλεύεις….

Σε μια σπηλιά κλεισμένος σαν τον Πλάτωνα….

Και περιμένεις να έρθουνε τα άφθονα…

Εκείνα όλα που η ζωή σου υποσχέθει…

Που θα ρθουν ώρες και οι στιγμές και ‘κείνη θα έρθει…

Μα να που χάθηκε σαν ξάφνου σαν την σκόνη….

Σκορπίστηκε ψηλά σαν ανεμώνη…

Και ξάφνου ήχος… σαν αντίλαλος χτυπάει….

Σαν τύψη ήρθε ξαφνικά και σε πονάει….

Γυρεύοντάς με να ρθεις περιμένω…

Μοιάζοντας σαν άπλυτο ξενιτεμένο…

Αρμύρα γνώσης σε χτυπάει όπως παλιά….

Και ο χρόνος ψάχνει να έβρει σε σένα λαλιά…

Λόγια δεν ψάχνω, δεν θέλω, δεν ποθώ,

Ψάχνω να έβρω τον άνθρωπο σωστό….

Man.

What are the people? Just few lonely human beings trying to servive from their own destiny.....What we are? 

Letter to a man....

Who are you? Why I am with you? Which uncertainties I'm trying to fullfil? From where I'm trying to escape....? From my past? From my own destiny? If you want to call it so....then do it.... Man. 

Why I want to be with you? Where is my personal life? What personal life? Where is the inspiration and the hapiness of the previous minutes.... 

That's why I'm writting here.... cause  I don't expect any sort of answers..... Honestly, I have already answered to those questions..... You are not coming from somewhere that I don't know how is to live there.... 

I sank to my own deep sadness.... I don't follow noone.... I don't want noone to my lonely trip down to earth with me.....If I have to share the sadness i will do it with myself. I want you to be happy. Man. Your name is Hugo.

Somewhere somehow there were people. People who could understand you.... now you start losing them. Choices.... options... alternatives.... it doesn't matter.... I'm not in the mood to define words.... i don't want them....I feel sad and i declare it.... I feel lonely and I declare... no matter how many you are, no matter how many faces I have... it doesn't matter.... I feel lonely.....Lonely than ever.... I feel abandonned......

I feel but i have not feelings..... how this can be possible... I have no feelings.... I don't want to have tears, fears.....Overcome, overpass..... that's how tears dissappear.... 

That was a sunday, sunny afternoon....

What if…..

What if people were different than the one  we were expecting to see….

What if the word “different”  could replace  “normal”…..

What if words were not connected each other …….

What if the sentences had no sense, and there were only colors instead….

What if speaking was singing……  and singing was logic……

What if past could become present again …..

And what if life was just a straight line and not a type of circle…..

What if mistakes weren’t repetitive….. and we could not use the same word in one sentence…..

What if the time that flies had feet to stay on the ground…..

What if mentally sick people were healthy….

And what if people were only optimistic….

Στάδιο....

Με τις άκρες των δαχτύλων μου γράφω βιαστικά μηνύματα ενθουσιασμού. Πανηγυρίζω για έναν απροσδόκητο θρίαμβο  που επίκεντρο δεν έχει κανένα(ν).  Τρέλα συνειδήσεως και παρηγοριά. Έντονη μυρωδιά αναμνήσεων κυκλοφορεί μέσα στα ρουθούνια μου. Εισπνέω . Έντονες εικόνες εσπερινών τοπιών. Εκεί που έφυγα, τώρα γυρνώ με την γεύση, το νου, την ενδόμυχη ματιά νοσταλγίας. Εικόνες διαπεραστικές περνούν ξυστά το μυαλό μου και έρχονται σαν την άνοιξη που έρχεται  συνήθως τον Μάιο. Έλλειψη αυτοσυγκεντρώσεως, επιτέλους για κάτι που αξίζει. Είναι έντονες εικόνες παιδικών αναμνήσεων. Όχι και τόσο παιδικών. Είναι εικόνες ελλειπτικού χρόνου που πέρασαν χωρίς να χορτάσει το μάτι. Και γι’ αυτό οριοθετούνται ως ελλειπτικές.  Μου άρεσε. Συνέβη το απόγευμα. Είναι ωραία τέτοια αισθήματα……

Περί ορέξεως.... σκοτεινότητα.....

Χμμμ…. Περι ορέξεως σκοτεινότητα……

Ξεκινώντας από το φως καταλήγω σε μαύρες ενθυμήσεις. Αρχίζει και πάλι να με συνεπαίρνει αυτή η μεμονωμένη κατάθλιψη και σκοτεινότητα, που μοιάζει πως σε δύσκολους καιρούς να είναι απελευθερωτική. Memoires…… ή memories…. όπως θέλετε πείτε το….. time flyies….. και πέρασε σχεδόν το μισό του χρόνου…. Ενός χρόνου που η έξυπνοι θα μετρήσουν και θα πουν πως ξεκινά από τον Αύγουστο…. Τι σημαίνει να χάνεις τον ρυθμό του χρόνου….. rate time…. Όπως θέλετε πείτε το και αυτό….. Δεν ανασκουμπώνομαι και ούτε ανασκουμπώνω τους πρώτους μήνες δήθεν για μνήμες αξέχαστες…. Θέλω να μείνουν ακίνητες, έτσι θαμμένες όπως της αφήνει στο διάβα του το κάθε λεπτό που περνά. Θέλω μονάχα να μην τις φέρνω στο νου μου φωτογραφικά. Θέλω να μην υπάρχουν, θυμίζουν αδυναμίες… τις περισσότερες φορές. Δεν είναι ότι δεν αποδέχομαι τις αδυναμίες μου, δεν είναι πως εγωιστικά επιμένω να είμαι τελειομανής, είναι που δυστυχώς δεν πρόλαβα να τις χωνέψω… και να, κάπως μου έχουν κάτσει στο στομάχι. Πως χωνεύεις εσύ τις στιγμές? Απορία το έχω, μπορεί και να μου δώσεις εσύ τώρα μια εναλλακτική οριοθέτηση των ιδεών…..

Άξιον απορίας λέγεται να είναι ότι εσωκλείει στοχαστική σκέψη και περιέχει στοιχεία ευστροφίας. Αλήθεια είναι το ίδιο η ευστροφία και η εξυπνάδα? Ποτέ δεν έψαξα να βρω την εννοιολογική σημασία των δυο. Ίσως και σε αυτό να έχεις την απάντηση. Θα ήθελα να την μάθω… αν εσένα σου περισσεύει λίγος χρόνος. Χα! Δεν είναι ειρωνεία να λέμε ότι δεν μας περισσεύει χρόνος όχι για να σκεφτούμε αλλά ακόμα και για να φάμε! Χα! Δεν καταντάμε περίγελοι όταν καταστάσεις και άνθρωποι ορίζουν τα χρονικά περιθώρια μας. Και στην τελική γιατί υπάρχει η αιωνιότητα σαν λέξη? Για να μπαίνουμε πάντα στην διαδικασία να συγκρίνουμε το λίγο της βιολογικής μας ζωής με αυτήν? Δυο θα είναι τότες τα αποτελέσματα : είτε να αγχωνόμαστε γιατί έχουμε στην διάθεσή μας λίγο χρόνο, είτε να παραδινόμαστε στον χωρίς έλεος βιολογικό μας χρονικό περιθώριο και να αναμένουμε να γίνουμε ότι ήμασταν και πριν…. Χώμα. Παντός καιρού ερώτημα ποια η ύπαρξη του ανθρώπου αν προορισμός του είναι πάλι το χώμα….. Και παρατώ την κουβέντα τοιαύτη γιατί παραπέμπει σε μακάβρια συμπεράσματα αλλά θα συνεχίσω να καταπιάνομαι, όπως πάντα,  μονάχα από ατελής αναζητήσεις γκρίζου χρώματος.

Πάντα δεν τα πήγαινα καλά με τον χρόνο…. Και τώρα που συνειδητοποιώ πως ο καινούργιος χρόνος μας πάει στα 24…. Ή μας διώχνει από αυτά (κάθε φορά το ίδιο ερώτημα έχω : σβήνω σημαίνει αφήνω πίσω…..και όχι περπατώ….. τι είμαστε αναστενάρηδες?)πάντα λοιπόν συνειδητοποιώ πως αφήνω ένα χρόνο πίσω χωρίς ουσιαστικά να συνειδητοποιήσω ότι ήδη τον έχω αφήσει πίσω….. τελικά όλα είναι θέμα ….. impression….. αλά ελληνιστί…. J

Κοιτώντας προς το μέλλον...

Τι άφησα το 2011, πως ήρθε το 2012….. Να πω πως άφησε ημιτελή όνειρα, θα ακουστεί «κάπως». Αφενός το ημιτελή, γιατί τα όνειρα  όταν αρχίσουν ευθύς αμέσως και τελειώνουν, διαρκούν μόνο μερικά λεπτά αφετέρου γιατί η λέξη όνειρα δεν αντικατοπτρίζει αυτό που είχα στο μυαλό μου. Θα μιλήσω λοιπόν για σκοπούς που δεν επιτεύχθηκαν. Εξάλλου είμαι άτομο με αντιθέσεις. Απαισιόδοξη αλλά με εμφάνιση αισιόδοξης. Μου είπε φίλος μου, πως παίρνει ένα κάπως από μένα δεν θα το έλεγα κουράγιο αλλά ίσως μία επιτάχυνση από αυτά που ήδη κάνω. Για μένα αυτές οι κουβέντες μου φαίνονται υπερβολικές. Πως, που και για ποιο λόγο στην τελική. Αλλά ευτυχώς-δυστυχώς μου θυμίζουν συχνά πως ότι για σένα είναι δεδομένο για τον άλλο δεν είναι. Και όμως εγώ επιμένω σαν ξερο-χλωρο κέφαλη στο γεγονός ότι όλοι είναι δυνητικά ικανοί να πετύχουν ότι και οι άλλοι. Δεν πιστεύω λοιπόν σε προηγούμενες κουβέντες γιατί είμαι ξεροκέφαλη και πεισματάρα στο να θεωρώ πως όλοι είμαστε δίκαιοι. Και μην που πεις πάλι το επιχείρημα με τους φτωχούς και τα παιδιά στην Αφρική που γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς καμία δυνατότητα, εκεί θα σου πω, όπως και πριν θα σου έλεγα ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Και δεν γεννήθηκα σε τούτο τον κόσμο τελικώς για να λύσω υπαρξιακά ερωτήματα που στην τελική αιώνες και αιώνες έχουν περάσει και δεν έχουν λυθεί. Το θεωρώ λοιπόν ασέβεια και αγένεια προς την «ανώτερη δύναμη», που εσύ θέλεις να ονομάζεις έτσι και που με βάση την ύπαρξή της υπάρχει αυτή η ροή των πραγμάτων, να προσπαθώ εγώ, εσύ, αυτός και όλοι μαζί τέλος πάντων να προσπαθούμε να καταλάβουμε τον σκοπό της μέσα σε ένα διάστημα άντε το πολύ 85 χρόνων. Τι είναι 85 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα. Από την άλλη και φυσικά δεν παραιτούμαι από την αναζήτηση τούτη αλλά συνεχίζω ανέκαθεν να διερωτώμαι, αλλά πλέον ο σκοπός είναι διαφορετικός. Για να επανέρθω στο περασμένο 2011, όπως λέει και το παλιό λαϊκό άσμα «περασμένες, μου αγάπες να να να», πως σκέφτομαι να έφυγε το 2011? Αν είχε την μορφή ανθρώπου θα ήταν ως εξής : Ο κύριος 2011, κάπου στα 40 (και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά χάριν πάντα συγκεκριμένου συμβολισμού), να έχει ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα και καθώς βαδίζει εκτός από το σπίτι του για να πάει να συναντήσει το 2012, έχει ένα μικρό ατύχημα στον δρόμο που του προκαλεί ελαφράς μορφής διάσειση στο πόδι αλλά μια σοβαρή βαρηκοΐα που του στοιχίζει εν μέρει.

Τι είναι λοιπόν αυτός ο συμβολισμός? Γιατί κύριος και όχι κυρία? Γιατί οι κυρίες είναι κομψές καλοντυμένες αλλά οι κύριοι κυρίως όταν στέκονται σαν στειλιάρια σαν το «11» μου φαίνονται κάπως άκομψη, που συνεχώς περιμένουν στην αναμονή ή γενικότερα παρουσιάζουν μια τάση φυγής. Γιατί τα 40 και γιατί το ξεκίνημα της επαγγελματικής καριέρας? Αυτό έχει μια πιο στενή σύνδεση με τους δικούς μου στόχους. Ξεκινώντας το 2011 έβαλα στόχους, ένας από αυτούς ήταν κάτι πολύ πεζό αλλά συνάμα σημαντικό που ήταν να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό, που όπως καταλαβαίνεις συνδυάζεται με το ξεκίνημα της επαγγελματικής καριέρας. Το 40 μπήκε, γιατί το βλέπω σαν το 20! Όταν είσαι 20 έχεις όνειρα κάθε είδους, όταν είσαι 40 θεώρησε ακόμα νέος και έχεις όνειρα κάθε είδους, εντάξει όχι και οποιουδήποτε αλλά πάντως είναι σαν να κάνεις μια καινούργια αρχή. Στα 80 το ίδιο θα έλεγα αν πίστευα ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε μέχρι τα 100, και εδώ ας μου επιτρέψετε να πώ  (Φτου! Σε αυτό το σύστημα που το δημιουργούν έτσι ώστε να υπολογίζουν ότι μετά την σύνταξή σου, σε περιμένουν (τουλάχιστον στο παρελθόν) να ζήσεις κατά μέσο όρο τουλάχιστον 6 χρόνια, οπότε που η απολαβή των καρπών σου? Τώρα το γύρισαν στα 25 χρόνια υπόλοιπης ζωής, γι’ αυτό έχουν το θεματάκι με την πολιτική που θα ακολουθήσουν αναφορικά με τις συντάξεις, όπως και να έχει….). Ο συμβολισμός του μικρού ατυχήματος, με το σπασμένο πόδι είναι ότι παρόλες τις δυσκολίες και φέτος στην υγεία βγήκαμε αλώβητοι. Αλλά η βαρηκοΐα παραπέμπει αλλού. Παραπέμπει σε στόχους που έφυγαν που τελικώς δεν επιτεύχθηκαν δεν ξέρω αν το 2012 θα κάνει εγχείρηση αντικατάστασης του προβλήματος, αλλά για τον 2011 τα πράγματα ήταν δύσκολα.

Πως μπαίνει το 2012? Συνεχίζει να είναι ένας κύριος στο άνθος της ηλικίας του, κάπου στα 43 αλλά αυτή την φορά είναι πολύ στρεσαρισμένος, τα πλάνα του δεν του βγαίνουν όπως έχει υπολογίζει, επαγγελματικά και προσωπικά, το σπίτι του (που παρεμπιπτόντως μένει μόνος και καλεί που και που φίλους για κανα πάρτι, ίσα για να ξεφεύγει) είναι ακόμα σε καλή κατάσταση αλλά ουδείς ξέρει αν τα μπουρίνια που έρχονται δεν το γκρεμίσουν. Προς το παρόν, δεν έχει πάθει κανένα ατύχημα… και ας του ευχηθούμε καλή «πίστη» πως δεν θα πάθει κάτι. Προς το παρόν λοιπόν αυτά δηλώνει και αναμένει.

Αλλά για να γυρίσουμε στο έργο του προσωπικού ημερολογίου…. η αλήθεια είναι πως οι εποχές είναι δύσκολες πνευματικά, υλικά, ανθρώπινα κοκ. Δεν υπάρχει έμπνευση όταν δεν υπάρχει ψυχική ηρεμία και χρόνος. Εδώ καλά- καλά μας υπέδειξαν εδώ στα ξένα ότι ακόμα και στον ελεύθερο σου χρόνο καταναλώνεις (αλλά μιλάμε για μεγάααααλες οικονομικές θεωρίες πίσω από αυτό). Τέλος πάντων, εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να μου φέρει περισσότερο αυτοσαρκασμό, περισσότερο χρόνο «μεταφορικά» γιατί κυριολεκτικά οι μέρες κλασσικά είναι τρία εξήντα πέντε (365), γέλιο (γιατί αλλιώς αλώβητη δεν θα βγω) και πάνω από όλα υγεία, πίστη και αισιοδοξία. Ας ευελπιστώ στο καλύτερο.