Η αρχή μιας Άγιας Εβδομάδας, τι σημαίνει αυτή η μέρα για μένα.
Χαμένη πολύ καιρό σε πνευματικό αδιέξοδο, αποπειράθηκα για άλλη μια φορά να έρθω κοντά στον πατέρα μου. Όπως το παιδί κάνει μικρές αταξίες έτσι και εγώ σαν παιδί έκανα και κάνω καθημερινά λανθάνουσες σκέψεις και πράξεις. Το ζήτημα πιο είναι όμως. Είναι αυτός ο μαγικός τρόπος που έλκει τα παιδιά να γυρίσουν στους γονείς σαν μαύρα πρόβατα. Λέγετε αγάπη. Η μυρωδιά της αγάπης που αγιάζει όλο τον περίχωρο του σπιτιού μου, με τραβάει σαν μαγνήτης. Η αγάπη των γονιών μου να γυρίσω τρέχει από πίσω μου κάθε φορά που απομακρύνομαι. Κάθε φορά που πάω να ξεστρατίσω. Ορίζω το ξεστράτισμα και βαδίζω συνειδητά σε απόσχιση, αλλά η απόσχιση από την οικογένεια μου, μου φέρνει θλίψη στεναχώρια, απελπισία, προβλήματα κτλ. Είπα λοιπόν σήμερα να επισκεφτώ τον πατέρα μου, και από εκεί κάπου με κοίταγε και η μάνα μου, όπως έκανα και προχθές και μερικές προηγούμενες μέρες. Με δάκρυα στα μάτια τον κοιτώ και ζητώ να με συγχωρήσει εκ βαθέων ψυχής. Η αποστασιοποίηση μου, συνέβη από περηφάνια, εγωισμό, λανθασμένη καταμέτρηση δυνάμεων, και γι αυτό δημιουργήθηκαν προβλήματα, πόσο λάθος είμαι κάθε φορά. Ήταν όμορφα στον πατέρα μου, είχα καιρό να τον δώ, είχα καιρό να ακούσω την αγάπη του, είχαμε καιρό να φάμε μαζί. Ζεστασιά πλημμύρισε την καρδιά μου, γαλήνη ψυχής και χαμόγελο ευτυχίας.
Αφού πήρα την ευχή του γύρισα στο δικό μου σπιτικό, με τα αδέρφια μου. Για να λάβω πνευματική συγχώρεση πρέπει να έχω συγχωρέσει τα αδέρφια μου. Προσπαθώ, προσπαθώ να μην στεναχωρώ, να μην σκανδαλίζω να μην πικραίνω… Είναι μεγάλος σταυρός τα πάθη που κουβαλάμε. Περηφάνια, εγωισμό….. Και ποιος κερδίζει τι κερδίζει από αυτό.
Σήμερα η Κυριακή ήταν όμορφη, η Κυριακή που διάλεξε ο Πατέρας μου να με δεί, ακόμα και συννεφιασμένη ήταν όμορφη. Είμαι ήρεμη….
Δεν είναι τυχαίο που ο πατέρας μου είναι ο θεός. Ευλογημένη εβδομάδα να έχουμε, και αν θελήσει ο θεός, ας μας συγχωρέσει και ας μας πάρει ακόμα πιο κοντά του. 