Αποφόρτισης....

 Zορίζομαι και αποφορτίζομαι από έναν κόσμο του συνεχούς βεληνεκές και ξεφεύγω από την βελόνα ραπτικής που έμελε να είναι ο θάνατος μου. Τόσο χρειάζεται για να πεθάνω, ένα τσίμπημα. Είναι η αρχή της μετάστασης....ειναι τα πραγματα που κάνω να μετ-ανασταίνονται...Κοιτώ το γκρίζο του ουρανού...βροχή τριημερής...κεκλεισμένη των παραθύρων, κάτω από την στεγη που δεν μου ανηκει. Λέω πως προχωρώ και πορεύομαι. Λέω πως τα πραματα αλλάζουν...είναι τελικά η αρχή των γενομένων. Προοδεύω....

Ματίνα Πετροπούλου 

Ισσοροπίες...

Ισοβαθμίζω τις ισορροπίες μου με την πραγματικότητα. Βλέπω και διευρευνώ αυτό που φαίνεται βέλτιστο. Ξυπνώ εμπνεύσεις και διαισθάνομαι πως κάπου τα πράματα αρχίζουν και αλλάζουν. Έρχομαι σε επαφή με ένα νοητικό κόσμο και οσμίζομαι την αίσθηση του νιώθω. Είναι πως... πριν μια δεκαετία αγωνιούσα για το γίγνεσθαι, κάπως τώρα όμως νιώθω πως το διαισθάνομαι. Είναι αλήθεια...αφουγκράζομαι...πως ο χρόνος που με τρόμαζε, τώρα ειναι διαχειρίσιμος, τώρα πατώ σταθερά σε ασταθές περιβάλλον. Νιώθω, πως οι αρχές μου αναδιαμορφώνονται, δεν μου αρέσει η προσαρμογή....αν και θα έπρεπε...αλλα νιώθω πως κάτι μέσα μου αλλάζει...παρόλο που ακόμα υπάρχει αυτή η ρομαντική μελαγχολία.

Ισσοροπίες...

Ματίνα Πετροπούλου