Τους γρίφους έμαθα να λύνω......

        Έμαθα να συγκρατιέμαι πατέρα, τους γρίφους έμαθα να λύνω, αξία να μην δίνω σε κάθε τι κακό. Δάκρυα θυμού, ξεσπάσματος… έμαθα να τα συγκρατώ, και ξεσπώ…. αλλιώς….. όχι εκδικητικά… Μα ξέρεις τι;…. Κάπως αισθάνομαι μια λύπη, κάπως τα μάτια μου  βουρκώνουν τώρα , χωρίς να θέλω να το παραδεχτώ καλά καλά, δήθεν…ένα σκουπιδάκι έχει μπει…. Ναι ναι μου το πες και τις προάλλες άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε και κλαίμε. Καλό είναι και το κλάμα, δείχνει ότι έχεις ψυχή.

      Έμαθα, μαθαίνω, θα μάθω να συγκρατώ εαυτούς διαφορετικούς, συναισθήματα, θλίψη μελαγχολική και θυμό ανεξέλεγκτο….. θυμικά αρχαία. Μια ζωή γεμάτη από συνεχή αγώνα και αγωνία, θυμό, πόνο, χαρά που και πού.

Βαρέθηκα να προσποιούμαι ώρες ώρες την θετική μου ενέργεια.
Βαρέθηκα να προσπαθώ να συγκρατηθώ.
Βαρέθηκα να είμαι εκεί για όλους. Για όλους τους άλλους εκτός από μένα.
Βαρέθηκα να κρίνομαι από στιγμές.
Βαρέθηκα να γραφώ στον αέρα….
Βαρέθηκα να με ακούω δήθεν χαρούμενη και
βαρέθηκα να μην καταλαβαίνω την στιγμή που ζω.

Γι’ αυτό μου έρχονται δάκρυα στα μάτια…. γι’ αυτό φωνάζω σιωπηλά στο χαρτί… γι’ αυτό κανείς δεν με ακούει, γι’ αυτό συγκρατιέμαι να ονειρευτώ, να ενθουσιαστώ, να ηρεμήσω, να χαλαρώσω. Απορώ και εγώ με μένα, με αυτό το χαμόγελο. Πάντα. Μα πάντα; Κάτι δεν πάει καλά…. Ίσως κάτι να φταίει που χαμογελάς, ίσως να θές να κρύψεις κάτι.

Βαρεθήκα να απολογούμαι,
βαρέθηκα την κάθε ανόητη συνειδητή πράξη.

Ναι σήμερα, θυμώνω, κλαίω, απαισιοδοξώ. Δεν με νοιάζει σήμερα να δώσω σε άλλους. Σήμερα προτιμώ το μαύρο της ψυχής. Και σήμερα ναι έκλαψα μετά από καιρό. Χρειάζεται το κλάμα, σε κάνει άνθρωπο, και γι’ αυτούς που νιώθουν ήδη άνθρωποι τους κάνει να αναρωτιούνται την αιτία.

Πρωινό καλοκαιρινής διάθεσης και πνευματικής εξάρσεως....

Ολική ανάκαμψη ημερών…. Πρωινό καλοκαιρινής διάθεσης, και πνευματικής εξάρσεως. Δεν γράφω για να γράφω, και ούτε γράφω απλά για να πω. Τίποτα δεν είναι απλό μα και τίποτα δεν είναι περίπλοκο. Γράφω γιατί υφίσταμαι, σκέφτομαι, ζω, υπάρχω, συλλογίζομαι και αναλογίζομαι μεγέθη.

Είναι ένα όμορφο πρωινό πρώιμης επεξεργασμένης καλοκαιρινής διάθεσης. Τι μέλλει γενέσθαι ουδείς ξέρει. Διαθέσεις, άτιμες ξελογιάστρες!  Μία έτσι μία αλλιώς, και ένας συνεχής αγώνας για να μην μου πέσεις διάθεση μου. Παρόλα αυτά κυρίες και κύριοι, προσωπικά το ποτήρι το βλέπω μισογεμάτο, κοινώς το ποτήρι είναι γεμάτο, ίσα λίγο πάνω από το μισό. Χμμμμ θετικό έτσι? Έτσι είναι, προσπαθώ να είμαι ένα θετικά σκεπτόμενο άτομο σκεπασμένο από ένα πέπλο ανεξαρτησίας και εν μέρει λογικής, που προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από εποχιακά δύσκολες συνθήκες. ΑΛΛΑ, γιατί υπάρχει πάντα ένα αλλά και γιατί δεν κάνει η εξαίρεση τον κανόνα, αλλά μπορώ να πω ευχάριστα ότι κάνει την διαφορά.

 Υπάρχουν και το ξέρεις, στιγμές που το ποτήρι το βλέπουμε μισοάδειο….. δε ‘ν κακό, μόνο που έτσι συνεχίζεις να αμφιβάλλεις και να αγωνιάς να δεις αν την επόμενη μέρα θα έχεις να πιεις νερό! Και γιατί βρε παιδί μου να μην απολαύσεις έστω και το λίγο, έτσι και θα το ευχαριστηθείς καλύτερα, και παράπονο δεν θα έχεις και θα είσαι και θετικός να βρεις την επόμενη βρύση που θα στο γεμίσει!. Αυτή η μαυρίλα γενικώς δεν κάνει καλό. Τι και αν ‘πέσαν τα καράβια έξω, τι και αν δεν έχουμε λεφτά, τι και αν δεν έχουμε σύντροφο, τι έγινε δηλαδή, αυτό θα μας εμποδίσει από το συνεχίζουμε να ζούμε? Την υγειά μας την έχουμε αυτό έχει σημασία! Εδώ κύριε, το ανθρώπινο είδος δεν καταλαβαίνει τίποτα από κακουχίες!! Αν ήταν να είχαμε χαθεί, θα το είχαμε ήδη κάνει από προηγούμενους αιώνες και εποχές….(Βλέπε : History channel!!!!) Και όμως το γεγονός ότι συνεχίζουμε να μιλάμε τι αποδεικνύει? Γι’ αυτό λοιπόν, και επειδή είναι όλα παιχνίδια του νου, σε βαστώ γερά μην μου πέσεις διάθεσή μου, δεν αφήνω κανέναν να σε ενοχλήσει και να σε επηρεάσει, και όσο με ακολουθείς, άλλο τόσο θα νιώθω ελεύθερος να σου κάνω τις χάρες, χωρίς να γίνομαι έπειτα ενοχικός……

Αφήνω τώρα ήσυχη την μέρα να κυλήσει «όμορφα», και αφού το πιστεύω έτσι θα κυλήσει…… Γιατί ακόμα και το στραβό να σου τύχει, αν είσαι διαθέσιμος να το δείς με καλό μάτι τότε σίγουρα θα διδαχτείς κάποιο μήνυμα, αν είσαι προδιατεθειμένος αρνητικά, τότε δεν θα είναι τυχαίο που μπορεί η εξέλιξη της μέρας να έχει μια τέτοια πορεία.

Παύση ημερών. Επιστροφή. 23…..πια.

Μελαγχολική θλίψη ξημέρωμα Σαββάτου…..

Ποτέ δεν έψαξα για δρόμους ζωής, στενάκια πνοής, καρδιές…..Χείμμαρρος συζητήσεων, εσύ. Στιγμές ανθρώπινες, εγώ. Ζάλη στιγμής, ευτυχής ανάπαυλα. Μετέωρα λόγια, ψυχογραφήματα. Ορμές. Κοίτομαι και παρατηρώ υπάρξεις. Ανάπαυλα ξανά. Ζάλη μικρότητας και μεγαλοψυχία στιγμής.  Σ’ ευχαριστώ, εκεί που μάλλον υπήρξες, δίχως να πιστεύω σε μετά. Απλά ζω. Και αν με πεις αυθόρμητη ίσως παρεξηγήσιμη δεν με νοιάζει ποιος ίσως και πότε θα μου πει αυτά. Σ’ ακούω. Μ’ ακούω. Στερεότυπα ελέγχων….. Απλά.  

Καιρός αγνώστου ταυτότητας.....

Καιρός αγνώστου ταυτότητας με τριγυρνάει....άγχος καταλυτικό για λάθη. Ορμές και μπερδέματα που ξαγρυπνούν μέσα μου.... Χάος!

Tι είναι το αυτονόητο? Και τι είναι αυτό που τάχα νομίζω…. Ποια είναι η θλίψη του χρόνου…. Αυτή μονάχα βλέπω τώρα μπρος μου.

Η μοναξιά…… Νηστεία κοινωνικότητας. Χαοτική αποσύνθεση σκέψεων εξαφανίζει την λογική και εμφανίζει τον παράλογο νου. Την τρέλα. Καθώς πολύ θέλουν να ονομάζουν.

Χαλαρότητα σου λεν, και λες πως είμαι ήδη χαλαρή…. Δεν μπορώ να χαλαρώσω περισσότερο… και μετά συνειδητοποιούν πως άλλαξες, ωρίμασες, πλεον δεν γελάς όπως πριν και σηκώνεις το κεφάλι περισσότερες φορές από παλιά. Τα αστεία για του αστείους και η σοβαροφάνεια γι αυτούς που θέλουν να μεγαλώσουν.

Ειλικρίνεια. Πόθος ανυπότακτος, δυσκολοδιάβατος, και συμβουλές άπειρες για να σου θυμίζουν τι πρέπει να κάνεις.

Μα μια βαθιά θλίψη με διαπερνά αυτό τον καιρό, σαν κάπως να κάνω λάθος. Σαν κάπου να παραπάτησα, και να ξεστράτισα. Μέλλον αβέβαιο, νους απροσπέλαστος, ωτοασπίδες παντώς κακοκαιρίας, για όσους θέλουν να προχωρούν με σκυφτό το κεφάλι και χαμηλωμένο βλέμμα. Πρόσεχε όμως, σίγουρα κάπου θα σκοντάψεις αν δεν ακούς τις φωνές και αν δεν βλέπεις τους ανθρώπους.

Μαγείρεψε τις σκέψεις σου και σέρβιρέ τες στο πιάτο σε όσους κάθονται θελημένα στο τραπέζι για να φάνε και σε όσους καχύποπτα σε κοιτάνε με την άκρη του ματιού από τον τοίχο εκει πέρα, πίνοντας το ποτάκι τους και παίζοντας το ρόλο του ανεξάρτητου. Αυτοί που είναι έξω από το σπίτι σου, είναι άγνωστοι. Προσπέρασε τους, αγνόησέ τους. Business is business.  

Ματωμένα Κορμιά... (05-09-2005)...... Θεατρικός Απαγχονισμός...

Ματωμένα Κορμιά

Γδαρμένα από το φόβο

Προσκυνάνε μπροστά

Συζητάνε με το χρόνο

Θυμούνται ξανά 

 εκείνη τη νύχτα

το φεγγάρι ψηλά

τους κοιτά με αηδία

σε λιγο τους φτύνει

και κεινοι πάλι ξανά

αρχίζουν να σαπίζουν

ακόμη μια φορά

και αρχίζουν και βουλιάζουν

στο βούρκο της βρωμιάς

ένα αστέρι πέφτει κάτω

χτυπημένο βαριά

κι ιστορία συνεχίζεται

πάλι απ’ την αρχή

όταν αρχίσει τη κουβέντα

ο χρόνος κι η ζωή,

κι πνοή συμμετέχει

όλο λαχανιασμένη

την ανάμνηση φέρνει

και πάλι απ’ την αρχή

και πάλι απ’ την αρχή

Ματωμένα Κορμιά

αλλάζουν ιστορία

κοιτάνε μπροστά

δε κοιτάνε με μανία

δε κοιτάνε να βρούν

μια θάλασσα γδαρμένη

τη γοργόνα που πηδάει

έξω θυμωμένη

Ψάχνουν να βρουν

τον Οδυσσέα στην Ιθάκη

τον Αλέξανδρο που χάθηκε

στη μακρινή την Αίγυπτο....

*Μatina*

Ο ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ.......

 

Ότι ονειρεύεσαι, υπάρχει

κ ότι υπάρχει, δεν ξεχνιέται

κ ότι δεν ξεχνιέται, αναπλάθεται

κ ότι αναπλάθεται, εξελίσσεται

κ ότι εξελίσσεται, γίνεται καλύτερο

κ ότι γίνεται καλύτερο, έχει πρόοδο

κ ότι έχει πρόοδο μας βοηθά,

κ ότι μας βοηθά, μας καταπραΰνει τις δυσκολίες

κ ότι μας καταπραΰνει τις δυσκολίες, μας κάνει αδρανείς,

κ ότι μας κάνει αδρανείς, δεν είναι ευχάριστο

κ ότι δεν είναι ευχάριστο, μας λυπεί

κι ότι μας λυπεί, το σκεφτόμαστε

κι ότι σκεφτόμαστε, ήταν ότι είχαμε ονειρευτεί

γιατί πλέον υπάρχει και έκανε το κύκλο του.

*Matina*

Παραμύθι.... αληθινό.... 1 από εκείνες που φαινόντουσαν 1000 νύχτες. (Πριγκίπισσα, Ιππότης, Αφηγήτής)

Κάπου, Κάπως, Κάποτε……..Ένα ωραίο ξάστερο βράδυ του καλοκαιριού….μακριά σε εκείνη την άκρη της γης που μόνο τα παραμύθια μένουν ζωντανά και οι σκιές ανθρώπων από εποχές που ζούσαν ακόμα ιππότες και πριγκίπισσες, εξελίσσεται μια όμορφη ιστορία κρυφού πάθους, κάτι σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα…..

(Ο ιππότης κρυμμένος περήφανα πίσω από ένα πυκνό θάμνο, σκέπτεται ψιθυριστά….χωρίς να το καταλάβει….)

Ιππότης :

«Θαρρώ πως φανέρωσα, στα μάτια σου μια τρικυμία

Κύμα που σκάει σε χαλικάκινο γιαλό και κάνει τον ήχο

του ρυζιού που πέφτει στην κεφαλή καρφίτσας

Τα μάτια σου σαν σπίθες, φανερώνουν φωτιά και φως,

Κάνεις θαρρώ πώς λάμπεις. Έτσι μου φαίνεται.

Έτσι τα φαινόμενα μας απατούν.

Δροσεροί καταρράκτες βουνού καθρεφτίζονται στην επιφάνεια των ματιών σου.»

Αφηγητής :

« Θαρρώ πώς όνειρο κοιτάς ή αλήθεια;

Πες μου ποιά Ελένη αναζητάς να βρεις;

Ποια μούσα σε έμπλεξε στης έμπνευσης τα δίχτυα;

Και νικητής από τα μπλεγμένα μαλλιά της δεν μπορείς να βγεις;

Χαμόγελο ευτυχίας εκπνέεις,

Όταν εισπνέεις αγάπη,

και μεταπείθεις τους ανήσυχους καχύποπτους παίκτες του παιχνιδιού »

Και ονειροπαρμένος από τις σκέψεις του ο ιππότης, καταλαβαίνει πως η πριγκίπισσα βγήκε στο μπαλκόνι της, ήρεμη πάντα και όμορφη… με αυτό το μακρύ άσπρο αέρινο καλοκαιρινό νυχτικό…..και χαμηλόφωνα της ψιθυρίζει……

Ιππότης :

«Αλαργινέ μου έρωτα,

αέρα της καρδιάς μου,

πνοή και φως που τριγυρνάς

έξω απ’ τα όνειρά μου,

δέξου το απαλό άγγιγμα

ίσα που ακουμπώ,

ίσα που νιώθω τον έρωτα……

Κόκκινο χρώμα φοράς,

στα απαλά σαρκώδη χείλη,

Και φιλάς σαν το αστέρι που ακουμπά τον νυχτερινό ουρανό.

Γέμισε την καρδιά σου έρωτα,

και εκμεταλλεύσου με.

Υπάρχουν ακόμα εδώ ερωτευμένοι.

Δώσε μου μια αγκαλιά και φόρα το άρωμα μου.

Άφησε με να μυρίσω τον έρωτα που εκπέμπεις.

Και μην πάψεις να με φιλάς.

Μούσα μου.»

Πριγκίπισσα :

«Μελαγχολικέ αγαπητικέ μου, ιππότη των ονείρων μου. Όνειρο της νυκτός μου. Έλα παίξε μου εκείνη την μελωδία, υπό το φως εκείνης της σελήνης. Εκείνη που μέσα από τα άπειρα αστέρια καθοδηγείται από  το κάθε άγγιγμα σου. Νιώσε με.

Έλα κρυμμένος στους θάμνους, θαρρείς πως κάποιος σε κυνηγά μα εσύ ρομαντικός θα λέγεσαι. Σ' ένα ολόγιομο φεγγάρι που συνεχίζει να φέγγει και εσύ εκεί να υπάρχεις για κείνη. Ρομαντικέ ιππότη. Περήφανε. Μίλα μου, τραγούδησε μου το πως με αγαπάς, πως δίχως δικά μας όνειρα δεν ζεις………………………………………………………….......

Έχεις δωρεάν εισιτήριο για το βάθος της ψυχής μου, αποβιβάσου λοιπόν και καλό ταξίδι. Να αποβιβαστείς και να πάρεις και τα απαραίτητα εφόδια που  θα σε κρατήσουν ζωντανό και μόλις φτάσεις στο βάθος δηλαδή στο τερματικό, να δεις, θα δημιουργηθεί μια έκρηξη πόθου και ατελείωτης ηδονής. Μην ξεχάσεις τον αόρατο μανδύα σου (εφόδιο) έτσι θα μπεις απαρατήρητος και σαν λαθραίος "εραστής" θα απολαύσεις τα τοπία της διαδρομής και τα διαφορετικά πρόσωπα της πριγκίπισσας χωρίς να την ενοχλήσεις στις εναλλαγές της διάθεσής της. Είναι ο ενθουσιασμός γι αυτό το ταξίδι. Μην ξεχνάς θα έχουμε και στάσεις και δυσκολίες στην πορεία μας επιβιβαστή. Αλλά στον τερματικό θα είσαι γεμάτος εμπειρίες, και θα έχεις την μέγιστη ηδονή τελικά να εξερευνήσεις τον τόπο για τον οποίο ταξίδεψες και τις εναλλαγές κρύο ζέστη, συννεφιά ξαστεριά.»

Ιππότης :

«Στο ταξίδι μας θέλω να περάσουμε από πάρα πολλά μέρη. Με νιώθεις με τα μάτια με βλέπεις με την ψυχή. Θέλω  να δω μαζί σου όσα μέρη έχω δει μόνος μου, όσα έχεις βρει εσύ και όλα εκείνα που στην πορεία θα ανακαλύψουμε μαζί μέχρι σήμερα στα 23 αυτά χρόνια.»

Πριγκίπισσα:

«Μάλιστα….. εγώ προτιμώ να ανακαλύψουμε καινούργιους μοναδικούς κόσμους, εξάλλου το σύμπαν είναι παράλληλο έχουμε άπειρες ευκαιρίες γιατί να αναλωνόμαστε σε παλιά φθαρμένα τοπία. Μπορεί που ξέρεις να σε βρω σε ένα πλανήτη αγρότη, στον άλλο βασιλιά, στον άλλον ιππότη, στον άλλο πολιτικό ακόμα και το περπάτημα του μερμηγκιού σε οδηγεί σε καινούργιο κόσμο, σε καινούργια θεωρία για τον κόσμο. Άμα παρατηρήσεις πως περπατά ένα μερμήγκι, άμα παρατηρήσεις την ουσιαστικά ανούσια κίνηση και τον δικό του κόσμο, τότε θα μπορείς να χορέψεις ταγκό και να πετάξεις σαν πουλί με φανταστικά φτερά, και να αλαφρώσεις στον αγέρα που φυσά.»

Ιππότης :

«Με φανταστικά φτερά που θα μου δώσεις εσύ…»

Πριγκίπισσα:

«Με φανταστικά φτερά που θα τα βρεις εσύ……»

Ιππότης :

«Που ίσως βρω μαζί σου απλά έγκειται σε μένα να κοιτάω καλά εκείνο το μερμήγκι.»

Πριγκίπισσα :

«Δεν είμαι πωλητής φτερών αλλά ούτε και αγοραστής. Είμαι δαίδαλος και θα μάθω να πετώ, έστω και με σπασμένα φτερά, εγώ ο ελεγκτής....θέλω να σου πω γιατί αυτό το συναίσθημα μου βγαίνει αυτή τη στιγμή.. σ’ αγαπώ, ακόμα και αν δεν είχα το χρόνο να σε νιώσω απόλυτα, αλλά είναι η μόνη λέξη που με εκφράζει αυτή τη στιγμή. Άλλοι την λένε μεγάλη λέξη, άλλοι την λένε μικρή, εγώ την λέω διπλή. δίσημη, διφορούμενη και αναγκαία…..»

Η πριγκίπισσα μετά τα προτελευταία της λόγια αποσύρθηκε…… και ο περήφανα ρομαντικός ιππότης, κλονισμένος από τα λόγια της μονολογεί…..πάντα αισιόδοξος για την αγάπη τους….

Ιππότης :

Σε κρατώ μην μου πέσεις διάθεση μου,

Σε βαστώ γερά να μην μου μελαγχολήσεις

Και ταξιδεύω με μια βαλίτσα

Ακλουθώντας σε στα νησιά της αγάπης.

Άραγε να ναι το ταξίδι μας αυτό

Κάτω από ένα γαλάζιο ουρανό

Που παραληρεί τα συναισθήματά μας.

Εγώ σε θέλω, ναι δεν το αρνιέμαι

Και αν θες εσύ να βάλεις ΚΑΙ, εγώ δεν το αρνιέμαι.

Ναι! Χαμογέλα, έτσι δυνατά!!!

Λάμψε!!! Πόσο σε θέλω.

Από την άλλη η πριγκίπησσα για λίγο ακόμα συνεχίζει να ονειροπολεί ξαπλωμένη στο μαλακό της κρεβάτι μέχρι να έρθει ο Ορφέας να την πάρει και να την ξεναγήσει στην χώρα των ονείρων…..

Πριγκίπισσα:

Πως και γιατί συρφετός σκέψεων

Με κατακλύζει αστραπιαία!!!

Τρελαίνομαι, είναι ηδονή αισθητή

Είναι ευτυχία!!! Επιτέλους ζω!!!

Και επηρεασμένος και εγώ πια , ο αφηγητής, από αυτή την όμορφη, ρομαντική, ποιητικοθεατρική ιστορία που σας περιέγραψα καταλήγω…….

Δεν ‘σβήσαν τα αστέρια

εμείς δεν κοιτάμε πια στον ουρανό

Δεν κοιμήθηκε η θάλασσα

εμείς δεν ακούμε τη μελωδία των κυμάτων και τις φωνές των βυθών

Δεν πεθαίνει η πλάση το χειμώνα

Εμείς δεν μυρίζουμε τα άνθη της δημιουργίας

Δεν είναι ότι έγινε άνοστη η καθημερινότητα

η γλώσσα μας είναι μουδιασμένη και στυφή

Δεν χάθηκε ο έρωτας από τα βλέμματα

Θυμήσου ξανά να αγγίζεις με την ψυχή

............

Υποσημείωση* : Το κάστρο λέγεται "Vajdahunyad castle" και συνεχίζει να υπάρχει..... στην Βουδαπέστη

Υποσημείωση** : Και εγώ συνεχίζω να υπάρχω, ονειροπόλος και λογικοφανής, πάντα στα όρια......προσπαθώντας να κάνω τα όνειρα και τις ιδέες μου πραγματικότητα.....

Ρήματα, η ενέργεια της ψυχής......

Ταλανίζομαι, ταλαντεύομαι, σκέπτομαι, μάχομαι, αντιμάχομαι, μιλάω, γελάω, κλαίω, προσδοκώ, ελπίζω, προσεύχομαι, αναδεικνύω, επιδεικνύω, χρειάζομαι, εύχομαι, αγαπώ, νιώθω …………………………………………………………………………………………………Υπάρχω!!!!

Σκέπτομαι με χρώματα, και ανασταίνομαι, σκέφτομαι  μελωδίες και νιώθω, χορεύω. Ζωγραφίζω φύλλα  και προσδοκώ στιγμές.  

Δεν υπάρχουν πιο όμορφες λέξεις από αυτές που δημιουργούνται με τα ρήματα. Και ξέρεις γιατί είναι ιδιαίτερες? Γιατί δείχνουν ότι είσαι Ζωντανός.

Ενέργεια, θετική, αρνητική. Σκέψη, νεαρά, μεσήλικη, γερασμένη, συντηρητική. Ύπαρξη, αιώνια. Συνύπαρξη, στιγμιαία.   Είναι ωραία τα κατηγορούμενα. Και όχι τα κατηγορώ. Δίνουν χρώματα στις πράξεις, δημιουργούν εικόνες, φαντασιώσεις, εξάψεις, ερωτισμό, πάθος……. Κάτω από τον «ξάστερο» ουρανό, θαυμάζω το «σκούρο» μιας αιώνιας θάλασσας, χρώμα, μαζί σου. Είναι όμορφες οι λέξεις, αρκεί να τους δίνεις το δικό σου νόημα, να αυτό το μοναδικό, που δεν υπάρχει απλά για να ειπωθεί.

Αν το σκεφτώ καλά δεν είμαι μόνη. Έχω εσένα… Ναι εσένα που διαβάζεις τι γράφω. Δεν είσαι εκεί τυχαία…. Δεν βρέθηκες τυχαία, ήρθες να μου δώσεις το μήνυμά σου, λίγη από την απέραντη αγάπη που διαθέτεις για όποιον βρεθεί να κρατήσει γερά μέσα του σαν φυλαχτό αυτή την εμπιστοσύνη. Αφέσου…………..στην αγάπη, και ετοιμάσου να αγαπήσεις και να αγαπηθείς….φοβάσαι να πονέσεις?

«Λίγος πόνος δεν κάνει κακό. Εγώ έχω μάθει ένα σωρό υπέροχα πράματα μέσα από οδυνηρές καταστάσεις. Μάλιστα μερικές φορές χρειαζόμαστε το θάνατο για να μας διδάξει την ζωή, χρειαζόμαστε την δυστυχία για να διδαχτούμε τη χαρά. Γι’ αυτό λοιπόν καλωσόρισε τον πόνο όταν έρχεται. Αποτελεί μέρος της ζωής. Αγκάλιασε τον! Βίωσέ τον! Μάθε να τον νιώθεις και πάλι. Μην τον αρνείσαι. Ναι, ίσως να πονάει. Πες όμως, δεν πειράζει και αν πονάει. Φώναξε, ούρλιαξε, δάγκωσε τα σεντόνια σου. Ζήσε τον πόνο. Κλάψε, χτύπα την γροθιά σου στο τραπέζι. Θύμωσε! Ασ’ τον να ξεσπάσει. Και μετά ξέχνα το. Αλλιώς θα το κουβαλάς μέσα σου για πάντα. Και ξέρεις τι συμβαίνει όταν κουβαλάς μέσα σου τον πόνο; Ο πόνος τρέφεται από σένα. Εσύ παθαίνεις το έλκος και τους πονοκεφάλους.»

 Αν για κάτι είμαι σίγουρη δεν είναι για τον εαυτό μου, γιατί άλλη η Ματίνα που μίλαγε χθες, άλλη αυτή που μιλά σήμερα, και σιγουρότατα διαφορετική θα είναι αυτή που θα μιλά αύριο. Έτσι πάει για μας τους ανθρώπους. Αν για κάτι είμαι σίγουρη είναι για την αγάπη χωρίς ανταπόκριση που μπορώ να σου δώσω, και ξέρεις γιατί αυτό με κάνει ευτυχισμένη? Είναι γιατί σε αγαπώ για μένα, σε αγαπώ γιατί με κάνει εμένα ολοκληρωμένη σαν άνθρωπο και σαν ψυχή. Με κάνει χαρούμενη και θετική και αυτό είναι το πιο σημαντικό στην ζωή …. Να περπατώ, να γελάω, να σκέφτομαι, να τρέχω, να χορεύω…. Να γιατί τα ρήματα είναι οι πιο όμορφες λέξεις!!! Όταν δεν περιμένεις κάτι είσαι πιο ήρεμος ψυχικά…. Και όταν αυτό το κάτι έρθει θα είσαι τρισευτιχισμένος, γιατί δεν ήρθε απλά και σου χτύπησε την πόρτα, αλλά έστησε απέξω και πυροτεχνήματα! Ήταν μια έκπληξη για σένα το αποτέλεσμα!!! Διπλή χαρά λοιπόν!!!  Αν με αγαπήσεις…… θα είναι χωρίς να το περιμένω….θα ‘σαι η έκπληξή μου. Δεν με νοιάζει ποιος είσαι, τι είσαι, τι ήσουν, τι υπήρξες…. Με νοιάζει αυτός (άνθρωπος) που είσαι και πόσο είσαι δεκτικός να αγαπήσεις και να αγαπηθείς ανιδιοτελώς…….

Μου λένε πως χαίρομαι με τα απλά πράγματα….και δεν θα έπρεπε επειδή λένε πως έχω μεγαλώσει. Πρέπει να νιώσω ενοχές που έχω μεγαλώσει? Τι είναι τούτο πάλι με την ηλικία?  « Από μια άποψη δεν έχω γεννηθεί ακόμη, από μια άλλη είμαι έφηβος, παλεύω, επαναστατώ, αναστατώνω τα πάντα. Κι από μια άλλη άποψη είμαι ένας γέρος σοφός 190 χρονών. Τι με ρωτάτε; Τι σχέση έχουν τα χρόνια με την ηλικία μου;» Όταν ακούς τον εαυτό σου να λέει είμαι πολύ μεγάλος γι ’ αυτό, κλείνεις μια πόρτα. Ποτέ δεν είσαι πολύ μεγάλος για τίποτε! Γιατί η ηλικία βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου και πουθενά αλλού».

Χαίρομαι με τις σαπουνόφουσκες που ταξιδεύουν από το μπαλκόνι του 5 ορόφου…. Ο καθένας κάνει την δική του αλληγορία εγώ τις ονομάζω όνειρα…… ταξιδεύουν… έτσι έμαθα να ονειροπολώ….. για σένα μπορεί να είναι κάτι άλλο…… Χαίρομαι να ζωγραφίζω κόκκινες πασχαλινές μαργαρίτες σε κίτρινες χάρτινες σακούλες δώρων για τους ανθρώπους που γνωρίζω και έμαθα να αγαπώ. Χαίρομαι να κάνω ρόδα (ροτάτ) σε μια αμμώδη παραλία, την χαραυγή ενός όμορφου ζεστού καλοκαιριού…. Και ναι χαίρομαι να παίζω και να κυλιέμαι στο γρασίδι του κήπου μου με τον αγαπημένο σκύλο μου που έχω καιρό να δω. Να βγω στις 12 η ώρα βράδυ χειμωνιάτικου Σαββάτου, όταν χιονίζει και να παίζω μαζί του πετώντας του χιονόμπαλες….. και αυτό να κυλιέται μαζί μου στο λευκό του χιονιού.  Μην ρωτάτε λοιπόν για ηλικίες γιατί αυτές δεν υπάρχουν. Ρωτήστε για συναισθήματα. Ενσωματώστε στον λόγο σας την ερώτηση τι νιώθεις, θέλω και εγώ να το νιώσω, να σε νιώσω…. Θα δείτε πόσο πιο ελεύθεροι θα νιώσετε!

Λέξεις λοιπόν, ρήματα, κατηγορούμενα, επίθετα…. Συνθέτουν αυτό τον χείμαρρο σκέψεων και οι σκέψεις με την σειρά τους δημιουργούν τις εικόνες.

Συνταγή της ημέρας….. : Αφέσου……. In total white! Και νιώσε την ελευθερία της ψυχής για δευτερόλεπτα…..

Διαδρομή.... αποφάσεων....και ατελείωτων συνειρμών....

Αποφασιστικότητα.

Διαπρέπεις!!! Μπορεί η αποφασιστικότητα να εξαρτηθεί από την πειθαρχία και το αντίστροφο?

Ταξιδεύω ανάμεσα στα χιονισμένα τοπία. Έλατα και βράχια σαν γιορτινά κουραμπιεδάκια. Αφήνομαι στη διαδρομή…. για λίγο…. ώσπου να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου και να αποφασίσω. Αναρωτιέμαι όμως, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για αποφάσεις….

Το ηλιοβασίλεμα του χιονισμένου τοπίου με παραπλανά….. όχι, όχι για να είμαι ειλικρινής είναι γιατί μάλλον δεν θέλω να γράψω, δεν θέλω να φανώ αποφασιστικός.

Κάποιοι άνθρωποι….. διαδρομές ολόκληρες, άλλες μισοτελειωμένες. Περιπέτειες πάντα γνωστικού αντικειμένου.

Τι είναι αποφάσεις? Λέξεις που έχουν ευθυγραμμιστεί σε μια νοητή γραμμή και πάνω από όλα βγάζουν νόημα. Τι είναι οι αποφάσεις? Λέξεις όπως «κοίτα να δεις», «Λοιπόν», «Εν κατακλείδι ο/η/το». Για αιώνες μέχρι τώρα λέξεις κατακλύζουν το μυαλό, λέξεις το γεμίζουν, λέξεις το σκάνε αυτό το μυαλό, μα ακόμα λέξεις το εκφράζουν, λέξεις το οδηγούν στην αλήθεια, τον πόνο την χαρά. Μα γιατί εμείς οι άνθρωποι να στηριζόμαστε στις λέξεις που κάνουν τις αποφάσεις, και αυτές με πειθαρχία να οδηγούν στην Πράξη?  Γιατί άλλοι να εξαρτώνται από τις ολόδικές μας αποφάσεις? Είναι βάρος τούτο που κρατώ.

Συνεχίζω, τη διαδρομή μου και τώρα κοιτάω πάνω από τα βουνά, πάνω από το φαράγγι και τις γραμμές του τραίνου. Κοντοζυγώνει και η θάλασσα μα τι να την κάνεις και που θα φτάσω στην πόλη ?

Το λευκό δεν είναι χρώμα τυχαίο δεν είναι άσπρο. Το χιόνι δεν είναι τυχαία λευκό. Μέσα του περικλείει, εσωκλείει την αντανάκλαση όλων των χρωμάτων. Δεν το κοιτώ τυχαία. Αλλάζουν τα τοπία, οι καιροί, οι άνθρωποι.

Επιθυμώ να είμαι ήρεμη. Αποστομωτικό λευκό, παχύ στρώμα χιονιού σκεπάζει τις βουνοπλαγιές της διαδρομής…..Σιωπή.

.......................................................................................................................................................

Επαναφορά… Γιατί  είναι δύσκολο κάποιος να λέει τι θέλει και ότι δεν θέλει να είναι εύκολο να ειπωθεί? Γιατί δεν είναι εύκολο να συγκεκριμενοποιούμε τι μας αρέσει και τι επιθυμούμε; Δεν θα ‘ταν πιο εύκολο και για τις αποφάσεις ? Και μην μου πείτε πως αν ήταν εύκολο να γνωρίζουμε τι θέλουμε και τι μας αρέσει την κάθε στιγμή θα γινόμασταν μονοδιάστατοι. Και δηλαδή η δυσκολία και αυτό που δεν μας αρέσει δεν είναι μονοδιάστατο?

Πφφφφ!!!!  «Τα πράγματα είναι απλά» και όποιος την είχε πει αυτή την φράση πρώτος δεν κερδίζει μόνο πόντους και την κουρτίνα 1 και 2 αλλά στο πακέτο βρίσκεται η αιωνιότητα και η αναγνωρισιμότητα.

Αναρωτιέμαι…. κοιτώντας το χιόνι…. αν αξίζει να φτιάξει κάποιος πολλούς μικρούς χιοναθρωπάκους μαζί ή ένα μεγάλο και γιγαντιαίο με όλα τα comfort? Αξίζει να είμαστε πολλά διαφορετικά, διασπαρμένα πράγματα ή ένας μοναδικός γιγαντιαίος, άνθρωπος. Τώρα εμένα γιατί μου έρχεται αυτός ο συνειρμός? Να μωρέ είναι που πριν λέγαμε αν αξίζει να είσαι ανάμεσα σε πολλούς ή να είσαι ένας μοναδικός και να ξεχωρίζεις για την ιδιαιτερότητά σου. Φυσικά το ερώτημα πριν τέθηκε διαφορετικά αλλά άξιζε να επαναδιατυπωθεί πάλι.

Χωριό Ψαμιακός και το χιόνι λιγοστεύει και όλο  περισσότερο συνειδητοποιώ πως φεύγω από το κατάλευκο χωριό μου. Και όσο πλησιάζω τη θάλασσα δεν θέλω. Στο μυαλό μου παράλληλα με το χιόνι προσπαθούν να περπατήσουν και οι αποφάσεις. «Λοιπόν, το αποφάσισα». Απόσχιση, Αποκοπή, Απομόνωση μα όχι απώλεια χρόνου-τόπου-στιγμής.

Μήπως αυτό το «από-» έρχεται ως προηγούμενο της σχίσης, της κοπής, την μόνωσης, της απόφασης; Και τώρα που το σκέφτομαι  από + φάση. Αν ήταν προηγούμενο της φάσης θα λέγαμε « προ- φαση». Εγώ όμως δεν επικαλούμαι προφάσεις που στο μυαλό μου ορίζονται ως οι φτηνές δικαιολογίες, παρά μόνο αποφάσεις. Το θέμα όμως τώρα είναι άλλο, εξ’ ού και το δίλημμα που μου ήρθε στο μυαλό.

«Στιγμιαίες ενστικτώδεις αποφάσεις ή στιγμιαίες αποφάσεις λογικής?». Στο μυαλό μου έρχονται λόγια του Δαλάι Λάμα μέσω Μπουσκάλια, και αυτό ίσως να είναι μια εκδοχή της απάντησης : «Αν δεν μπορείς να αγαπάς τον άλλον ή να είσαι κοντά του..» ή δεν ξέρω τι άλλο « τουλάχιστον μην τον πληγώνεις». Δεν είμαι καλή στο να θυμάμαι πλεον παπαγαλιστί αλλά είμαι πολύ καλή στο να εφευρίσκω ερωτήματα και να αφήνω το δικαίωμα στους άλλους να απαντούν! Το λατρεύω αυτό το παιχνίδι!

Όπως έλιωσε το χιόνι δεν έχω και εγώ τροφή για σκέψη. Ελπίζω να οδηγήσει κάπου όλος αυτός ο χείμαρρος και συνειρμός σκέψεων………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………………………………

          Είμαι δίπλα στην θάλασσα. Δεν άντεξα και πολύ να μην γράψω τις σκέψεις μου, δευτερόλεπτα μετά. Το χιόνι έλιωσε, το λευκό έφυγε και την θέση του πήρε ξάστερος ο ουρανός, η κυματώδης καφέ από τα χρώματα θάλασσα και το έντονο πράσινο. Την θέση της ηρεμίας πήρε η δράση. Τα χρώματα σε ενεργοποιούν γι’ αυτό και μ’ αρέσουν. Ενεργοποιούν την διάθεση και το νου. Μα είναι όμως τρελή αυτή η εναλλαγή ηρεμίας - δράσης. Όπου να ‘ναι θα ‘ρθει και η αντίδραση!

          Τα πράγματα είναι απλά όπως απλές είναι και οι αποφάσεις. Follow your instinct. Και αυτό δικό σου είναι (το ένστικτο). Τουλάχιστον αν το ακολουθήσεις θα έχεις ακολουθήσει εσένα. Αν κάτσεις ακόμα και περιμένεις να σκεφτείς, θα έρθει η λογική και λογική είναι τώρα που το καλοσκέφτομαι τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις τα ήθη και έθιμα που μας έχουν ποτίσει κοινωνία, φίλοι, περιβάλλον, γονείς.

          Έχει και το τίμημά του να ακολουθείς το ένστικτό, έχει πόνο, μα «αν δεν νιώσεις πόνο, πως θα νιώσεις ότι είσαι ζωντανός» γι’ αυτό μην φοβάσαι να τον βιώσεις. Μετά προχώρα. Μην τον υιοθετείς, απλά ζήσε τον και έπειτα προχώρα.   

Δύσκολες οι στενές επαφές; (να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Πάει από το 2000 καιρός που έκανα να πιάσω τούτο το βιβλίο στα χέρια μου. Θα ήταν ψέμα να έλεγα πως δεν με επηρέασε στον τρόπο σκέψης μου ανά τους καιρούς. Γι’ αυτό εξάλλου, τις 300 αυτές σελίδες δεν τις έχω τελειώσει μετά από 11 χρόνια. Δεν βιάζομαι. Δεν είναι από εκείνα τα βιβλία που τα παίρνεις μονομιάς, και τα ξεφυλίζεις, αγωνιώντας για το τέλος. Είναι από τα άλλα, τα μαγικά βιβλία, αυτά που σε κάνουν να βρίσκεις τα χαμένα σου κουράγια σε χαλεπούς καιρούς. Δεν είναι τυχαίες οι στιγμές, δεν είναι τυχαίο που είμαι αυτή που είμαι χωρίς να έχω επηρεαστεί μια στάλα από τούτο το βιβλίο. Τύχη είναι «το σύνολο των συμπτώσεων» και αν μπορώ να αποδείξω πως οι συμπτώσεις είναι πολλές μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια ίσως τότε να μπορώ να πω πώς είμαι και τυχερή που σε αυτές τις συμπτώσεις αυτό το βιβλίο ερχόταν στα χέρια μου μ’ ένα μαγικό τρόπο.

            Δεν μου αρέσει η λέξη πρόσφατα, και επειδή το πρόσφατα είναι χθές, θα σου  πω πώς τυχαία χθες δεν έπεσε τούτο το βιβλίο στα χέρια μου.

Τυχαία, πράγματα δεν γίνονται το τονίζω, παρόλα αυτά θα ήθελα να παραθέσω ένα κομμάτι του μαγικού αυτού βιβλίου, όχι γιατί συμβολίζει συναισθήματα περιόδου, αλλά γιατί μάλλον θέλει να πει κάτι, και αυτό το κάτι σίγουρα βρίσκεται βαθειά στην καρδιά και την συνείδηση κάθε ανθρώπου. Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι με κάποιον μαγικό τρόπο δεν με άγγιξε και αυτό το απόσπασμα. Από τον πολύ ενθουσιασμό μου λοιπόν θέλω να το μοιραστώ με σένα!

Μιλάει λοιπόν για τις στενές σχέσεις, την στενή επαφή, γιατί ο άνθρωπος αρνείται να δεθεί με έναν άλλον άνθρωπο, ποια είναι τα εμπόδια που αντιμετωπίζει, πως μπορεί να τα υπερπηδήσει και βεβαίως τι θα μπορέσει να αποκομίσει από την στενή επαφή με έναν άλλον άνθρωπο.  

{Θα σας διαβάσω μερικούς από τους λόγους που δίνουν οι άνθρωποι, όταν δεν επιλέγουν τη στενή επαφή. (Το εντυπωσιακό είναι ότι βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε αυτές τις απαντήσεις όπως θα βρείτε κι εσείς τον δικό σας.) Ακούστε τι είπαν :

«Δεν φοβάμαι την στενή σχέση. Φοβάμαι μήπως πληγωθώ». «Βαρέθηκα πολύ γρήγορα τις σχέσεις. Μόλις γνωριστούμε καλά με τον άλλον, σβήνει η αίγλη του καινούργιου και μαζί σβήνει και ο ενθουσιασμός»…. «Είναι περίεργο», είπε κάποιος άλλος, «αλλά τσακώνομαι και πληγώνω μόνο τους ανθρώπους με τους οποίους έχω κάποια στενή σχέση. Κάθε φορά που φτιάχνω μια στενή σχέση, αισθάνομαι ξεγελασμένος. Νιώθω πως πρέπει να υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο και αρχίζω να το ψάχνω και τότε τα χαλάω όλα». «Όλοι μας έχουμε τρομερές ανάγκες και είναι όλες διαφορετικές. Αν προσπαθήσω να καλύψω τις ανάγκες κάποιου άλλου, η ζωή μου θα γίνει πολύ μπερδεμένη. Αρκετά προβλήματα έχω κι έτσι».

            Όλα αυτά είναι πολύ ανθρώπινα σχόλια και πολύ τίμια. Είναι αλήθεια πως οι στενές σχέσεις αποτελούν ρίσκο, είναι αλήθεια ότι κινδυνεύεις να πληγωθείς, είναι αλήθεια ότι θα απαιτήσουν αλλαγές και είναι αλήθεια ότι θα βγάλουν στην επιφάνεια τα βαθύτερα συναισθήματά σου και θα σε κάνουν να νιώσεις δυστυχισμένος, πολλές φορές. Όπως είπα και πριν όμως, είναι αλήθεια επίσης ότι αν αρνηθείς τη στενή επαφή δε σου μένει παρά η απελπισία και η μοναξιά.

            Η σύγχρονη κοινωνία δεν ενθαρρύνει τη στενή επαφή. Στους τέσσερις γάμους ο ένας καταλήγει σε διαζύγιο…. Όταν τα πράγματα γίνονται λίγο πιο δύσκολα ή πιο δυσάρεστα, δεν τα αντέχεις και τα παρατάς……

            Η στενή επαφή έχει πολλά επίπεδα……Σ’ ένα υψηλότερο αλλά αρκετά αλλόκοτο επίπεδο βρίσκεται αυτό που ονομάζουμε «κουβέντες των κοκτέιλ πάρτυ», που αποτελούν ένα περίεργο υλικό. Μιλάμε για όλα τα σίγουρα πράγματα που δεν αγγίζουν κανένα. Πήγατε ποτέ σ’ ένα κοκτέιλ να πείτε: «Και τώρα ας μιλήσουμε για την θρησκεία, την πολιτική, τον έρωτα. Έχει πεθάνει ο Θεός;» Δεν θα σας ξανακαλέσουν!!!.

            Σ’ ένα ακόμη υψηλότερο επίπεδο βρίσκεται αυτό που ο Έρικ Μπέρν ονόμασε «τα παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι». Άλλη μια αλλόκοτη διασκέδαση. Μπαίνεις σε ένα παιχνίδι στενής επαφής για να πάρεις την αντίδραση που θέλεις. Για παράδειγμα ο άντρας σου σε παραμελεί ή αντίστροφα, γυρίζεις λοιπόν στο σπίτι και ρωτάς : «Τι τρέχει αγάπη μου;» Η απάντηση είναι, «Α, τίποτε». Εσύ λες τότε : « Δεν είναι δυνατόν, κάτι έχεις…» και πάει λέγοντας…

            Αλλά το πραγματικά υψηλό επίπεδο είναι αυτό, για το οποίο θέλω να σας μιλήσω σήμερα. Εκεί που μπορείς να ανταλλάξεις πράγματα και να ζήσεις μια σχέση, κι αυτό είναι η στενή επαφή. Εδώ δίνουμε και παίρνουμε χωρίς εκμετάλλευση του άλλου. «Δε θέλω να σε χρησιμοποιήσω, θέλω να σε αγαπήσω. Θέλω να σε ζήσω. Θέλω να σε γνωρίσω, να σε μυρίσω, να σε αγγίξω. Θέλω να μεγαλώσω μαζί σου. Θέλω να χορέψω, να κλάψω μαζί σου. Θέλω να σε χαϊδέψω». Όπως είπα και πριν όμως, αυτή η επαφή θα απαιτήσει όλη σας την ενέργεια.

            Η αναζήτηση της στενής επαφής είναι ρίσκο και πιθανόν να προκαλέσει πόνο. Όμως ο μοναδικός τρόπος που έχεις να δεις τον εαυτό σου και να αναπτυχθείς, είναι μέσα από μια στενή σχέση…..

            …. Η στενή επαφή δεν είναι πράγμα απαιτητό. Δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις στην αμοιβαία σχέση με τους άλλους. Κανείς δεν μπορεί πάντα να είναι ή να κάνει αυτό που θέλεις εσύ από αυτόν. Όλα είναι απροσδόκητα κι αν το καλοσκεφτείς, κάθε απογοήτευση που νιώθεις προέρχεται από το γεγονός, ότι κάποιος δεν ανταποκρίθηκε στις δικές σου προσδοκίες. Σκέψου το λίγο καλύτερα! Κάθε φορά που στεναχωριέσαι είναι γιατί κάποιος δεν τηλεφώνησε ή γιατί δεν θυμήθηκε τα γενέθλιά σου. Αν τα θυμηθούν, χόρεψε, κάνε τούμπες. Αν δεν τα θυμηθούν πάλι δεν πειράζει. Το σημαντικό είναι να είσαι αυθόρμητος στην προσέγγισή σου απέναντι στις σχέσεις. Κοίταξε αυτό που συμβαίνει. Γέλα με τα πράγματα που ενοχλούν τους άλλους: « Δεν τα θυμήθηκε τα γενέθλιά μου αυτός ο υπέροχος τύπος. Θ’ αγοράσω εγώ ένα δώρο στον εαυτό μου. Έτσι είναι καλύτερα. Θα πάρω ακριβώς αυτό που θέλω». Το προβλεπόμενο είναι βαρετό, αν θέλεις να είσαι συναρπαστικός, μάθε να είσαι απρόβλεπτος……όταν οι μαθητές μου σηκώνουν το χέρι τους και μου λένε «Άλλα μας είπες την Τετάρτη», τους απαντάω «Το ξέρω. Έχω μεγαλώσει από την Τετάρτη. Περιμένατε ο σημερινός Λεό να είναι ο Λεό της Τετάρτης;».

            Δείξε αυτό που αισθάνεσαι μέσα σε μια σχέση. Αν θέλεις να κλάψεις, κλάψε όσο θέλεις! Αν θέλεις να γελάσεις, γέλασε με την καρδιά σου. Ούρλιαξε, αν θέλεις να ουρλιάξεις…Ξάφνιασε τους πάντες.

            Κυρίως μην καθυστερείς να ανακοινώσεις τα συναισθήματά σου. Νομίζω ότι ένα από τα πιο καταστροφικά στοιχεία στις σχέσεις και τις στενές επαφές είναι η ανικανότητά μας να μεταδώσουμε αυτό που αισθανόμαστε τώρα…….

            Η στενή επαφή δεν είναι εύκολο πράγμα. Είναι μια μεγάλη πρόκληση για την ωριμότητά μας. Είναι η πιο μεγάλη μας ελπίδα.}

(Λεο Μπουσκαλιά, Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις,  Εκδόσεις Γλάρος, κεφ. 8)

Εδώ,  «τελειώνει και ένα κεφάλαιο». Είναι ωραίο να διαβάζεις τα σωστά βιβλία τις σωστές στιγμές. Και αν αυτό δεν είναι τύχη τότε τι είναι;;;;;;;;;;;