Αγριεμένη κοιτώ τον ήλιο κατάματα. Θαρρείς γιατί ξεθωριάζουν από τον ξύπνιο μου εικόνες. Παρελθόν. Τραβώ ίσια το δρόμο και γυρισμό δεν έχω. Έτσι πρέπει. Έτσι μου πρέπει. Έπειτα κοιτάζω θαρραλέα το ηλιοβασίλεμα και γαληνεύω. Ηρεμία. Κουδούνια από τα ζώα ακούγονται λες και νεράιδες στο πέρασμά τους ακουμπούν τις μικρές καμπανούλες. Δεν ψάχνω να βρω κάτι παρά μόνο την ηρεμία που μου ανήκει. Παίρνω θάρρος από την γάτα που με μεγαλεπήβολα σχέδια προσπαθεί να πλανέψει ένα πουλί στο δέντρο. Πώς να την θεωρήσω? Κουτή ή τολμηρή? Υπάρχει πάντα αυτό το κενό…. Το κάπως διαφορετικό…. Δεν με τρομάζει θαρρώ πως ίσα που με στεναχωρεί αρκετά. Όχι δεν θα πω πως κουράστηκα να κυνηγώ το πλήρες. Ξέρω που βρίσκεται είναι μόνο που με παίρνει χρόνια και σκέψεις για να το χωνέψω να πω πως, το πρώτο βήμα το έκανα. Θυμάμαι έκτοτε να κυνηγώ το χρόνο και να εμμένω με τον τόπο, θυμάμαι να κυνηγιέμαι άλλοτε από ανούσιες σκέψεις και άλλοτε από βαθιές μελαγχολικές θυμίσεις που εμφανίστηκαν σαν να ήταν πρώτη φορά που τις έβλεπα.

Κάπου λοιπόν σε κάποια χώρα υπάρχει ένας παράδεισος.