Όταν σιωπήσω

 Και όταν σιωπήσω θα είναι πλέον πολύ αργά...όταν δεν θα έχω ποια φωνή να μιλήσω, να εκφραστώ θα είναι ήδη πολύ αργά...ένας κόμπος...και σιωπή. 

Σύνοδος Κορυφής

Μετα από πολύωρες συσκέψεις εαυτου-καρδιας, ήρθε η στιγμή να γίνει η σύνοδος κορυφής. Δεν είναι μια αναπτυξιακή φάση, είναι περισσότερο μια συνάντηση για να μπουν επι τάπητος όλα τα δεδομένα προσωπικής εξέλιξης, να παρατεθούν τα δεδομένα, να ειπωθούν οι προκλήσεις, οι κίνδυνοι, τα βήματα, οι σκέψεις ισχύος.

Παρασκηνιακά, κάθομαι για καφέ μόνη μου με ένα καφέ, ένα βιβλίο, έναν υπολογιστή, μέσα σε μια έμμεση προσπάθεια να ξεκαθαρίσω και να διευκρινίσω τι γίνεται γύρω μου. Με λογικοφανής παρασκηνιακά δρώμενα προσπαθώ να προσδιορίσω τις συνθήκες με τις οποίες θα εμπνευστώ να κατατάξω αυτά που με απασχολούν περισσότερο. Όταν δω βέβαια τα δύσκολα, οπισθοχωρώ στην έμφυτη τάση παρορμητισμού και διευθέτησης πραγμάτων και αναλώνομαι σε άλλου είδους καταχωρήσεις σκέψεων. Κάνω μια παύση προς στιγμής γιατί έχω επισκέψεις και επανέρχομαι.  

Χρόνος, Τρέλα, Μαζί, Βίωμα.... Σχέση Ασυμφωνίας

 Έχεις δίκιο...λογική...ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός, λένε σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα ξεκάθαρα...έχουν δίκιο...ο χρόνος...

Άλλες φορές λένε...ότι δεν υπάρχει χρόνος...πότε; 

...στην τρέλα...στην απόγνωση...στο πλησίασμα του θανάτου. 

Ο χρόνος και η λογική ...συνδυασμός που σε κάνει να προχωράς όλο και πιο γρήγορα...στη μοναξιά (;) άλλοτε στην ευτυχία κάτω από συνθήκες συμφεροντολογικές

Ο χρόνος... είχα μαζί του θέματα στο παρελθόν - στήνεις ένα σκηνικό, ουτοπικό, πάνω σε συνθήκες που τις έχεις βαφτίσει "τρέλα", "μαζί"...και πορεύεσαι - τώρα με το χρόνο κάνω βήματα...διερευνητικά μια "στο σε μια στιγμή- στο νιώθω - τρέλα" μία "στην προοπτική-πρέπει-λογική". Υπάρχει και ένας τρίτος συνδυασμός "στιγμή --> προοπτική --> θέλω --> λογική --> πρέπει"...και ύστερα τι (;) ο χρόνος πάλι λιγοστεύει...τόσο που σε φέρνει στην απόγνωση....

Έχεις ένα βίωμα... που κάποιος στο χαρίζει για να κερδίσεις χρόνο...γιατί είσαι σε εκείνο το ηλικιακό υπόβαθρο που ο χρόνος δεν σου επιτρέπει τα παλιά λάθη...αν δεν θες να χασεις από δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς... αφήνεις τον χρόνο να "σου επιτρέπει" να κάνεις λάθη όταν έχεις αποφασίσει να πορευτείς μόνος...πόσο εγωιστικό στα αλήθεια. 

Αφήνομαι στην στιγμή...παράλληλα αφήνομαι στο "όλα για κάποιο λόγο γίνονται"...και έρχεται η στιγμή, που δεν είναι πια μια στιγμή αλλά μια απόφαση...και είναι εκεί στην μετατροπή του χρόνου που οι αποφάσεις που θα παρθούν θα είναι ένας συνδευτικός κρίκος μεταξύ στιγμής-τρέλας και διάρκειας-λογικής. Είναι εκεί που μεταπηδάς φάσεις ενήλικης ζωής και στιγματίζεσαι βιωματικά. 

Επιστροφή στην συνοχή, έλεγα....και έχω "αποφασίσει" να "ζήσω την στιμγή"...με έναν επαγωγικό συλλογισμό- και σε παράλληλα σύμπαντα σκέψης, έχω έντονο αυτή τη στιγμή το αίσθημα της μοναξιάς - μαθαίνω λοιπόν τώρα να ακούω αρχικά λεκτικά το "μαζί" - με πνίγει το σχετίζεσθαι με αυτό τον τρόπο - όταν το μαζί είναι στα πλαίσια του "κάποιος-βρέφος-άνθρωπος" μας αναγκάζει να είμαστε στο τώρα. 

Από την άλλη έρχομαι να αποδεχθώ ότι κατόπιν ωρίμανσης η τρέλα από κάποια ηλικία και μετά δεν σου ανήκει σαν λέκη, σαν ιδέα (γιατί αν καταλαβαίνεις εμπειρικά και μόνο πλεον ξέρειες τα συν και τα πλην μιας πράξης...οπότε κατ'επιλογήν μπαίνεις σε αυτή την τρέλα με την λογική προδιάθεση. 

Η τρέλα λοιπόν με όλη την έννοια της στα πλαίσια που ο κόσμος θέλει να την χρησιμοποιήσει δεν υποδηλώνει λογική, πρέπει, όρια, ρίσκα. 

Να καταλάβω λοιπόν ένα παιδί, 14, 24 χρονων να κάνει τρέλες γιατί πολύ απλά δεν έχει ακόμα εκείνα τα βιώματα που θα κάνουν την αντίληψή του και την διάκριση του πιο ξεκάθαρη και αντίστοιχα θα πορευτεί με τις καλύτερες γι'αυτόν προσπάθειες, προσεγγίσεις, πράξεις. 

Δεν το δέχομαι όμως από εναν 27, 34, 39 χρονών ενήλικα να χρησιμοποιεί την "τρέλα" όπως ακριβώς την κάνει ένας έφηβος. Η τρέλα σε αυτές τις ηλικίες (η τρέλα με την έννοια του εφήβου) κρύβει κάτι ψυχοπαθολογικό (κάτι ξεχασμένα εφηβικά νιάτα, μια απόγνωση που εμφανίζεται λόγω χρόνου...ένα βήμα ωρίμανσης που δεν έγινε ποτέ...ένα δισταγμό, ένα φόβο. 

Σήμερα έμεινα με τον εαυτό μου. Και ας γίνουν οι "στιγμές" "αποφάσεις". Δεν θέλω να νιώσω το μαζί.

Βρες στον εαυτό σου έναν άνθρωπο που σε αγαπάει

 "Βρες στον εαυτό σου έναν άνθρωπο που σε αγαπάει.

Έναν άνθρωπο που σε αγκαλιάζει ξαφνικά και σε φιλάει συχνά. Έναν άνθρωπο που σε βοηθάει στην οικιακή εργασία και όχι διότι αναγκάστηκες να το ζητήσεις. Βρες στον εαυτό σου έναν άνθρωπο που θα σε εκπλήξει, με ένα δείπνο, ένα απροσδόκητο δώρο,με σκέψη. Έναν άνθρωπο που σε παρηγορεί για να σε κάνει να αισθάνεσαι καλά μετά από μια βαριά μέρα. Βρες στον εαυτό σου έναν άνθρωπο που σε κοιτάζει σαν να εισαι το πιο όμορφο και πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. Βρες στον εαυτό σου έναν άνθρωπο που θα σου δώσει τουλάχιστον μία φιλοφρόνηση την ημέρα, που σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα ανά πάσα στιγμή. Έναν περήφανο άνθρωπο για το ποιον σου, που δείχνει υπερήφανος στο κόσμο για εσενα. Έναν άνθρωπο που ξέρει να σε κάνει να γελάς και να διασκεδάζεις. Έναν άνθρωπο που ξέρει να ακούει, να καταλαβαίνει, και όχι να ακούει για να απαντήσει. Έναν άνθρωπο που βγαίνει από το δρόμο του για να εκπληρώσει τις επιθυμίες σου επειδή σε αγαπά. Έναν άνθρωπο για να σε προστατεύσει, να σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Έναν άνθρωπο που σε βάζει πρώτο. Βρες στον εαυτό σου έναν άνθρωπο που σε κάνει να θέλεις να ζήσεις, για να κάνετε τις μέρες σου υπέροχες. Έναν άνθρωπο που ποτέ δεν σε κάνει να αισθάνεσαι μόνος. Έναν άνθρωπο που σε κάνει να αισθάνεσαι πλήρης και χωρίς την έλλειψη άλλου. Έναν ικανό, σίγουρο άνθρωπο. Ένα τίμιο άνθρωπο. Ειλικρινή. Βρες στον εαυτό σου έναν άνθρωπο που κάνει τον κόσμο σου καλύτερο και όχι χειρότερο."

Πάντα

 Τι είναι το πάντα...; Μια ψευδαίσθηση...επιπόλαια, λακωνική, ένα κομπλιμέντο που θρέφει τον εγωισμό και ξύνει ασυνείδητα την πληγή...

Μεταρρυθμίσεις

 Οι ζωές μας...οι δικές μας ζωές, μας ανήκουν. Οι σκέψεις μας...παρόλο δικές μας, ανήκουν αλλού...Παλεύει η θύμηση με τον χρόνο, ξεριζώνονται οι σκέψεις για να προχωρήσεις, άλλες φορές συνειδητή και απόφαση δίχως ιδιαίτερες επιπτώσεις, άλλες φορές επώδυνη, χρονιαία, ακούσια και επίμονη...Έχω ένα βάρος...είναι απο τις παλιές θυμήσεις, έχω μια θίψη για το άδοξο τέλος που μόνο με κοροιδεία επήλθε...Έχω μια αγάπη καινούργια, πολλά υποσχόμενη...αλλά δεν φτάνει σε βάθος αυτό που ένιωθα, είναι περισσότερο η θλίψη που αναδύεται...και ειναι περισσότερο η επαφή που δεν υπάρχει...στοιχίζει...ξερίζωμα...

Αναθεωρήσεις

 Και κάποια στιγμή μετράς τα χρόνια...τους φίλους...και βλέπεις πόσα απέμειναν...πόσα σου δόθηκαν....τι ένιωσες και τι έζησες...αναρωτιέσαι πως τάχα δεν θυμάσαι στιγμές...αλλά ξέρεις μέσα σου πως παραπλανιόσουν....ένιωθες πως ταχα κάτι πήγαινε στραβά αλλά δεν ήξερες...τώρα...έπειτα από χρόνια διαπιστώσεων ξέρεις πως πραγματικά δεν ζούσες την στιγμή. Δεν είναι πως σε πιάνει η απελπισία...γιατί σαφώς μπήκες στον «επαναπρογραμματισμό». Είναι που αναρωτιέσαι ένα «γιατι», γιατί τώρα. Βλέπεις όμως πως το γιατί δεν σε πάει μπροστά. Κανέναν δεν πήγε μπροστά το γιατί. Αυτό που σε πάει μπροστά είναι τι έφταιγε, τι μου προσέφερε τάχα «η επιτάχυνση» τι μου προσέφερε «η απαιτούμενη/προσδοκώμενη έκπληξη, μοναδικότητα». Αναλογίζομαι. Μιλάω μετά από χρόνια με αυτή που έχω ονομάσει «Ωραία μου Ελένη». Έχουν περάσει χρόνια έκτοτε...έχουμε ενηλικιωθεί και οι δυο. Έχουμε προοδεύσει...η ύπαρξη και των δυο εχει γίνει μισο συνυπαρξη.

Αποφόρτισης....

 Zορίζομαι και αποφορτίζομαι από έναν κόσμο του συνεχούς βεληνεκές και ξεφεύγω από την βελόνα ραπτικής που έμελε να είναι ο θάνατος μου. Τόσο χρειάζεται για να πεθάνω, ένα τσίμπημα. Είναι η αρχή της μετάστασης....ειναι τα πραγματα που κάνω να μετ-ανασταίνονται...Κοιτώ το γκρίζο του ουρανού...βροχή τριημερής...κεκλεισμένη των παραθύρων, κάτω από την στεγη που δεν μου ανηκει. Λέω πως προχωρώ και πορεύομαι. Λέω πως τα πραματα αλλάζουν...είναι τελικά η αρχή των γενομένων. Προοδεύω....

Ματίνα Πετροπούλου 

Ισσοροπίες...

Ισοβαθμίζω τις ισορροπίες μου με την πραγματικότητα. Βλέπω και διευρευνώ αυτό που φαίνεται βέλτιστο. Ξυπνώ εμπνεύσεις και διαισθάνομαι πως κάπου τα πράματα αρχίζουν και αλλάζουν. Έρχομαι σε επαφή με ένα νοητικό κόσμο και οσμίζομαι την αίσθηση του νιώθω. Είναι πως... πριν μια δεκαετία αγωνιούσα για το γίγνεσθαι, κάπως τώρα όμως νιώθω πως το διαισθάνομαι. Είναι αλήθεια...αφουγκράζομαι...πως ο χρόνος που με τρόμαζε, τώρα ειναι διαχειρίσιμος, τώρα πατώ σταθερά σε ασταθές περιβάλλον. Νιώθω, πως οι αρχές μου αναδιαμορφώνονται, δεν μου αρέσει η προσαρμογή....αν και θα έπρεπε...αλλα νιώθω πως κάτι μέσα μου αλλάζει...παρόλο που ακόμα υπάρχει αυτή η ρομαντική μελαγχολία.

Ισσοροπίες...

Ματίνα Πετροπούλου

Ξεδιψώντας την ετοιμοσύνη.

Και ονόμασα τους ουρανούς σου

καλοκαιρινά μαθητεύματα,

αστέρια τα μάτια σου,

σε μελαμψά απογεύματα.

Τα χέρια σου έτοιμα για χειροφίλημα,

μα αρνήθηκες την αγκαλιά.

Όσο έτοιμος και αν φάνηκες, επιτακτικά

στα μάτια μου,

άλλο τόσο δεν ήσουν για μένα,

λες.

Έτσι λοιπόν

και εγώ ξεδιψώ την ετοιμοσύνη σου.

Σε έναν άλλο ουρανό.