Όταν σιωπήσω

 Και όταν σιωπήσω θα είναι πλέον πολύ αργά...όταν δεν θα έχω ποια φωνή να μιλήσω, να εκφραστώ θα είναι ήδη πολύ αργά...ένας κόμπος...και σιωπή. 

Σύνοδος Κορυφής

Μετα από πολύωρες συσκέψεις εαυτου-καρδιας, ήρθε η στιγμή να γίνει η σύνοδος κορυφής. Δεν είναι μια αναπτυξιακή φάση, είναι περισσότερο μια συνάντηση για να μπουν επι τάπητος όλα τα δεδομένα προσωπικής εξέλιξης, να παρατεθούν τα δεδομένα, να ειπωθούν οι προκλήσεις, οι κίνδυνοι, τα βήματα, οι σκέψεις ισχύος.

Παρασκηνιακά, κάθομαι για καφέ μόνη μου με ένα καφέ, ένα βιβλίο, έναν υπολογιστή, μέσα σε μια έμμεση προσπάθεια να ξεκαθαρίσω και να διευκρινίσω τι γίνεται γύρω μου. Με λογικοφανής παρασκηνιακά δρώμενα προσπαθώ να προσδιορίσω τις συνθήκες με τις οποίες θα εμπνευστώ να κατατάξω αυτά που με απασχολούν περισσότερο. Όταν δω βέβαια τα δύσκολα, οπισθοχωρώ στην έμφυτη τάση παρορμητισμού και διευθέτησης πραγμάτων και αναλώνομαι σε άλλου είδους καταχωρήσεις σκέψεων. Κάνω μια παύση προς στιγμής γιατί έχω επισκέψεις και επανέρχομαι.  

Χρόνος, Τρέλα, Μαζί, Βίωμα.... Σχέση Ασυμφωνίας

 Έχεις δίκιο...λογική...ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός, λένε σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα ξεκάθαρα...έχουν δίκιο...ο χρόνος...

Άλλες φορές λένε...ότι δεν υπάρχει χρόνος...πότε; 

...στην τρέλα...στην απόγνωση...στο πλησίασμα του θανάτου. 

Ο χρόνος και η λογική ...συνδυασμός που σε κάνει να προχωράς όλο και πιο γρήγορα...στη μοναξιά (;) άλλοτε στην ευτυχία κάτω από συνθήκες συμφεροντολογικές

Ο χρόνος... είχα μαζί του θέματα στο παρελθόν - στήνεις ένα σκηνικό, ουτοπικό, πάνω σε συνθήκες που τις έχεις βαφτίσει "τρέλα", "μαζί"...και πορεύεσαι - τώρα με το χρόνο κάνω βήματα...διερευνητικά μια "στο σε μια στιγμή- στο νιώθω - τρέλα" μία "στην προοπτική-πρέπει-λογική". Υπάρχει και ένας τρίτος συνδυασμός "στιγμή --> προοπτική --> θέλω --> λογική --> πρέπει"...και ύστερα τι (;) ο χρόνος πάλι λιγοστεύει...τόσο που σε φέρνει στην απόγνωση....

Έχεις ένα βίωμα... που κάποιος στο χαρίζει για να κερδίσεις χρόνο...γιατί είσαι σε εκείνο το ηλικιακό υπόβαθρο που ο χρόνος δεν σου επιτρέπει τα παλιά λάθη...αν δεν θες να χασεις από δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς... αφήνεις τον χρόνο να "σου επιτρέπει" να κάνεις λάθη όταν έχεις αποφασίσει να πορευτείς μόνος...πόσο εγωιστικό στα αλήθεια. 

Αφήνομαι στην στιγμή...παράλληλα αφήνομαι στο "όλα για κάποιο λόγο γίνονται"...και έρχεται η στιγμή, που δεν είναι πια μια στιγμή αλλά μια απόφαση...και είναι εκεί στην μετατροπή του χρόνου που οι αποφάσεις που θα παρθούν θα είναι ένας συνδευτικός κρίκος μεταξύ στιγμής-τρέλας και διάρκειας-λογικής. Είναι εκεί που μεταπηδάς φάσεις ενήλικης ζωής και στιγματίζεσαι βιωματικά. 

Επιστροφή στην συνοχή, έλεγα....και έχω "αποφασίσει" να "ζήσω την στιμγή"...με έναν επαγωγικό συλλογισμό- και σε παράλληλα σύμπαντα σκέψης, έχω έντονο αυτή τη στιγμή το αίσθημα της μοναξιάς - μαθαίνω λοιπόν τώρα να ακούω αρχικά λεκτικά το "μαζί" - με πνίγει το σχετίζεσθαι με αυτό τον τρόπο - όταν το μαζί είναι στα πλαίσια του "κάποιος-βρέφος-άνθρωπος" μας αναγκάζει να είμαστε στο τώρα. 

Από την άλλη έρχομαι να αποδεχθώ ότι κατόπιν ωρίμανσης η τρέλα από κάποια ηλικία και μετά δεν σου ανήκει σαν λέκη, σαν ιδέα (γιατί αν καταλαβαίνεις εμπειρικά και μόνο πλεον ξέρειες τα συν και τα πλην μιας πράξης...οπότε κατ'επιλογήν μπαίνεις σε αυτή την τρέλα με την λογική προδιάθεση. 

Η τρέλα λοιπόν με όλη την έννοια της στα πλαίσια που ο κόσμος θέλει να την χρησιμοποιήσει δεν υποδηλώνει λογική, πρέπει, όρια, ρίσκα. 

Να καταλάβω λοιπόν ένα παιδί, 14, 24 χρονων να κάνει τρέλες γιατί πολύ απλά δεν έχει ακόμα εκείνα τα βιώματα που θα κάνουν την αντίληψή του και την διάκριση του πιο ξεκάθαρη και αντίστοιχα θα πορευτεί με τις καλύτερες γι'αυτόν προσπάθειες, προσεγγίσεις, πράξεις. 

Δεν το δέχομαι όμως από εναν 27, 34, 39 χρονών ενήλικα να χρησιμοποιεί την "τρέλα" όπως ακριβώς την κάνει ένας έφηβος. Η τρέλα σε αυτές τις ηλικίες (η τρέλα με την έννοια του εφήβου) κρύβει κάτι ψυχοπαθολογικό (κάτι ξεχασμένα εφηβικά νιάτα, μια απόγνωση που εμφανίζεται λόγω χρόνου...ένα βήμα ωρίμανσης που δεν έγινε ποτέ...ένα δισταγμό, ένα φόβο. 

Σήμερα έμεινα με τον εαυτό μου. Και ας γίνουν οι "στιγμές" "αποφάσεις". Δεν θέλω να νιώσω το μαζί.