Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

UNEXPECTATIONS



Lord what’s still not in store for us.

I’m sitting here and sitting.
It’s raining without raining
just as when a shadow
returns to us a body.

I’m sitting here and sitting.
Me here, my heart opposite
and still further away
my weary relationship with it.

So we might seem many
whenever emptiness counts us.


Empty room blowing.
I hold tight to the way
I have of being swept off.

I’ve no news of you.
Your photo stationary.
You stare as if coming
you smile as if not.
Dried flowers at one side
incessantly repeating for you
their unadulterated name semprevives
semprevives—eternal, eternal
in case you forget what you’re not.

I’m asked by time
how I want it to pass
exactly how I pronounce myself
as edging or ageing.
Foolishness.
No end is ever articulate.

I’ve no news of you.
Your photo stationary.
Just as it rains without raining.

Just as a shadow returns to me a body.
And just as we’ll meet one day
up there.
In some lush sparseness
with shady unexpectations
and evergreen rotations.
As interpreter of the intense
silence that we’ll feel
—developed form of the intense
intoxication caused by a meeting
down here—will come a void.

And we’ll be enraptured then
by a passionate unrecognition
—developed form of the embrace
employed by a meeting down here.
Yes we’ll meet. Breathing fine, concealed
form  attraction. In a downpour
of heavy  lack of gravity. Perhaps on one
of infinity’s trips to ad  infinitum;
at the ceremony for loss awards to the known
for its great contribution to the unknown;
guests at destination’s starlight,
at cessation’s galas on behalf of dissolving
causes  and  the skies’ farewell
importances once great.
Expect that this company of distances
will be somewhat downcast, cheerless
even if non-existence finds cheer from nothing.
Perhaps because the soul of the party will be absent.
The flesh.

I call to the ash
to disarm me.
I call upon the ash
by its code name: Everything.

You’ll meet regularly I imagine
you and the death of that dream.
The last-born dream.
Of all I had  the best-behaved.
Clear-headed, gentle, understanding.
Not of course so dreamy
but neither worthless or mean,
no toady to all and sundry.
A very thrifty dream,
in intensity and errors.
Of the dreams I raised
my most loving: so I’d not
grow old alone.

You’ll meet regularly I imagine
you and its death.
Give it my regards, tell it to come
too without fail when we meet
there, at the loss awards ceremony.

Love me as long as you don’t live.
Yes yes the impossible’s enough for me.
Once I was loved by that.
Love me as long as you don’t live.
For I’ve no news of you.
And heaven forbid that the absurd
should show no signs of life.

Kiki Dimoula 

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Ο Καπετάνιος ονειρεύεται και ψιθυρίζει πάντα κάτι


Ο καπετάνιος ονειρεύεται και ψιθυρίζει πάντα κάτι
 «Κλείστε τα μάτια σας
τα πάντα είναι λάθος,
μην το ξεχάσετε
Είναι γωνιές, κάποτε κάπως
ξανά θα νιώσετε – κάποιοι το λένε πάθος –
τα σύνορα των κόσμων να διαλύονται
‘ολα να λιώνουν, όλα να γίνονται
 αλήθεια.
Να ταξιδεύουν στον αέρα να αφήνονται,
τα ξόρκια σου τα μαύρα όλα να λύνονται
κυρά-Συνήθεια»
Λιμάνι έρημο, νεκρό, δύσκολο βράδυ
ένα αστέρι που το βάλαμε σημάδι

Ψάχνω τις μνήμες μου, κοιτώ τους χάρτες πάλι
άλλο ένα μήνυμα κλεισμένο στο μπουκάλι
μ’όσα σου μίλησα, με όσα τα μαντεύεις….
«είναι καιροί για να σκεφτείς, να ζεις, 
να ταξιδεύεις»

Με αγάπη ο κάποιος άλλος.

Μ@τίνα 

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Περί παραλογίας...ουδέν λόγος.


Αν προσπαθήσεις να καταλάβεις τον θεό με την λογική τότε απέτυχες. Όχι γιατί ο θεός είναι απών, ούτε γιατί είναι παράλογος. Είναι γιατί εμείς δεν έχουμε μυαλό για σκέψη. Ανασκουμπώνομαι και κάνω απογραφή των σκέψεων αυτών, που καιρούς-καιρούς με βασανίζουν. Απεφάσισα να πραγματοποιήσω τα θέλω μου, όχι τα στιγμιαία, αλλά αυτά τα πιο βαθυστόχαστα. Τα στιγμιαία σε παραπέμπουν αλλού, σε άλλα πράγματα, καιρούς και εποχές, σε άλλες προτεραιότητες. Δεν είμαι εγωίστρια, προσπαθώ για το καλύτερο το δικό μου  γιατί ξέρω ότι αυτό αν γίνεται ανιδιοτελώς χαρίζει καλό και στους τριγύρω. Σταματώ να χρησιμοποιώ την φαντασία μου γιατί αυτή καλπάζει, δεν θέλω να ξεφεύγω από την δεδομένα της πραγματικότητας. Δεν θέλω να ζω στο ψέμα. Και αν ποτέ βρεθώ στην ανάγκη να ξεφύγω θα είναι γιατί θα έχω παραμείνει ακόμα δειλή να αντιμετωπίσω τα γεγονότα γύρω μου. Δεν αρχίζω να τρελαίνομαι, και ούτε ο κόσμος γύρω μου. Απλά αρχίζω και συνειδητοποιώ τα θέλω μου. Αρκούμαι στο γεγονός ότι έχω ακόμα ελεύθερη βούληση; Ναι έχω ακόμα ελεύθερη βούληση, μόνο που ποια, υπάρχουν τριγύρω μου παράγοντες που επηρεάζουν την βούληση να γύρει προς τα εδώ ή προς τα εκεί, έτσι που να νιώθεις ολόδικιά σου την τύψη από τις αποφάσεις. 

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Έχω ανάγκη να γράψω, να θυμηθώ ιστορίες για αγρίους, σε άγριους καιρούς…..

 Ανήσυχα μυαλά, πάει καμπόσος καιρός που λέξη δεν  μπορώ να αρθρώσω για να γράψω. Φαίνεται πως η έμπνευση έρχεται σιγά-σιγά, κυρίως όταν ταξιδεύω. Όταν ταξιδεύω ψυχή τε και σώματι φαίνεται πως βρίσκω πάλι τον εαυτό μου. Βρίσκω κάπως πάλι τις ρίζες μου και κοιτώ το μονοπάτι από που ήρθα. Όχι, δεν μπορώ να πω πως αναθεωρώ. Βρίσκω τον κόσμο κάπως μονότονο, γκρίζο και έτσι με προκαλεί να κάνω την διαφορά, ένα βήμα μπροστά. Χόπ! Και άλλο ένα! Φτάνω το ρυάκι κοιτώ τα κρυσταλλένια νερά του και μ’αντικρύζω, όχι. Όχι δεν αναθεωρώ. Απλά κοιτάζω τον χρόνο να περνά από πάνω μου και να αφήνει σημάδια. Δεν μου προκαλεί αίσθηση. Είναι το μόνο δεδομένο στη ζωή, πως ο χρόνος περνά γρήγορα, το ρυάκι κυλά ασταμάτητα, μέχρι να έρθει ο καιρός που θα θεριέψει, μέχρι να έρθει ο καιρός που θα στερέψει. Δεν αναρωτιέμαι αν κάνω καλά, απλά ακολουθώ μια συνοχική λογική, το ένα φέρνει το άλλο και το άλλο το επόμενο. Και αν τύχει και βρω εμπόδιο αλλάζω το μονοπάτι και περνώ από κάποιο άλλο. Η συνοχική λογική δεν είναι τύχη. Τύχη δεν είναι να βρεις την πόρτα και να την ανοίξεις, δεν ξέρω καν αν υφίσταται η λέξη…. και όχι η πόρτα. Τύχη ίσως είναι το σύνολο των συμπτώσεων, μια ακολουθία παράλληλων γεγονότων δυο ή και περισσότερων ανθρώπων. Τι να πω; Πιστεύω καλύτερα στη φράση «Είχε Άγιο»
--------
Δεν ερωτευόμαστε ανθρώπους, ερωτευόμαστε ψυχές; Τι και να μ’αρέσουν οι ψυχές. Έρωτας. Δεν τον ξέρω. Μεγάλη κουβέντα. Δεν τον ξέρω…. Ίσως αμφιβολίες, μπαίνουν στο μυαλό μου. Πάει καιρός ή ποτέ δεν τον γνώρισα; 23 χρονών. Μα τι λες; Κάπου, κάπως τον έχεις δει να περνάει ξώφαλτσα. Ακόμα και εγώ δεν πιστεύω αυτά που λέω, αλλά ίσως κάπου, κάπως να ισχύει…. Ότι ποτέ δεν τον γνώρισα. Αλλαγή σελίδας, και αλλάζω θέμα, αποφεύγω τους συνειρμούς που με φέρνουν σε δύσκολη θέση και όχι γιατί είναι αδιάκριτο όπως τα αδιάκριτα βλέμματα των ξένων, αλλά γιατί ξέρω πως ακόμα δεν μπορώ να αντεπιχειρηματολογήσω σε αυτούς τους συνειρμούς. Είναι κάτι σαν ντροπή. Απροσδιόριστη, απροσάρμοστη, άλογη, ανούσια, αεικίνητη. 

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011


Το λες στιγμές,
κομμάτια ζωής,
Κατάματα κοιτώ τη ζωή και απορώ
Το παιχνίδι αρχίζει
Παίζει μ’αντίπαλο την καρδιά
αντίπαλο και μια λογική
Συχνά σφυρίζω,
γελώντας ξέρω να χάνω
ξέρω να ηττώμαι και ξέρω
να ξαναπαίρνω την αυτοπεποίθηση  μου πίσω.
Μοιάζει με εκείνο το αίμα που παίρνω πίσω όταν χτυπάω.
Μια εκδίκηση που δεν χαρίζεται σε καμία λογική. 

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Εδώ......


Στο ξέφωτο ξεσκονίζω τις αρχές μου και διαπιστώνω φθορά. Ήταν που παλιά τις χρησιμοποιούσα περισσότερο αλλά είναι τώρα μεγαλύτερη η φθορά που τις βλέπω ανέγγιχτες. Είναι που από την πολύ αναθεώρηση, παραιτήθηκα, και είναι που διάλεξα περίοδο σιωπής. Είναι που όλα γύρω μου έχουν χρώματα και εγώ βλέπω μόνο το γκρι. Είναι που δάκρυα λύπης σχίζουν το πρόσωπό μου στα τέσσερα και επαναλαμβάνεται η ίδια διαδρομή μέχρι να φτάσουν στα χείλη. Όχι χωρίς σκοπό αυτά τα δάκρυα, όχι χωρίς διαδρομή, όχι χωρίς τέλος. Σταθερά στην πορεία τους στο χρόνο κάθε δεύτερη μέρα εμφανίζονται. Κάτι δεν πάει καλά, φταίει ο ρομαντισμός που μου λένε πως δεν έχω. Φταίει που νιώθω πως όλο λάθη κάνω, φταίνε οι αδυναμίες, που για άλλους δεν έχω. Φταίει η ευαίσθητη καρδιά που νιώθω πως θα σπάσει χρόνο με το χρόνο, όχι γιατί είναι εύθραυστη, από γυαλί καμωμένη, είναι από τα πολλά δάκρυα που την φουσκώνουν, είναι από τους κόμπους που προέρχονται από τα λάθη που σου προσάπτουν. Πόσο δυνατή να φανώ ποια, πόσο το φταίξιμο στους άλλους συνέχεια να μην ρίχνω και να το παίρνω, βάρος μεγάλο, εγώ.   Είναι που με πιάνει το παράπονο, και νιώθω, πόσο, μα πόσο, λάθος έχω κάνει. Χίλια κομμάτια διάσπαρτα, δεν κάνουν τον άνθρωπο. Χίλια θρύψαλα, δεν κάνουν την καρδιά την κομματιάζουν. Πόσο ξένοι είμαστε μεταξύ μας. Ποια λάθη γινήκαν στο παρελθόν που μας κάναν τέτοιους, και πόσο αλλιώς είμαστε. Αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος και αντί να χαίρομαι λυπάμαι, αναρωτιέμαι τι δεν βάζω στα όνειρα μου και ξεφεύγει από τα πλάνα μου, ποιον δεν αγάπησα και τώρα με μισεί, για ποιον δεν ενδιαφέρθηκα και τώρα αδιαφορεί.
Στιγμές ανυπόταχτες, εξελίξεις συνεχόμενες, διαφορές μεγάλες, άνθρωποι διαφορετικοί, κομμάτια καρδιάς θα σκορπιστούν κάποια στιγμή στο μέλλον. Δεν αντέχει και πολύ το σκαρί.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Ταξιδιώτης.....

Ταξιδεύοντας για Καλάβρυτα, πριν φύγω για Γαλλία. (16-07-2011)
Μας συντροφεύουν οι λύπες μας. Μας γεμίζουν οι χαρές μας. Ένα ροζ φόρεμα, μουσική λάτιν μουσική στα ακουστικά ή αλλιώς καλοκαιρινή μουσική. Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα στο διπλανό κάθισμα. Κατακόκκινα. Περιμένουν να μαραθούν. Μυρίζουν όμορφα. Μου αρέσουν τα λουλούδια, θυμίζουν αναγέννηση. Είναι λίγο μελαγχολικά εδώ. Είναι που οι λύπες που με συντροφεύουν με κατατρώνε. Έχω μάθει να συγκινούμαι μετά τα γεγονότα, έχω μάθει να αναζητώ τους ανθρώπους όταν ήδη έχουν φύγει, όταν ήδη έχουν αλλάξει τόπο, χρόνο και εποχή. Μάλλον έμαθα να αναζητώ τα λουλούδια εκτός της εποχής τους. Pointless.
Ένας γερός κόμπος κάθεται στο λαιμό μου. Είναι περαστικός το ξέρω, είναι από αυτούς που προκαλούνται όταν αφήνεις πίσω σου γεγονότα-καταστάσεις-ανθρώπους-στιγμές, μισοτελειωμένες. Μισοτελειωμένες ή ολοκληρωμένες. Δεν έχει σημασία εδώ. Ας υποθέσουμε ότι κάνω μια καινούργια αρχή, και ας υποθέσουμε ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με κρατά πίσω…. Πάντα.
Είναι όμορφα να περπατάς στην ακρόπολη το βράδυ με γεμάτο φεγγάρι, είναι όμορφα να περπατάς με συντροφιά και να ξέρεις πως κάτι διαφορετικό έρχεται τις επόμενες μέρες, και το μόνο που θες ν συγκρατήσεις είναι το περπάτημα κάτω από το γεμάτο φεγγάρι.
Είναι ωραίο να συναντάς δικούς σου ανθρώπους στο αεροδρόμιο, είναι λυπητερό να τους συναντάς μόνο όταν φεύγουν, και είναι ακόμα πιο λυπητερό που δεν μπόρεσες να τους δείς για περισσότερο χρόνο. Έτσι είναι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Θα γινόμασταν αχάριστοι αν τα θέλαμε όλα. Όλα είναι μετρημένα για να γίνουν έτσι όπως είναι να γίνουν. Δεν πιστεύω στην μοίρα, αλλά πιστεύω ότι οι κινήσεις μας καθορίζουν την αντίστοιχη μοίρα και αυτή συνεχώς αλλάζει. Ας υποθέσουμε ότι η μοίρα είναι η κατευθυντήρια γραμμή. Συμπεραίνουμε λοιπόν  πως η ζωή ανάλογα τις κινήσεις μας επιφυλάσσει πολλές διαφορετικές κατευθυντήριες γραμμές. «ότι δίνεις παίρνεις», «όπως στρώσεις θα κοιμηθείς» κτλ. Έ κάπως έτσι.
Πέρασαν τρεις μήνες που δεν αντίκρισα τον τόπο μου. Δεν μου έλειψε ιδιαίτερα. Μου έλειψε μάλλον η διαδικασία. Χθες ήμουν στο αεροδρόμιο να χαιρετήσω και πάλι μια από τις καλύτερες μου φίλες, και εκεί πάλι συνειδητοποίησα πως δεν μου είχε λείψει τόσο η αλλαγή όσο η διαδικασία που κάνεις για να πετύχεις την αλλαγή. Μου είχε λείψει να βρεθώ στο αεροδρόμιο και να ξέρω ότι σε δυο ώρες θα είμαι κάπου στο εξωτερικό, κάπου διαφορετικά, κάπου αλλιώτικα.
Όταν πατάς έδαφος ξένο, νιώθεις τον χιλιομετρικό φόβο  που δημιουργείται.
Πως δεν θα μπορέσεις να είσαι εκεί όταν χρειαστείς. Ίσως και αυτό να με κρατά πίσω, να με κρατά από τις καινούργιες αλλαγές. Δεν φοβάμαι να αφήσω πίσω μου άλλους ανθρώπους εκτός από την οικογένεια μου, εξάλλου αυτοί, οι δευτερεύοντες, επιβίωναν και χωρίς εμένα. Επιβίωναν και πριν με γνωρίσουν, φοβάμαι όμως πως η απουσία μου θα κοστίσει εν μέρει στους πρωτεύοντες ανθρώπους μου και όπως ξέρουμε ο άνθρωπος δεν είναι εκεί για να ζει αιώνια. Για τους δευτερεύοντες ήμουν απλώς μια συνήθεια, ρεαλιστική, συναισθηματική, αυτό όλο και τίποτα άλλο.
Κάνοντας συχνά την αναθεώρηση μου, διαπιστώνω πως έκανα πολλά λάθη, πως κρίθηκα και έκρινα πολύ. Δεν ξέρω αν αυτό με έκανε καλό ή κακό άνθρωπο ή αν προκάλεσε καλό η κακό στους τριγύρω μου το να κρίνονται συνεχώς από μένα. Διαπιστώνω πως στιγμές στιγμές φέρθηκα πολύ σκληρά στους ανθρώπους που επένδυσαν σε μένα κάποτε. Αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε «έτσι είμαι εγώ». Είμαι διατεθειμένη να αλλάξω, και να αλλάζω συνεχώς. Είναι που πολλές φορές ίσως να ήμουν παραπάνω γκρινιάρα, παραπονιάρα, σκληρή, γλυκιά, παιδική από το κανονικό. Έτσι είναι ο άνθρωπος, δεν βρίσκεις. Είναι ωραίο να εξομολογήστε στους ανθρώπους σας. Δεν είναι ωραίο να απολογείσθε και να δικαιολογείς τον εαυτό σου. Δικαιολογία είναι,ι όταν έχεις κάνει μια κουτσουκέλα και προσπαθείς να την μπαλώσεις. Συνεχώς προσπαθώ να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και το κάνω καλύτερα γράφοντας σε ένα χαρτί. Το χαρτί με κάνει να έχω πιο δομημένη σκέψη, βάζει τις σκέψεις μου σε λογική ακολουθία και με κάνει να μην χάνομαι, να μην χάνονται αυτά που έχω στο νου  στην γρηγοράδα του χρόνου.
Εμπλέκομαι σε μια ζωή που μερίδιο ευθύνης έχω και εγώ με τις πράξεις μου. Κανείς δεν είναι παρατηρητής στην ζωή και όλοι έχουμε ενεργό ρόλο. Σκεφτείτε το πριν είναι πολύ αργά, πριν μας πάρουν τα χρόνια. Δεν ξέρω αν σε λίγα χρόνια θα είμαι ακόμα υγιής, αν θα ζω ακόμα, αλλά προσπαθώ να επενδύω στο κάθε λεπτό της ώρας, γι’ αυτό και μερικοί άνθρωποι με έχουν χαρακτηρίσει πολύ δραστήρια, παρόλα αυτά ακόμα δυσλειτουργώ. Και εδώ γελάω με την λέξη, είναι αστεία. Θα προχωρήσω όμως τον μονόλογό μου. Δεν έχω ανάγκη να ακουστώ, ούτε να αρέσω αλλά έχω βάλει σκοπό της ζωής μου να βοηθάω όπου μπορώ. Ας ξεκινήσω από τα βασικά πρώτα. Σκεφτείτε τι γεμίζει τον καθένα μας, εμένα το να βοηθάω τους άλλους. Μακάρι να μην προκαλούσα αναστατώσεις με τα λεγόμενα, πόσο μάλλον κόμπους στο λαιμό και πόνο στην καρδιά.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Αναγκαίες αλλαγές.......


10-07-2011
Τέλος μετακόμισης (Κυριακή μετά το Πορτο Ράφτη)

Η ζωή μου σε κούτες, αναγκαίες αλλαγές.
1 μεγάλη βαλίτσα (ρούχα καλοκαιρινά και μπουφάν)
1 σακούλα σκουπιδιών καλοκαιρινά
2 σακούλες χειμωνιάτικα
4 κούτες βιβλία
1 κούτα μπιχλιμπίδια
1 σακούλα φαρμακείο
1 σακούλα άπλυτα και μαξιλάρια
1 αρμόνιο
Και όλα τα υπόλοιπα δωρεές. Το συναίσθημα περίεργο. Αναγκαία Αλλαγή, αναγκαίο συναίσθημα-περίεργο. Μια πολυκατοικία τρία χρόνια. Εξαρτήσεις από τα υλικά. Εξαρτήσεις από τις αισθήσεις : αυτές τις 5. Τώρα πιο το συναίσθημα; Δεν το λες νοσταλγία, δεν το λες μοναξιά, το λες στιγμές, στιγμές γεμάτες. Το λες κομμάτια ζωής, το λες αναμνήσεις από ανθρώπους. Ήρθαν, περιμέναν και έφυγαν. Ήρθαν, πέρασαν και έμειναν. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, όσοι έμειναν. Αγαπημένοι φίλοι-ες, περίεργοι-ες, εραστές. à Αναμνήσεις μετρημένες όσοι και οι δείκτες του ρολογιού για το κάθε τικ-τακ του δευτερολέπτου. Γιορτές,  μαθήματα, διαβάσματα, διαμάχες, τρέλες, έρωτες. Η μουσική παίζει πια σε μια δεμένη από «εύθραστο» μονοτική ταινία στερεοφωνικό που με συνόδεψε αυτά τα 6 χρόνια ζωής, συναισθημάτων, πόνου, λύπης και χαράς. Είναι περίεργο να αφήνεις  ένα τόπο τόσο συνειδητά, τόσο που με τρομάζει. Πάντα υπάρχει αυτή η αμφιβολία μέσα μου. Τόσες πολλές φορές και τόση ταραχή, μερικές φορές για το τίποτα, τόσο που σκόνταφτα πάνω σε λάθη. Και η μουσική θα σταματήσει να παίζει μόνο όταν το πω εγώ ή όταν κοπεί το ρεύμα. Ζωή χωρίς μουσική είναι σαν το φυστικι χωρίς τσόφλι.
Έλεγα λοιπόν συνειδητή ρεαλιστικότητα, πράξη με συνειδητές συνέπειες (δεν περίμενα πως οι συνειδητές πράξεις μπορούν να προκαλούν αμφιβολία).
Μια νέα αρχή λοιπόν, έτσι πρέπει να σκέφτομαι για να μην λυπούμαι γ’αυτά που αφήνω, ή που με αφήνουν.  Από την μία δεν αλλάζει τίποτα με το να τα φέρνω στην μνήμη, μόνο συνειδητοποιώ πόσο άλλαξα εγώ και πόσο μακριά είχα φύγει από αυτά παρά το κοντινό χρονικό της απόστασης  του τώρα με το τότε. Ξέρεις…..τέτοιου είδους αλλαγές (μετά συνεπάγονται αυθαίρετες και ασυνείδητες αναθεωρήσεις πράξεων-πραγμάτων-ανθρώπων και απαιτούν όχι μόνο αντικειμενική απόσταση για να δεις τα πράγματα ξεκάθαρα αλλά απαιτούν να βγάλεις και συμπεράσματα από τις αναθεωρήσεις. Από την άλλη πλευρά ας μην ξεχνάμε ότι  αυτά είναι που μας καθιστούν ανθρώπους γεμάτους εμπειρίες. 

Στιγμή αναθεώρησης και πάλι

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Υπήρξα ασυνεπής μέρες-μέρες. Βρίσκομαι στο γραφείο της δουλειάς μου Βερανζέρου Ομόνοια. Δουλειά υπάρχει, αλλά η ανάγκη για τροφή (σκέψης) ή κοινώς πείνα πνευματικής τροφής μου αποσπά την προσοχή και συγκέντρωση. Εντάξει είναι και κάπως χαλαρά τα πράγματα. Α! θυμήθηκα λοιπόν, απ’τη μία, μέρες Αγιοσύνησης  απ’την άλλη μέρες παραπλάνησης , ευγνωμοσύνης, αγάπης, κομπλιμέντων. Και λέω λοιπόν, και ενώ περπατάς στο δρόμο, και περνάς ακούς τα «Κύριε Ελέησον με» να πηγαινοέρχονται στα αυτιά σου και μάτια ξένα να σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω «την πίσω πλευρά του σώματός σου» Πως θα πρέπει να νιώσεις τότε. Σώμα δικό σου προκαλεί ξένο νου. Αν δεν μου αρέσουν τα κομπλιμέντα, είναι γιατί προκαλούν το νου. Ο νους με τα παιχνίδια προκαλεί τον εγωισμό και την περηφάνια. Αυτά με την σειρά τους την υπεροψία και όλα αυτά μαζί με κιάλια οδηγούν σ’ένα φαύλο κύκλο ψευδαισθήσεων που μόνο κακό μπορούν να με προκαλέσουν. Και γιατί κακό, μια λέξη, προσκόλησση σε επιφανειακές προσωρινές υλικές ανάγκες που οδηγούν «ίσως» στη λήθη βασικών αρχών όπως Ταπεινότητα, Ευγένια, Σεβασμός κ.α
Η καθημέρινότητα καθιστά την μνήμη μας μονότονη, συντηρητική, τη σκέψη μας στερεότυπη, μονόπλευρη, πλανεμένη. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να νιώθω γοητευμένη ή αν θα έπρεπε να νιώθω ηλίθια . Και για τα δυο έχω μια εξήγηση  : Γοητευμένη γιατί θα μπορούσα να βρίσκομαι σε χειρότερη μοιρα (πάντα συγκρινόμενη μιλώντας) και αυτό να προκαλεί άλλου είδους προβλήματα. Ηλίθια γιατί αποκομίζω  κάτι το οποίο αφορά αφενός τη δεδομένη στιγμή και οπότε δεν αποκτά διαχρονική στιγμή αξία και αφετέρου γιατί δεν γνωρίζω το ποσοστό αλήθειας το οποίο εμπεριεχεται σε αυτό.

Αυτά προς το παρόν, βαρέθηκα.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Φιλανθρωπία εξαγνιστική
Δίχως συγκεκριμένο άλλοθι,
για μια καταδίκη που έρχεται
σ’ αοράτους πολέμους ανάμεσα ζεις
κοιμάσαι σ’ ορατούς
Ακολουθώ τα πράγματα και τα δέχομαι
όπως προστάζει….
θέλημα θεού
Και επανέρχομαι, ξαγρυπνώντας,
στους αοράτους πολέμους
με παιχνίδια φωτιάς να απλώνονται
ενώ παίζω με αυτά,
στις άκρες των μεσοπρόθεσμων γραμμών
πολεμώ.

Υστερόγραφο: Θελήματα θεού εν μέσω φιλανθρωπίας. Το ποίημα αυτό, γιατί για μένα έχει μια μελωδικότητα,  στην ουσία αποτελείται από δυο ποιήματα (αριστερά και στην μέση, και είτε το διαβάσεις ως ένα είτε το διαβάσεις ως δυο, το μύνημα είναι ένα)

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

" Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΘΗΜΑ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ;"


"Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει δε τη σκιάζει φοβέρα καμιά!" έλεγε το άσμα κάποτε.... αρχίζω και αμφιβάλλω για ποια  Ελλάδα μιλάμε..... άμα είχαμε ακόμα την εξυπνάδα ενεργοποιημένη, ίσως να μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες. Τώρα που όλα είναι τυποποιημένα, από το φαγητό μέχρι και την σκέψη, οδηγούμεθα σε εκ-πτώση λύσεων και ευστροφίας, εξ' ού και τα "ιδιαίτερα μαθήματα" από τους αλλοεθνείς....

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Πώς να απαντήσεις στη συμπαθέστατη αυτή ερώτηση, όταν (από δασκαλίστικη έστω διαστροφή) νιώθεις ότι και οι τρεις όροι που την απαρτίζουν έχουν ανάγκη να ξαναξοριστούν; Τον πολυσυζητημένο όρο «ελληνικότητα» δεν με χωράει εδώ να τον σχολιάσω, δυστυχώς. θα τον εκλάβω, λοιπόν με την τρέχουσα έννοια του «ανήκειν στο νεοελληνικό έθνος». Τον δεκάσημο όρο «αίσθημα» θα τον εκλάβω απλώς ως «συναίσθημα» η δε επίσης πολύσημος λέξη «συνείδηση» θα θεωρήσω ότι εδώ σημαίνει «ξεκάθαρη γνώση». Λοιπόν, για κάποιον που γεννήθηκε σ’ ένα τούρκικο κτίριο στην Καστοριά, ενώ οι βουλγαρόφωνοι της περιοχής απειλούσαν τον πατέρα του –επειδή εποίκιζε τους Πόντιους  πρόσφυγες –η ελληνικότητά μου είναι συναίσθημα , κυρίως. Δώστε μου, όμως , μιαν άλλη ευκαιρία να μιλήσω για τις εξόχως  κριτικές «γνώσεις» μου επί του θέματος….


Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.
Το «acqua» που δίναμε ως παιδιά στους  Ιταλούς αιχμαλώτους του ελληνικού στρατού το ’40, καθώς περνούσαν τα τρένα, και το «Αέρα» που φωνάζαμε λίγους μήνες αργότερα, τον καιρό της Κατοχής, όταν περνούσαν τα τρένα με τους Ιταλούς κατακτητές.


Η υπέροχη εκδοχή του Έλληνα.
Αν η ερώτηση αφορά την «υποκειμενική ερμηνεία των γεγονότων απ’ τον μέσο ομοεθνή μας, δεν μου έρχεται τίποτε το υπέροχο στο μυαλό. Αν πάλι σημαίνει μια σπουδαία μεμονωμένη «έκδοση» (άποψη ή πράξη), ανάμεσα σε πλείστα άλλα, θα πρόβαλλα το έργο εκείνης της μειονότητας δασκάλων στην 9χρονη παιδεία, οι οποίοι μελετούν συνεχώς, διδάσκουν με πάθος, αγαπούν εμφανώς-και πένονται υπερηφάνως. Μόνον αυτοί είναι η υπέροχη ελπίδα μας. (Μειονότητα, είπαμε.)


Αυτό που με χαλάει.
Ο αχάλαγος λαός μας-κατ’αποφασιστική πλειονότητα, από πάνω ίσαμε κάτω: Όλοι σχεδόν οι αντικειμενικοί δείκτες μας κατρακυλάνε μονίμως (δεκαετίες τώρα) κι εμείς παιανίζουμε τα παραμύθια μας στο σαλόνι του «Τιτανικού».

Προσόν η μειονέκτημα να είσαι  Έλληνας σήμερα;
Τίποτε απολύτως από αυτά τα δυο. Δεν είναι η αίσθηση μιας εθνικότητας που κάνει έναν άνθρωπο να είναι δίκαιος, παραγωγικός ή ευτυχής. Αλλά και η γνώμη αλλοεθνών για ένα άτομο διαμορφώνεται πολύ γρήγορα με βάση την καλοσύνη του, την εργατικότητά του, τις ευαισθησίες του-και το τσαγανό του. Δεν συμμερίζομαι, όμως, τη μοδάτη απέχθεια κατά παντός «εθνικού» : Οποιαδήποτε σκύλευση της έννοιας κι αν έγινε στο παρελθόν, σήμερα το συσπειρωμένο έθνος προστατεύει τα λαϊκά συμφέροντα-και όχι ένα σκορποχώρι από αλληλομισούμενα γκρουπούσκουλα.


Παράγει πολιτισμό ο Έλληνας της νέας εποχής ή μένει προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα ;
Η δεύτερη εκδοχή του ερωτήματος υποδεικνύει ήδη ένα μέρος του προβλήματός μας-άρα, κόφτε λίγο τα μεγάλα λόγια, για να φανούν και μερικά έργα. Κατά τα λοιπά, πάντως, φαίνεται ότι η καλλιτεχνική και η επιστημονική παραγωγή των Ελλήνων δεν συγκρίνεται δυσμενώς με τα επιτεύγματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών-τηρουμένων ορισμένων αναλογιών πάντοτε. Εκεί όμως όπου φαίνεται ότι είμαστε δυσπερίγραπτοι, είναι η μέση συμπεριφορά μας μέσα στην καθημερινότητα-λυδία λίθος α-πολιτισμού αλάνθαστη.

Με ποια ταυτότητα οι Έλληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;
Την ταυτότητα των προσωπικών χαρακτηριστικών, ικανοτήτων και επιτευγμάτων τους. Προφανώς μόνο με αυτήν.

Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει»που πέταξα.
Βάζοντας ένα κόμμα μετά το «γιατί», συμμετέχω κι εγώ στο (διαδεδομένο πλεον) ερώτημα «γιατί αφήσαμε να πάνε χαμένα τριάντα χρόνια τώρα;» . Εξάλλου, πετάω πίσω το «πρέπει»σε όσους (πάμπολλους) γονείς απαιτούν απ’ το…. Κράτος ολόκληρη την παιδεία και την δια-μόρφωση των τέκνων τους, ενώ οι ίδιοι ασχολούνται μόνο με το μπούκωμα των παιδιών με γνώσεις. Πετάω επίσης ανάλογα «πρέπει»για πλήθος άλλα περιστατικά του πολιτικού κονφουζιονισμού που μας δέρνει.


Ο έλληνας ποιητής μου.
Και το όνομα αυτού Άγγελος. Άγγελος Σικελιανός. «Μα καλά, αυτός ο μεγαλόστομος;»Σας συγκλόνιζε όμως η μεγαλοστομία «σημαίες φοβερές της λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα»-γιατί δυσκολεύεστε με το «Χριστός Ανέστη –Γιώργαινα ο Βαγγέλης»;


Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.
Δεν θα με παρεξηγήσετε εάν θυμίσω ότι είναι δύσκολο να μιλάει κανείς την Αλήθεια. Πολύ δε λιγότερο για μιαν αλήθεια ειδικότερης προελεύσεως –και μάλιστα αδιαπραγμάτευτη. Παρά ταύτα, κάτι που θα θεωρούσα πολύ σπουδαίο σε μεγάλο μέρος της ιστορίας των αρχαίων Ελλήνων είναι η απόφαση της θυσίας για χάρη της πόλεως-ένα λαϊκό ηθικό μεγαλείο «κοινωνικής αλληλεγγύης», το οποίο παραείναι χλωμό σήμερα.

Η οδός των Ελλήνων στο παγκόσμιο χάρτη.
Είναι η ίδια η Οδός που ακολούθησαν οι Έλληνες οικοδόμοι, έμποροι, λόγιοι, διοικητικοί, στρατιωτικοί, από τα μέσα του 17 ου αιώνα ως τα μέσα του 19 ου, μέσα σε όλη σχεδόν την Ευρώπη –και στην Ελλάδα.
Ο Θεοδόσης Τάσιος είναι καθηγητής του ΕΜΠ και η διάλεξή του στο Megaron Plus την Πέμπτη 22 Απριλίου (κάμποσα χρόνια πριν) έχει θέμα της την «Ανατομία ήθους και πολιτικής»

Δια στόματος Ματίνας :
Εντάξει διαβάζοντας μετά από πολλά χρόνια το «πρώτο»ουσιαστικά άρθρο που έχω στο πορτοφόλι μου καταλαβαίνω τι ήταν αυτό που με είχε μαγέψει και συνάμα από την άλλη πλευρά «χαλάσει» σε αυτό το άρθρο. Εξηγώ συνοπτικά. Το μαγικό κλειδί-λέξη είναι «η ελληνικότητα», και ότι παράγωγο προέρχεται από αυτήν την λέξη. Δευτερευόντως, συντακτικά και γραμματικά, με τράβηξαν οι  πολυσύνθετες λέξεις που κάνουν το κείμενο όχι μόνο διφορούμενο και αντιφατικό-αντιθετικό αλλά επίσης γίνονται βήματα που οδηγούν σε ένα πολυσύνθετο αποτέλεσμα. Κινούν τα νήματα και σε κάνουν να θέλεις να σκεφθείς αν όλα αυτά ισχύουν (και μην μου πείτε πως εσείς ταυτόχρονα με την ανάγνωση δεν σκεφτόσασταν!). Αυτό που με «χάλασε»από την άλλη πλευρά είναι η συνειδητοποίηση του πόσο προσκολλημένος μπορεί να είναι κάποιος σε μια λέξη (και δεν μιλώ για τον συγγραφέα), πως αυτή η λέξη επηρεάζει ανθρώπους, δημιουργεί περίεργες καταστάσεις όχι πάντα με θετική έκβαση (γιατί μην ξεχνάμε πως είμαστε και pessimistες), τοποθετεί ταμπέλες, εξαφανίζει αρχές, ταλανίζει για χρόνια ψυχές από τα ψυχικά τραύματα που δημιουργούνται.
Όσο εύκολο-δύσκολο είναι, λόγω των περιστάσεων γενικώς και ειδικώς,  να λές ότι είσαι Έλληνας άλλο τόσο εύκολο-δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσεις αν αυτό που λες «όντως στέκει» ή να το πω περισσότερο ελληνιστί αν εμπεριέχει μια δόση αλήθειας και κατά πόσο θα έπρεπε να φανατίζεσαι με μια λέξη.  
Σκοπός του κειμένου μέσα στο πορτοφόλι μου είναι για να μου θυμίζει στιγμές –στιγμές ότι δεν θα πρέπει να φανατίζομαι με πράγματα-ιδέες , είτε αυτά αφορούν την  «ελληνικότητά μου», είτε άλλους ανθρώπους είτε ακόμα και με τις ίδιες τις καταστάσεις. 

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ.

Κάποτε η γενναιότητα ήταν από τις πιο σημαντικές αρετές για έναν άνθρωπο, ή μάλλον για έναν άνδρα. Σήμερα, πάλι, όχι. Τουλάχιστον όχι με την κλασσική έννοια της λέξης, αφού πρώτα απ’ όλα τελείωσε η εποχή των πολεμιστών. Άλλωστε, υπήρχε ανέκαθεν η αρχετυπική κόντρα του γενναίου Αχιλλέα με τον έξυπνο Οδυσσέα, της σωματικής ρωμής με τη στρατηγική σκέψη. Δευτερευόντως, τελείωσε η εποχή της κυριαρχίας των ανδρών (σόρι, κύριοι),πράγμα που σημαίνει ότι το θάρρος δεν συνίσταται πλέον στο πως αρπάζεις το ρόπαλο, αλλά στο θάρρος της γνώμης…..
Φυσικά πάντα αναζητούμε ήρωες, ειδικά σε εποχές μεγάλων κρίσεων, σαν τη σημερινή. Απλώς, αυτοί οι ήρωες δεν είναι πλέον οι μεγάλοι πατριώτες που θα θυσιαστούν στο πεδίο της μάχης…. Ποιοι μπορεί να είναι; Το θάρρος το ορίζει ο καθένας μας διαφορετικά: Οι Ήρωες είναι για τους Αμερικανούς σήμερα οι ΟΥΚάδες που εκτέλεσαν τον Μπιν Λάντεν, αλλά για πολλούς Άραβες ήρωας είναι ο Μπιν Λάντεν! Για εμάς, ήρωας ήταν ο Θανάσης Βέγγος –αυτός που ανέδειξε τη γενναιότητα του μικρομεσαίου, του εργαζόμενου, του μονίμως ριγμένου…
Ναι το θάρρος το ορίζει ο καθένας μας διαφορετικά: απαιτείται θάρρος για να διατυπώσεις απόψεις που δεν συνάδουν με το «κοινό αίσθημα» και αληθινό κουράγιο για να τις στηρίξεις με τις πράξεις σου. Απαιτείται κουράγιο να φύγεις από μια σχέση, από μια δουλειά ή από την ίδια σου τη χώρα αυτές τις μέρες. Από την άλλη, κάποιοι μπορεί να υποστηρίζουν ότι απαιτείται κουράγιο να μείνεις σε μια σχέση, στη χώρα, στη δουλειά και να το παλέψεις μέχρι τέλους. Χρειάζεται θάρρος για να αντιμετωπίσεις το αδιέξοδο, την απελπισία, τη μοναξιά, τη φτώχεια, την αρρώστια….Γενναίος, σήμερα, δεν είναι αυτός που δεν φοβάται τίποτα. Είναι αυτός που προχωράει, παρότι φοβάται! ‘Η, όπως το είχε πει ο στρατηγός Νόρμαν Σβαρτσκοπφ, «αληθινό θάρρος είναι να φοβάσαι, αλλά να προχωράς και να ολοκληρώνεις την δουλειά σου».
Αυτός που δεν καταλαβαίνει τον κίνδυνο είναι θρασύς, -ή παράτολμος, στην καλύτερη περίπτωση. Τι να τον κάνεις τον τύπο που τρέχει για μπάντζι τζάμπινγκ, αλλά δεν πάει στα νοσοκομεία γιατί «δεν αντέχει»; Τι να τον κάνεις τον τύπο που τρέχει στις διαδηλώσεις, όταν στην δουλειά του κλείνει το στόμα μπροστά στην αδικία; Τι να τον κάνεις τον τύπο που δεν φοβάται τα ποντίκια, αλλά αποφεύγει τις σχέσεις για να μην πληγωθεί;
Ήρωες σήμερα παραμένουν αυτοί που θα υποβληθούν σε αυτοθυσία για να σώσουν έναν άγνωστο. Ήρωες είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν να σταματήσουν τη διαρροή ραδιενέργειας στη Φουκουσίμα, μια κανονική αποστολή αυτοκτονίας. Αλλά ήρωες θεωρούμε κι αυτούς που θα σταθούν όρθιοι μπροστά στον καρκίνο ή σε όποια σοβαρή ασθένεια. Ο αείμνηστος Κρίστοφερ Ριβ έγινε ήρωας όχι επειδή υποδύθηκε τον Σούπερμαν, αλλά όταν βρέθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι και μίλησε για τους ανθρώπους που ήταν σαν αυτόν.
Ήρωες, ακόμα περισσότερο, είναι αυτοί που θα σταθούν απέναντι σε δυνάμεις καταστολής για να περάσουν ένα μήνυμα, είτε βρίσκονται στην πλατεία Ταχρίρ είτε στους δρόμους της Κερατέας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτεροι ήρωες στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση είναι άνθρωποι όπως ο Νέλσον Μαντέλα, και ο Μαχάτμα Γκάντι, που υπέφεραν στωικά, με επιμονή και με αληθινό τσαγανό, για τις αρχές τους, χωρίς να προσφύγουν στη βία. Ηρωίδα είναι η Αούγνκ Σαν Σου Κι που πέρασε χρόνια σε κατ’ οίκον περιορισμό στην Μπούρμπα επειδή ζήτησε ελευθερία από το λαό της, η δημοσιογράφος Άννα Πολιτκοσφαγκια που πλήρωσε το θάρρος της με την ζωή της.
«Η Συνταγή του Θάρρους, Βάσω Κανελλοπούλου, Έψιλον 1050)
Παράθεσα το συγκεκριμένο άρθρο, γιατί σαν κείμενο έχει να προσδώσει σε όλους κάτι, τουλάχιστον έδωσε το μήνυμά του σε μένα. Είναι από τα λίγα άρθρα που κρατώ στο πορτοφόλι μου ώστε να τα διάβάσω και να τα ξαναδιαβάσω. Είναι κάτι σαν ενέσεις θάρρους ή έστω και κουράγιου.

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Στρατιώτες πεποιθήσεων......

Τις πεποιθήσεις ξεγυμνώνω,
και δίχως όρια κραυγάζω εναγωνίως.
Διετέλεσα το καθήκον.
Φώναξα τα πουλιά από τις άκρες της γης.
Ευθύς αμέσως άρπαξαν φωνή,

 ανήγγειλαν ύμνους πατριωτικούς.
«Πρόσταξεν!»
«Την κεφαλήν ψηλά και περπάτα!»
Όρμα να ξεπροβοδίσεις χαμένα όνειρα και φιλοδοξίες.
Της στιγμής σταγόνα, κυλάει.
Ώσπου να συναντήσει το νεύμα,
την κίνηση και το βουητό χιλίων χειλέων.
Κραυγή εκούσιας αποστασίας.
Αποκεφαλισμός υψηλών ιδεωδών,
μεγαλόχαρων στην όψη,
κούφιων στο εσωτερικό.
Ξεμακραίνω εκείνη την σκέψη,
Η εναλλακτικότητα,
ανώτατο προσόν,
Είναι ανεπαρκής.
Της βάζουν πλέον όρια και περιθώρια μη αναστρέψιμα.
Πλαγιάζω να αποκοιμηθώ
Μήπως και περάσουν οι αιώνες πόνου,
και ξυπνώ γερασμένος,
σε καμένη από τις μάχες νοσταλγία.
Τέλος.
 Εσωτερική απομυθοποίηση, εξωτερική αναγκαιότητα.


Όχι γιατί με πονά
Όχι γιατί πνίγομαι
Αλλά γιατί πάντα μέσα μου,
Υπήρχε η εναλλακτικότητα.
Τώρα πια δεν έχω ούτε τούτο το δικαίωμα.

M@tina.....

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Κλίνη Θανάτου..... ζήτημα Καρδιάς.

Βαθύς και ανεπαίσθητος ο φόβος της καρδιάς.
Άσπρες κλίνες βουτηγμένες στη μυρωδιά της αρρώστιας,  
ανατρέποντας όνειρα
Και άσπρισα…. περιμένοντας να γίνω καλά.
Με άσπρισε η αγωνία,
με χλόμιασε ο φόβος.
Στο πρόσωπο μου διαγράφονται ρυτίδες
ζωής και πόνου, χαράς και γέλιου,
Μα ένα δάκρυ είναι έτοιμο να πέσει,
και μια κραυγή,
μιας και ένας νέος σφαδάζει
κι ύστερα σιωπή
Αυτή…αυτή η σιωπή χωρίς πνοή.
Λευκή μυστήρια σιωπή
που η κλωστή- ζωή-
σαν τεντώνεται και τελειώνει
χαλαρώνει….
-και κόβεται.
Ποτέ!!!!
Ποτέ να μην κοπείς
Μα σαν ήθελες να’ ναι το θέλημά σου?
Ποιος ξέρει το θέλημα θεού ποιο είναι;
Τους σφυγμούς μου δεν νιώθω
δεν νιώθεις, δεν νιώθει
Μα η καρδιά μου σφίγγει
και σφίγγει και σφίγγει
Προσπαθείς να γελάσεις
μα κλαις από τον πόνο
Μια ανάσα βαθειά…
ηρεμία τώρα και σιωπή.
M@tina.....

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Αναδυόμενες Αρετές.....

Και να που έντομα προσφέρονται στο τραπέζι,
Και να που ο ήλιος ξεπροβαίνει,
Και φέρνει στο προσκήνιο και πάλι τις αξίες,
εκείνες που ανά τους καιρούς χάνονται,
ξαπλώνουν στον χρόνο και χαίρονται που ξεκουράζονται.
Και να που έντρομη κοιτάζω την μέρα που φέγγει και ξεμακραίνει η νύχτα.
Φως ανήλεο διαχέει θέρμη και με λιώνει.
Και να που έρχομαι να θυμηθώ παλιούς καιρούς,
να πάρω από το χέρι τις κοιμωμένες αρετές και να τις εξασκήσω.
Είναι και πάλι ο κόσμος περίεργα βουβός ή μήπως εγώ επιστρέφω στην παλιά μου συνήθεια.
M@tina.....

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Πετάμε ψηλά.......

Και σαν πετώ εκεί ψηλά
Να βρω την μοίρα ξαφνικά
Να χάνομαι, να πιάνομαι,
Να δίνομαι, να γδύνομαι
Στους αγέρες…..
Χαμογελώ

Ελεύθερο παιδί,
Δαίδαλος,
Πετάς , πετάς πολύ μακριά
Εκεί ψηλά και με κοιτάς,
Παρατηρείς και με ζητάς,
Δίχως ορμές να με φιλάς….

Και χάνομαι, όλο χάνομαι
Στα σύννεφα πετώντας,
Τρελαίνομαι, σβουρίζομαι
Μιλώ χαμογελώντας.

Πουλί είμαι εγώ, και αγαπώ
Να βρίσκομαι σε αγέρες,
Ποτέ στην γη να μην πατώ
Σε θάλασσες αγριεμένες.

Τον ήλιο να έχω οδηγό και το φεγγάρι δρόμο
Να  τρέχω και να τραγουδώ,
Απ’άκρη-  σ’ακρη να γελώ.


Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ.....


Παράξενη ζωή μετά τις εξομολογήσεις……
Ανακατανομή των ηθικών αξιών, είσοδος νέου σκοπού ζωής. Αντικατάσταση παλαιών αισθημάτων με καινούργιων ακόμα πιο ωραίων ακόμα πιο φανταχτερών πιο ουσιωδών. Αντικατάσταση υλικών καταστάσεων με αυτού του πνευματικού αγώνα. Συνεχής αγώνας για βελτίωση και έλεος ψυχής. Δεν υπερβάλλω. Έχουμε άλλη υποχρέωση εμείς οι σπουδαγμένοι εμείς οι μορφωμένοι εμείς οι βαπτισμένοι, εμείς οι γνωρίζοντες τις πνευματικές συνομωσίες που κρύβονται εδώ, σε τούτο τον κόσμο. Γι’ αυτό και να έχουμε παραπάνω υποχρεώσεις.
«Βγήκε ο γεωργός για να σπείρει. Και ενώ έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν κοντά στον δρόμο και όταν ήλθαν τα πουλιά τους έφαγαν. Άλλοι έπεσαν σε πετρώδες έδαφος, όπου δεν υπήρχε πολύ χώμα, και αμέσως φύτρωσαν, διότι η γη δεν είχε βάθος. Αλλά όταν βγήκε ο ήλιος κάηκαν και επειδή δεν είχαν ρίζες ξεράθηκαν. Άλλοι έπεσαν ανάμεσα στα αγκάθια και όταν μεγάλωσαν τα αγκάθια τους έπνιξαν τελείως. Άλλοι δε, έπεσαν σε καλό έδαφος και έδωσαν καρπούς, άλλος εκατό φορές, άλλος εξήντα, και άλλος τριάντα. Εκείνος που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει.»
Ερμηνεία της ιστορίας:
«Σε κάθε άνθρωπο, ο οποίος ακούει τον λόγο περί βασιλείας και δεν μετανοεί, έρχεται ο πονηρός και αρπάζει εκείνο που είναι σπαρμένο στην καρδιά του. Αυτός είναι ο σπόρος που εσπάρθηκε κοντά στον δρόμο. Ο σπόρος, που εσπάρθηκε στα πετρώδη μέρη, αυτός είναι ο άνθρωπος, που ακούει τον λόγο και αμέσως με χαρά τον παίρνει. Δεν έχει όμως ρίζα μέσα του αλλά είναι προσωρινός, και όταν έρθει κάποια στεναχώρια ή διωγμός εξαιτίας του λόγου, αμέσως κλονίζεται. Ο σπόρος δε, που εσπάρθηκε ανάμεσα στα αγκάθια, αυτός είναι ο άνθρωπος που ακούει τον λόγο αλλά η κοσμική μέριμνα και η παραπλάνηση του πλούτου πνίγουν τον λόγο και γίνεται άκαρπος. Εκείνος δε ο σπόρος που εσπάρθηκε στο καλό έδαφος, αυτός είναι ο άνθρωπος, που ακούει το λόγο και τον κατανοεί, και ο οποίος πραγματικά καρποφορεί και αποδίδει ο ένας εκατό, άλλος εξήντα, και άλλος τριάντα φορές περισσότερο.»
Αυτή η ιστορία δεν είναι απλή, μπορεί να φαίνεται τόσο απλή αλλά υτό γίνεται γιατί πηγάζει από την καθημερινότητα. Τα νοήματα είναι βαθύτερα.
Έχουν επέλθει αλλαγές στον κόσμο μου, άλλους τους στεναχωρούν, άλλους τους πονούν άλλους τους θυμώνουν. Είναι ωραία η καινούργια ζωή, και όταν αυτή η καινούργια ζωή ξεκινήσει, δεν περιμένεις στην αφετηρία να έχεις φωνές και βάϊα για να σε υποδεχτούν. Θα ναι απλή, λιτή και ίσως και μοναχική. Οι αλλαγές δεν φέρνουν πάντα κόσμο να σου συμπαρασταθεί στο ξεκίνημά τους. Ο αγώνας είναι μεγάλος, ο δρόμος μακρύς, δύσκολος με εμπόδια, άλλες φορές ορατά και άλλες αόρατα γεμάτα με σκέψεις και λογισμούς. Ο δρόμος είναι ανηφορικός, και τραχύς. Σου μαθαίνει να κοπιάζεις για να πετύχεις. Πέφτεις και ξανασηκώνεσαι με ένα σκοπό. Να συνεχίσεις μέχρι τέλους…. Να γίνεις ένας από αυτούς που θα λάβουν μισθό. Αυτούς που θα μπουν στην ωραία πόλη.
Δεν ονειρεύομαι, αλλά γεννιέμαι πάλι από τις στάχτες του παλιού μου εαυτού. Προσπαθώ να μοιραστώ μαζί σας τις εξομολογήσεις και τις αλλαγές που επήλθαν, επέρχονται και ελπίζω να έρθουν ακόμα μεγαλύτερες. Σας εξομολογούμαι πως είναι ωραία, είναι διαφορετική, είναι γαλήνια, ρυθμική, κοπιαστική αλλά τίμια και ειλικρινής αυτή η στροφή ζωής. Και αν αυτά είναι όλα όσα μπορώ να δώ και να αισθανθώ τώρα στην αρχή του αγώνα φανταστείτε τις εκπλήξεις υπάρχουν μετέπειτα.
Παρασκευή 6 Μαϊου 2011  

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ…..

Η αρχή μιας Άγιας Εβδομάδας, τι σημαίνει αυτή η μέρα για μένα.
Χαμένη πολύ καιρό σε πνευματικό αδιέξοδο, αποπειράθηκα για άλλη μια φορά να έρθω κοντά στον πατέρα μου. Όπως το παιδί κάνει μικρές αταξίες έτσι και εγώ σαν παιδί έκανα και κάνω καθημερινά λανθάνουσες σκέψεις και πράξεις. Το ζήτημα πιο είναι όμως. Είναι αυτός ο μαγικός τρόπος που έλκει τα παιδιά να γυρίσουν στους γονείς σαν μαύρα πρόβατα. Λέγετε αγάπη. Η μυρωδιά της αγάπης που αγιάζει όλο τον περίχωρο του σπιτιού μου, με τραβάει σαν μαγνήτης. Η αγάπη των γονιών μου να γυρίσω τρέχει από πίσω μου κάθε φορά που απομακρύνομαι. Κάθε φορά που πάω να ξεστρατίσω. Ορίζω το ξεστράτισμα και βαδίζω συνειδητά σε απόσχιση, αλλά η απόσχιση από την οικογένεια μου, μου φέρνει θλίψη στεναχώρια, απελπισία, προβλήματα κτλ. Είπα λοιπόν σήμερα να επισκεφτώ τον πατέρα μου, και από εκεί κάπου με κοίταγε και η μάνα μου, όπως έκανα και προχθές και μερικές προηγούμενες μέρες. Με δάκρυα στα μάτια τον κοιτώ και ζητώ να με συγχωρήσει εκ βαθέων ψυχής. Η αποστασιοποίηση μου, συνέβη από περηφάνια, εγωισμό, λανθασμένη καταμέτρηση δυνάμεων, και γι αυτό δημιουργήθηκαν προβλήματα, πόσο λάθος είμαι κάθε φορά. Ήταν όμορφα στον πατέρα μου, είχα καιρό να τον δώ, είχα καιρό να ακούσω την αγάπη του, είχαμε καιρό να φάμε μαζί. Ζεστασιά πλημμύρισε την καρδιά μου, γαλήνη ψυχής και χαμόγελο ευτυχίας.
Αφού πήρα την ευχή του γύρισα στο δικό μου σπιτικό, με τα αδέρφια μου. Για να λάβω πνευματική συγχώρεση πρέπει να έχω συγχωρέσει τα αδέρφια μου. Προσπαθώ, προσπαθώ να μην στεναχωρώ, να μην σκανδαλίζω να μην πικραίνω… Είναι μεγάλος σταυρός τα πάθη που κουβαλάμε. Περηφάνια, εγωισμό….. Και ποιος κερδίζει τι κερδίζει από αυτό.
Σήμερα η Κυριακή ήταν όμορφη, η Κυριακή που διάλεξε ο Πατέρας μου να με δεί, ακόμα και συννεφιασμένη ήταν όμορφη. Είμαι ήρεμη….
Δεν είναι τυχαίο που ο πατέρας μου είναι ο θεός. Ευλογημένη εβδομάδα να έχουμε, και αν θελήσει ο θεός, ας μας συγχωρέσει και ας μας πάρει ακόμα πιο κοντά του.

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Αναρωτιέμαι πώς θα ‘ταν αν εγώ ζούσα αλλού. Καθορίζουμε αν θέλουμε να είμαστε μόνοι, αν θέλουμε να κλειστούμε σε ένα δωμάτιο ή αν θέλουμε να βγούμε έξω να περιπλανηθούμε σε σοκάκια «άλλων» αναμνήσεων, να γευτούμε ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα, να γελάσουμε να σκεφτούμε μόνοι και να φιλοσοφήσουμε.
Είχα ένα δάκρυ μια φορά….. που κυλούσε γρήγορα στο πρόσωπό μου, και μετά ένα άλλο, και ένα άλλο ώσπου κάποια στιγμή μια λίμνη σχηματίστηκε γύρω μου.
Κολυμπούσα σε αδιέξοδο.

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Αναζητώντας λαγούς κάτω από αγριεμένα κύματα.....

Αναζητώντας λαγούς κάτω από αγριεμένα κύματα. Κρυώνω μα έχω ξεκάθαρη σκέψη. Ο Ήχος της θάλασσας με βοηθά. Νιώθω να ξετυλίγονται οι σκέψεις σαν πάπυρος. Λίγος ρομαντισμός δεν βλάπτει, λίγη αλμύρα. Αμυδρό φως φωτίζει τα όχι σκονισμένα από το φως του ήλιου κιτάπια μου. Ταρακουνιέμαι από τον αέρα, μα σαν το καράβι ξεπερνώ τις σκοτεινές σκέψεις . Bοηθάει που και που η θάλασσα. Μα αυτός ο ήχος, αυτή η αλμύρα, βρεγμένοι βράχοι. Και ένας σταυρός. Είναι ξεκάθαρες οι σκέψεις μου. Έτσι θέλω να λέω. Έτσι είναι; Μου έρχεται να χορέψω κάτω από τις σταγόνες τις αλμύρας. Μελωδία δεν μου λείπει, ο ήχος της θάλασσας. Πελώρια κύματα έρχονται κατά πάνω μου, αλμυρές σταγόνες μου βρέχουν το πρόσωπο, και ένας αέρας όλο κρύο βουητό, ξεσκονίζει το γεμάτο από σκέψεις μυαλό μου. Κόκκινα ρούχα φορώ σαν από αίμα γενομένα, κάθομαι σε βράχο που χιλιάδες χρόνια έχει ζήσει, χιλιάδες ιστορίες έχει ακούσει. Τώρα ακούει και την δικιά μου, σμιλεμένη από σκέψεις ιστορία.
(Βράδυ χειμερινής νυκτός, Πειραϊκή, 2:30 το πρωί)

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Τους γρίφους έμαθα να λύνω......


        Έμαθα να συγκρατιέμαι πατέρα, τους γρίφους έμαθα να λύνω, αξία να μην δίνω σε κάθε τι κακό. Δάκρυα θυμού, ξεσπάσματος… έμαθα να τα συγκρατώ, και ξεσπώ…. αλλιώς….. όχι εκδικητικά… Μα ξέρεις τι;…. Κάπως αισθάνομαι μια λύπη, κάπως τα μάτια μου  βουρκώνουν τώρα , χωρίς να θέλω να το παραδεχτώ καλά καλά, δήθεν…ένα σκουπιδάκι έχει μπει…. Ναι ναι μου το πες και τις προάλλες άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε και κλαίμε. Καλό είναι και το κλάμα, δείχνει ότι έχεις ψυχή.

      Έμαθα, μαθαίνω, θα μάθω να συγκρατώ εαυτούς διαφορετικούς, συναισθήματα, θλίψη μελαγχολική και θυμό ανεξέλεγκτο….. θυμικά αρχαία. Μια ζωή γεμάτη από συνεχή αγώνα και αγωνία, θυμό, πόνο, χαρά που και πού.

Βαρέθηκα να προσποιούμαι ώρες ώρες την θετική μου ενέργεια.
Βαρέθηκα να προσπαθώ να συγκρατηθώ.
Βαρέθηκα να είμαι εκεί για όλους. Για όλους τους άλλους εκτός από μένα.
Βαρέθηκα να κρίνομαι από στιγμές.
Βαρέθηκα να γραφώ στον αέρα….
Βαρέθηκα να με ακούω δήθεν χαρούμενη και
βαρέθηκα να μην καταλαβαίνω την στιγμή που ζω.

Γι’ αυτό μου έρχονται δάκρυα στα μάτια…. γι’ αυτό φωνάζω σιωπηλά στο χαρτί… γι’ αυτό κανείς δεν με ακούει, γι’ αυτό συγκρατιέμαι να ονειρευτώ, να ενθουσιαστώ, να ηρεμήσω, να χαλαρώσω. Απορώ και εγώ με μένα, με αυτό το χαμόγελο. Πάντα. Μα πάντα; Κάτι δεν πάει καλά…. Ίσως κάτι να φταίει που χαμογελάς, ίσως να θές να κρύψεις κάτι.

Βαρεθήκα να απολογούμαι,
βαρέθηκα την κάθε ανόητη συνειδητή πράξη.

Ναι σήμερα, θυμώνω, κλαίω, απαισιοδοξώ. Δεν με νοιάζει σήμερα να δώσω σε άλλους. Σήμερα προτιμώ το μαύρο της ψυχής. Και σήμερα ναι έκλαψα μετά από καιρό. Χρειάζεται το κλάμα, σε κάνει άνθρωπο, και γι’ αυτούς που νιώθουν ήδη άνθρωποι τους κάνει να αναρωτιούνται την αιτία.