Ανήσυχα μυαλά, πάει
καμπόσος καιρός που λέξη δεν μπορώ να αρθρώσω για να γράψω. Φαίνεται πως
η έμπνευση έρχεται σιγά-σιγά, κυρίως όταν ταξιδεύω. Όταν ταξιδεύω ψυχή τε και
σώματι φαίνεται πως βρίσκω πάλι τον εαυτό μου. Βρίσκω κάπως πάλι τις ρίζες μου
και κοιτώ το μονοπάτι από που ήρθα. Όχι, δεν μπορώ να πω πως αναθεωρώ. Βρίσκω
τον κόσμο κάπως μονότονο, γκρίζο και έτσι με προκαλεί να κάνω την διαφορά, ένα
βήμα μπροστά. Χόπ! Και άλλο ένα! Φτάνω το ρυάκι κοιτώ τα κρυσταλλένια νερά του
και μ’αντικρύζω, όχι. Όχι δεν αναθεωρώ. Απλά κοιτάζω τον χρόνο να περνά από πάνω
μου και να αφήνει σημάδια. Δεν μου προκαλεί αίσθηση. Είναι το μόνο δεδομένο στη
ζωή, πως ο χρόνος περνά γρήγορα, το ρυάκι κυλά ασταμάτητα, μέχρι να έρθει ο
καιρός που θα θεριέψει, μέχρι να έρθει ο καιρός που θα στερέψει. Δεν αναρωτιέμαι
αν κάνω καλά, απλά ακολουθώ μια συνοχική λογική, το ένα φέρνει το άλλο και το
άλλο το επόμενο. Και αν τύχει και βρω εμπόδιο αλλάζω το μονοπάτι και περνώ από
κάποιο άλλο. Η συνοχική λογική δεν είναι τύχη. Τύχη δεν είναι να βρεις την
πόρτα και να την ανοίξεις, δεν ξέρω καν αν υφίσταται η λέξη…. και όχι η πόρτα. Τύχη
ίσως είναι το σύνολο των συμπτώσεων, μια ακολουθία παράλληλων γεγονότων δυο ή
και περισσότερων ανθρώπων. Τι να πω; Πιστεύω καλύτερα στη φράση «Είχε Άγιο»
--------
Δεν ερωτευόμαστε ανθρώπους,
ερωτευόμαστε ψυχές; Τι και να μ’αρέσουν οι ψυχές. Έρωτας. Δεν τον ξέρω. Μεγάλη κουβέντα.
Δεν τον ξέρω…. Ίσως αμφιβολίες, μπαίνουν στο μυαλό μου. Πάει καιρός ή ποτέ δεν
τον γνώρισα; 23 χρονών. Μα τι λες; Κάπου, κάπως τον έχεις δει να περνάει ξώφαλτσα.
Ακόμα και εγώ δεν πιστεύω αυτά που λέω, αλλά ίσως κάπου, κάπως να ισχύει…. Ότι ποτέ
δεν τον γνώρισα. Αλλαγή σελίδας, και αλλάζω θέμα, αποφεύγω τους συνειρμούς που
με φέρνουν σε δύσκολη θέση και όχι γιατί είναι αδιάκριτο όπως τα αδιάκριτα βλέμματα
των ξένων, αλλά γιατί ξέρω πως ακόμα δεν μπορώ να αντεπιχειρηματολογήσω σε αυτούς
τους συνειρμούς. Είναι κάτι σαν ντροπή. Απροσδιόριστη, απροσάρμοστη, άλογη,
ανούσια, αεικίνητη.
