Και να που έντομα προσφέρονται στο τραπέζι,
Και να που ο ήλιος ξεπροβαίνει,
Και φέρνει στο προσκήνιο και πάλι τις αξίες,
εκείνες που ανά τους καιρούς χάνονται,
ξαπλώνουν στον χρόνο και χαίρονται που ξεκουράζονται.
Και να που έντρομη κοιτάζω την μέρα που φέγγει και ξεμακραίνει η νύχτα.
Φως ανήλεο διαχέει θέρμη και με λιώνει.
Και να που έρχομαι να θυμηθώ παλιούς καιρούς,
να πάρω από το χέρι τις κοιμωμένες αρετές και να τις εξασκήσω.
Είναι και πάλι ο κόσμος περίεργα βουβός ή μήπως εγώ επιστρέφω στην παλιά μου συνήθεια.
M@tina.....
Ωραία γλώσσα! Νομίζω πως, επειδή στις μέρες μας οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει ιδιαίτερα δύσκολες, οι προσωπικότητες ακόμη πιο πολύπλοκες και τα υποκείμενα εξαιρετικά εγωκεντρικά, θα ήταν χρήσιμο να ανασύραμε τις ΄΄κοιμώμενες΄΄ αρετές. Η επιστροφή στις πρωτόλειες αξίες και, εν γένει, στα αυθεντικά, πρωτογενή συστατικά θα ήταν μια λύση.
ΑπάντησηΔιαγραφή