Κλίνη Θανάτου..... ζήτημα Καρδιάς.

Βαθύς και ανεπαίσθητος ο φόβος της καρδιάς.

Άσπρες κλίνες βουτηγμένες στη μυρωδιά της αρρώστιας,  

ανατρέποντας όνειρα

Και άσπρισα…. περιμένοντας να γίνω καλά.

Με άσπρισε η αγωνία,

με χλόμιασε ο φόβος.

Στο πρόσωπο μου διαγράφονται ρυτίδες

ζωής και πόνου, χαράς και γέλιου,

Μα ένα δάκρυ είναι έτοιμο να πέσει,

και μια κραυγή,

μιας και ένας νέος σφαδάζει

κι ύστερα σιωπή

Αυτή…αυτή η σιωπή χωρίς πνοή.

Λευκή μυστήρια σιωπή

που η κλωστή- ζωή-

σαν τεντώνεται και τελειώνει

χαλαρώνει….

-και κόβεται.

Ποτέ!!!!

Ποτέ να μην κοπείς

Μα σαν ήθελες να’ ναι το θέλημά σου?

Ποιος ξέρει το θέλημα θεού ποιο είναι;

Τους σφυγμούς μου δεν νιώθω

δεν νιώθεις, δεν νιώθει

Μα η καρδιά μου σφίγγει

και σφίγγει και σφίγγει

Προσπαθείς να γελάσεις

μα κλαις από τον πόνο

Μια ανάσα βαθειά…

ηρεμία τώρα και σιωπή.

M@tina.....