Περί ορέξεως.... σκοτεινότητα.....

Χμμμ…. Περι ορέξεως σκοτεινότητα……

Ξεκινώντας από το φως καταλήγω σε μαύρες ενθυμήσεις. Αρχίζει και πάλι να με συνεπαίρνει αυτή η μεμονωμένη κατάθλιψη και σκοτεινότητα, που μοιάζει πως σε δύσκολους καιρούς να είναι απελευθερωτική. Memoires…… ή memories…. όπως θέλετε πείτε το….. time flyies….. και πέρασε σχεδόν το μισό του χρόνου…. Ενός χρόνου που η έξυπνοι θα μετρήσουν και θα πουν πως ξεκινά από τον Αύγουστο…. Τι σημαίνει να χάνεις τον ρυθμό του χρόνου….. rate time…. Όπως θέλετε πείτε το και αυτό….. Δεν ανασκουμπώνομαι και ούτε ανασκουμπώνω τους πρώτους μήνες δήθεν για μνήμες αξέχαστες…. Θέλω να μείνουν ακίνητες, έτσι θαμμένες όπως της αφήνει στο διάβα του το κάθε λεπτό που περνά. Θέλω μονάχα να μην τις φέρνω στο νου μου φωτογραφικά. Θέλω να μην υπάρχουν, θυμίζουν αδυναμίες… τις περισσότερες φορές. Δεν είναι ότι δεν αποδέχομαι τις αδυναμίες μου, δεν είναι πως εγωιστικά επιμένω να είμαι τελειομανής, είναι που δυστυχώς δεν πρόλαβα να τις χωνέψω… και να, κάπως μου έχουν κάτσει στο στομάχι. Πως χωνεύεις εσύ τις στιγμές? Απορία το έχω, μπορεί και να μου δώσεις εσύ τώρα μια εναλλακτική οριοθέτηση των ιδεών…..

Άξιον απορίας λέγεται να είναι ότι εσωκλείει στοχαστική σκέψη και περιέχει στοιχεία ευστροφίας. Αλήθεια είναι το ίδιο η ευστροφία και η εξυπνάδα? Ποτέ δεν έψαξα να βρω την εννοιολογική σημασία των δυο. Ίσως και σε αυτό να έχεις την απάντηση. Θα ήθελα να την μάθω… αν εσένα σου περισσεύει λίγος χρόνος. Χα! Δεν είναι ειρωνεία να λέμε ότι δεν μας περισσεύει χρόνος όχι για να σκεφτούμε αλλά ακόμα και για να φάμε! Χα! Δεν καταντάμε περίγελοι όταν καταστάσεις και άνθρωποι ορίζουν τα χρονικά περιθώρια μας. Και στην τελική γιατί υπάρχει η αιωνιότητα σαν λέξη? Για να μπαίνουμε πάντα στην διαδικασία να συγκρίνουμε το λίγο της βιολογικής μας ζωής με αυτήν? Δυο θα είναι τότες τα αποτελέσματα : είτε να αγχωνόμαστε γιατί έχουμε στην διάθεσή μας λίγο χρόνο, είτε να παραδινόμαστε στον χωρίς έλεος βιολογικό μας χρονικό περιθώριο και να αναμένουμε να γίνουμε ότι ήμασταν και πριν…. Χώμα. Παντός καιρού ερώτημα ποια η ύπαρξη του ανθρώπου αν προορισμός του είναι πάλι το χώμα….. Και παρατώ την κουβέντα τοιαύτη γιατί παραπέμπει σε μακάβρια συμπεράσματα αλλά θα συνεχίσω να καταπιάνομαι, όπως πάντα,  μονάχα από ατελής αναζητήσεις γκρίζου χρώματος.

Πάντα δεν τα πήγαινα καλά με τον χρόνο…. Και τώρα που συνειδητοποιώ πως ο καινούργιος χρόνος μας πάει στα 24…. Ή μας διώχνει από αυτά (κάθε φορά το ίδιο ερώτημα έχω : σβήνω σημαίνει αφήνω πίσω…..και όχι περπατώ….. τι είμαστε αναστενάρηδες?)πάντα λοιπόν συνειδητοποιώ πως αφήνω ένα χρόνο πίσω χωρίς ουσιαστικά να συνειδητοποιήσω ότι ήδη τον έχω αφήσει πίσω….. τελικά όλα είναι θέμα ….. impression….. αλά ελληνιστί…. J