Στάδιο....

Με τις άκρες των δαχτύλων μου γράφω βιαστικά μηνύματα ενθουσιασμού. Πανηγυρίζω για έναν απροσδόκητο θρίαμβο  που επίκεντρο δεν έχει κανένα(ν).  Τρέλα συνειδήσεως και παρηγοριά. Έντονη μυρωδιά αναμνήσεων κυκλοφορεί μέσα στα ρουθούνια μου. Εισπνέω . Έντονες εικόνες εσπερινών τοπιών. Εκεί που έφυγα, τώρα γυρνώ με την γεύση, το νου, την ενδόμυχη ματιά νοσταλγίας. Εικόνες διαπεραστικές περνούν ξυστά το μυαλό μου και έρχονται σαν την άνοιξη που έρχεται  συνήθως τον Μάιο. Έλλειψη αυτοσυγκεντρώσεως, επιτέλους για κάτι που αξίζει. Είναι έντονες εικόνες παιδικών αναμνήσεων. Όχι και τόσο παιδικών. Είναι εικόνες ελλειπτικού χρόνου που πέρασαν χωρίς να χορτάσει το μάτι. Και γι’ αυτό οριοθετούνται ως ελλειπτικές.  Μου άρεσε. Συνέβη το απόγευμα. Είναι ωραία τέτοια αισθήματα……