Κατοικώ σε σώμα κοινής λογικής, παραδίνομαι στην λύπη που με παρασέρνει και βαριανασαίνω. Είναι που περιμένω την χαρμολύπη να έρθει να με ψάξει για να βρω πάλι τον ίσιο δρόμο. Έβρω, Έβρεις, 'Εβρει... Ποιος θα βρεί ποιόν και πόσο θα αντέξει. Αισθάνομαι και πάλι εκείνο το κενό που με βασάνιζε επί χρόνια. Λογικό. Επιδίωξη πραγμάτων ίσων αντίστοιχα αποτελέσματα, πρώτου αρνητικού βαθμού ανυψωμένο είς την θετική δύναμη. Συνδυασμός που σε χαώνει. Και βρίσκομαι να κάνω τι σε τούτο το γραφείο. Να υπαινίσσομαι πως μπορώ να συγκεντρωθώ δήθεν, για να μπορέσω να πάρω στο τέλος του μήνα τα αυτοματοποιημένα χρήματα, που κανείς δεν σε ελέγχει σε τούτη τη φάση της ζωής σου αν δούλεψες σωστά. Προσπάθεια συγκέντρωσης εν μέσω πλήρες κενού. 

Αποφασίζω να μην ενοχλήσω κανένα. Ούτε και θέλω να με ενοχλούν. Δεν είναι που με έπιασαν τα εσωστρεφή μου είναι που ξαφνική αποφασίζω να μείνω στην λύπη. Όχι, δεν διστάζω να πω, πως δεν είναι αυτό που ψάχνω, εντούτοις δεν έχω άλλη επιλογή. Ίσως η εναλλακτική θα ήταν να προσποιούμαι κοινωνικότητα, αλλά την βαρέθηκα. Ίσως γι'αυτό δεν με κρατάει η ξενιτιά γιατί θέλοντας και μη αισθάνεσαι και μερικές φορές γιατί όχι να είσαι μόνος. Δεν με γεμίζει εκεί που είμαι.....δεν ξέρω τι κάνω...όλα προς ώρας...