Κοιτώντας προς το μέλλον...

Τι άφησα το 2011, πως ήρθε το 2012….. Να πω πως άφησε ημιτελή όνειρα, θα ακουστεί «κάπως». Αφενός το ημιτελή, γιατί τα όνειρα  όταν αρχίσουν ευθύς αμέσως και τελειώνουν, διαρκούν μόνο μερικά λεπτά αφετέρου γιατί η λέξη όνειρα δεν αντικατοπτρίζει αυτό που είχα στο μυαλό μου. Θα μιλήσω λοιπόν για σκοπούς που δεν επιτεύχθηκαν. Εξάλλου είμαι άτομο με αντιθέσεις. Απαισιόδοξη αλλά με εμφάνιση αισιόδοξης. Μου είπε φίλος μου, πως παίρνει ένα κάπως από μένα δεν θα το έλεγα κουράγιο αλλά ίσως μία επιτάχυνση από αυτά που ήδη κάνω. Για μένα αυτές οι κουβέντες μου φαίνονται υπερβολικές. Πως, που και για ποιο λόγο στην τελική. Αλλά ευτυχώς-δυστυχώς μου θυμίζουν συχνά πως ότι για σένα είναι δεδομένο για τον άλλο δεν είναι. Και όμως εγώ επιμένω σαν ξερο-χλωρο κέφαλη στο γεγονός ότι όλοι είναι δυνητικά ικανοί να πετύχουν ότι και οι άλλοι. Δεν πιστεύω λοιπόν σε προηγούμενες κουβέντες γιατί είμαι ξεροκέφαλη και πεισματάρα στο να θεωρώ πως όλοι είμαστε δίκαιοι. Και μην που πεις πάλι το επιχείρημα με τους φτωχούς και τα παιδιά στην Αφρική που γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς καμία δυνατότητα, εκεί θα σου πω, όπως και πριν θα σου έλεγα ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Και δεν γεννήθηκα σε τούτο τον κόσμο τελικώς για να λύσω υπαρξιακά ερωτήματα που στην τελική αιώνες και αιώνες έχουν περάσει και δεν έχουν λυθεί. Το θεωρώ λοιπόν ασέβεια και αγένεια προς την «ανώτερη δύναμη», που εσύ θέλεις να ονομάζεις έτσι και που με βάση την ύπαρξή της υπάρχει αυτή η ροή των πραγμάτων, να προσπαθώ εγώ, εσύ, αυτός και όλοι μαζί τέλος πάντων να προσπαθούμε να καταλάβουμε τον σκοπό της μέσα σε ένα διάστημα άντε το πολύ 85 χρόνων. Τι είναι 85 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα. Από την άλλη και φυσικά δεν παραιτούμαι από την αναζήτηση τούτη αλλά συνεχίζω ανέκαθεν να διερωτώμαι, αλλά πλέον ο σκοπός είναι διαφορετικός. Για να επανέρθω στο περασμένο 2011, όπως λέει και το παλιό λαϊκό άσμα «περασμένες, μου αγάπες να να να», πως σκέφτομαι να έφυγε το 2011? Αν είχε την μορφή ανθρώπου θα ήταν ως εξής : Ο κύριος 2011, κάπου στα 40 (και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά χάριν πάντα συγκεκριμένου συμβολισμού), να έχει ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα και καθώς βαδίζει εκτός από το σπίτι του για να πάει να συναντήσει το 2012, έχει ένα μικρό ατύχημα στον δρόμο που του προκαλεί ελαφράς μορφής διάσειση στο πόδι αλλά μια σοβαρή βαρηκοΐα που του στοιχίζει εν μέρει.

Τι είναι λοιπόν αυτός ο συμβολισμός? Γιατί κύριος και όχι κυρία? Γιατί οι κυρίες είναι κομψές καλοντυμένες αλλά οι κύριοι κυρίως όταν στέκονται σαν στειλιάρια σαν το «11» μου φαίνονται κάπως άκομψη, που συνεχώς περιμένουν στην αναμονή ή γενικότερα παρουσιάζουν μια τάση φυγής. Γιατί τα 40 και γιατί το ξεκίνημα της επαγγελματικής καριέρας? Αυτό έχει μια πιο στενή σύνδεση με τους δικούς μου στόχους. Ξεκινώντας το 2011 έβαλα στόχους, ένας από αυτούς ήταν κάτι πολύ πεζό αλλά συνάμα σημαντικό που ήταν να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό, που όπως καταλαβαίνεις συνδυάζεται με το ξεκίνημα της επαγγελματικής καριέρας. Το 40 μπήκε, γιατί το βλέπω σαν το 20! Όταν είσαι 20 έχεις όνειρα κάθε είδους, όταν είσαι 40 θεώρησε ακόμα νέος και έχεις όνειρα κάθε είδους, εντάξει όχι και οποιουδήποτε αλλά πάντως είναι σαν να κάνεις μια καινούργια αρχή. Στα 80 το ίδιο θα έλεγα αν πίστευα ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε μέχρι τα 100, και εδώ ας μου επιτρέψετε να πώ  (Φτου! Σε αυτό το σύστημα που το δημιουργούν έτσι ώστε να υπολογίζουν ότι μετά την σύνταξή σου, σε περιμένουν (τουλάχιστον στο παρελθόν) να ζήσεις κατά μέσο όρο τουλάχιστον 6 χρόνια, οπότε που η απολαβή των καρπών σου? Τώρα το γύρισαν στα 25 χρόνια υπόλοιπης ζωής, γι’ αυτό έχουν το θεματάκι με την πολιτική που θα ακολουθήσουν αναφορικά με τις συντάξεις, όπως και να έχει….). Ο συμβολισμός του μικρού ατυχήματος, με το σπασμένο πόδι είναι ότι παρόλες τις δυσκολίες και φέτος στην υγεία βγήκαμε αλώβητοι. Αλλά η βαρηκοΐα παραπέμπει αλλού. Παραπέμπει σε στόχους που έφυγαν που τελικώς δεν επιτεύχθηκαν δεν ξέρω αν το 2012 θα κάνει εγχείρηση αντικατάστασης του προβλήματος, αλλά για τον 2011 τα πράγματα ήταν δύσκολα.

Πως μπαίνει το 2012? Συνεχίζει να είναι ένας κύριος στο άνθος της ηλικίας του, κάπου στα 43 αλλά αυτή την φορά είναι πολύ στρεσαρισμένος, τα πλάνα του δεν του βγαίνουν όπως έχει υπολογίζει, επαγγελματικά και προσωπικά, το σπίτι του (που παρεμπιπτόντως μένει μόνος και καλεί που και που φίλους για κανα πάρτι, ίσα για να ξεφεύγει) είναι ακόμα σε καλή κατάσταση αλλά ουδείς ξέρει αν τα μπουρίνια που έρχονται δεν το γκρεμίσουν. Προς το παρόν, δεν έχει πάθει κανένα ατύχημα… και ας του ευχηθούμε καλή «πίστη» πως δεν θα πάθει κάτι. Προς το παρόν λοιπόν αυτά δηλώνει και αναμένει.

Αλλά για να γυρίσουμε στο έργο του προσωπικού ημερολογίου…. η αλήθεια είναι πως οι εποχές είναι δύσκολες πνευματικά, υλικά, ανθρώπινα κοκ. Δεν υπάρχει έμπνευση όταν δεν υπάρχει ψυχική ηρεμία και χρόνος. Εδώ καλά- καλά μας υπέδειξαν εδώ στα ξένα ότι ακόμα και στον ελεύθερο σου χρόνο καταναλώνεις (αλλά μιλάμε για μεγάααααλες οικονομικές θεωρίες πίσω από αυτό). Τέλος πάντων, εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να μου φέρει περισσότερο αυτοσαρκασμό, περισσότερο χρόνο «μεταφορικά» γιατί κυριολεκτικά οι μέρες κλασσικά είναι τρία εξήντα πέντε (365), γέλιο (γιατί αλλιώς αλώβητη δεν θα βγω) και πάνω από όλα υγεία, πίστη και αισιοδοξία. Ας ευελπιστώ στο καλύτερο.