Και κάποια στιγμή μετράς τα χρόνια...τους φίλους...και βλέπεις πόσα απέμειναν...πόσα σου δόθηκαν....τι ένιωσες και τι έζησες...αναρωτιέσαι πως τάχα δεν θυμάσαι στιγμές...αλλά ξέρεις μέσα σου πως παραπλανιόσουν....ένιωθες πως ταχα κάτι πήγαινε στραβά αλλά δεν ήξερες...τώρα...έπειτα από χρόνια διαπιστώσεων ξέρεις πως πραγματικά δεν ζούσες την στιγμή. Δεν είναι πως σε πιάνει η απελπισία...γιατί σαφώς μπήκες στον «επαναπρογραμματισμό». Είναι που αναρωτιέσαι ένα «γιατι», γιατί τώρα. Βλέπεις όμως πως το γιατί δεν σε πάει μπροστά. Κανέναν δεν πήγε μπροστά το γιατί. Αυτό που σε πάει μπροστά είναι τι έφταιγε, τι μου προσέφερε τάχα «η επιτάχυνση» τι μου προσέφερε «η απαιτούμενη/προσδοκώμενη έκπληξη, μοναδικότητα». Αναλογίζομαι. Μιλάω μετά από χρόνια με αυτή που έχω ονομάσει «Ωραία μου Ελένη». Έχουν περάσει χρόνια έκτοτε...έχουμε ενηλικιωθεί και οι δυο. Έχουμε προοδεύσει...η ύπαρξη και των δυο εχει γίνει μισο συνυπαρξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου