Και ενώ θα έπρεπε οι μέρες να περνάνε, σκοπούς να φέρνουνε και πίσω να γυρνάνε, κοιτώ και χάνομαι ξανά από την αρχή, σε ένα κύκλο που πατώ δίχως πνοή.... Οι μέρες έρχονται και φεύγουν και περνάνε, με προσευχή γεμίζουν ξεσπάνε...

Παύση/Πραγματικότητα ΔΙΧΩΣ «Τέλος»

Είχα καιρό να κάνω την παύση μου. Ξέρεις δεν είναι εύκολο όταν το μυαλό συνεπαίρνουν τα σχέδια, προγράμματα και πλάνα. Περίοδο επ-αναπροσαρμογής στα πάτρια εδάφη : Μήνες. Μήνες πολλοί.

Μια εβδομάδα και κάτι μέρες για να μπορέσω, δίχως να έχω κάτι άλλο να κάνω στο χωριό, να βρω την έμπνευσή  μου. Για να βρεις την έμπνευση όταν σε διακατέχει το απόλυτο συναισθηματικό κενό χρειάζεσαι σιωπή, την απόλυτη ηρεμία και αδράνεια. Μια αδράνεια που δημιουργείται όχι γιατί έχεις, αλλά δεν κάνεις σκόπιμα πράματα, αλλά μια αδράνεια που δημιουργείται εκεί ακριβώς που όλα είναι τακτοποιημένα και κανείς δεν σε επιβαρύνει με καινούργιες δραστηριότητες. Για να το απλουστεύσω, διακοπές. Απλά είναι που το διακοπές ακούγεται κάπως, λες και είσαι κανένας τεμπέλης κανένας χαϊρης.

Σε αυτή την φάση της ζωής μου δεν είναι που υπάρχουν στιγμές που ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, αλλά είναι οι στιγμές αυτές που έχουν διάρκεια και συνεχώς μαθαίνω τον εαυτό μου. Θα σκεφτείς, ότι τον εαυτό σου  ψάχνεις να τον μάθεις από τα 22 σου χρόνια (παλιά έλεγα από τα 17, αλλά τότε ζούσα μια άλλη πραγματικότητα). Είναι μαγικό σαν κάθε χρόνος που περνά να είναι μια άλλη πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που ρέει τόσο γρήγορα όσο ένα πέταγμα του πουλιού στον αέρα. Κοιτάς πίσω. Γιατί έτσι σου έμαθαν, και βλέπεις πόσο σε άλλαξαν οι καταστάσεις.

Πραγματικότητα δίχως τέλος είναι σαν ένα μισοφαγωμένο μήλο ή όχι? Πως θα ήταν η πραγματικότητα δίχως τέλος (τέλος = το αποτέλεσμα, το τελείωμα μιας πράξης, ή τέλος = σκοπός), μια αέναη κίνηση, ένας διαρκής αγώνας για το τίποτα. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι μαχητής και κάποια στιγμή να απολαύσει ή όχι τους καρπούς του αγώνα του. Πλέον, δεν μου αρέσει η πραγματικότητα δίχως να σκέφτομαι το τέλος της. Αποθαρρύνομαι και τεμπελιάζω, χωρίς να εξαιρώ το γεγονός ότι πεισμώνω ταυτόχρονα. Δεν μου αρέσει λοιπόν η πραγματικότητα δίχως τέλος.

Επιστρέφω στην αρχική μου παράγραφο όπου αναφερόμουν στην παύση. Είναι αναγκαία λοιπόν η παύση, βρίσκεις τον εαυτό σου αν και εφόσον διαθέσεις τον χρόνο σου να σκεφτείς από το να κινείσαι μονάχα έτσι απλά για να λες ότι λειτουργείς. Σκέψη είναι η τροφή της ψυχής. Είναι μαγικό στιγμές-στιγμές πως συμβιώνει η ψυχή και το σώμα στην απόλυτη αρμoνία. Είναι μαγικό και συνάμα όχι τυχαίο. Όποιος πιστεύει μπορεί να αντιληφθεί την εικόνα αυτή. Και είναι άλλοτε σοκαριστικό να συνειδητοποιείς πόσο λεπτεπίλεπτη και ευαίσθητη είναι αυτή η χορδή. Ένα τσαφ! ή πραφ! και ο άνθρωπος τρελαίνεται. Η παύση χρειάζεται για να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις, που βρίσκεσαι, τι κάνεις, ποιος είσαι. Ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ άλλοτε άλλα πιο βασικά ερωτήματα από τα τρία παραπάνω. Θεμελίωσε την σκέψη και την εξέλιξη του πάνω σε αυτές τις αναζητήσεις. Πέθανε αναζητώντας τις λύσεις τους.

Παύση λοιπόν, ανάσα φρεσκάδας για την ψυχή ή όχι? Απολαμβάνω λοιπόν αυτή την παύση κάτω από τον μεσημεριανό ανοιξιάτικο ήλιο. Αξία.

Ακούσματα αληθινής μικρότητας αντικρίζω  θέλω να βλέπω τον ουρανό. Μόνο με αυτόν θέλω να ξεδιψάω τα μάτια μου.  Αναζητώ την απλότητά των πραγμάτων ακούγοντας μόνο τα σύννεφα που κινούνται. υπάρχει κάπου, κάπως, κάτι. Υπάρχει θεός, σιωπηλός και ενεργός σε κάθε αναπνοή μας. Είναι που η ματαιοδοξία μας κάνει να κοιλοπονούμε, να τρίβομαι τα μάτια μας από την κούραση που πηγάζει από πράματα πολύπλοκα, πολυφιλόδοξα. Προστρέχω σε ότι μη φιλόδοξο. σκέψου καθαρά δεν είναι που μιλώ για αισιοδοξία, αυτή η λέξη εξάλλου αντηχεί και ζωηρή και φωτεινή και χαρούμενη, είναι που μιλώ για την φιλοδοξία. Αναρωτιέμαι λοιπόν, λογής, λογής άνθρωποι, έχουν μια φιλοδοξία ατελείωτη. Μπορούμε άραγε να πούμε ότι η τελειότητα είναι ο αυτοσκοπός και η φιλοδοξία το μέσω; Όπως δεν μπορείς να αγγίξεις την τελειότητα, και ο καθένας μας το επιβεβαιώνει έτσι και η υπέρμετρη φιλοδοξία έχει τα δικά της όρια.

Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που οι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι απλοί. Ή μάλλον προσπαθούν να απλοποιήσουν την ζωή τους μέσα από μια πολυπλοκότητα των πραγμάτων. υπέρμετρο λάθος ή μάλλον υπέρμετρη παραπλάνηση. Λίγο μυαλό να είχε ο κόσμος τότε τα πράματα θα ήταν πολύ καλύτερα... λίγη ωριμότητα που λένε και στο χωριό μου.Ωριμότητα πάνω στην ουσία των πραγμάτων, για μένα δεν σημαίνει απαγόρευση της ελεύθερης βούλησης (μιας και αυτή την ορίζω και μέσω της παρορμητικότητας . Ωριμότητα για μένα σημαίνει έχω επίγνωση ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος στηριζόμενος στην αρχή της υπέρμετρης αγάπης, και όχι της φιλοδοξίας. Αν ο καθένας μας, αγαπούσε οποιοδήποτε τριγύρω του ή τον αγαπούσε κάπως περισσότερο κοίτα πόσο απλά θα ήταν τα πράματα: καθόλου εγωισμός, αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη, κατανόηση. 

Άνθρωποι είμαστε και στην γη βρισκόμαστε.... θα ήταν παράλογο να υπάρχει ομοιογένεια των πραγμάτων, αλλά δεν μιλώ γι'αυτό.... μιλώ για τα χαρακτηριστικά που ο καθένας μας έχει σαν κτήμα του και αν σε αυτά οι αναλογίες ήταν λίγο παραπάνω σε όσα ανέφερα. 

Ρυθμός ασταθής λοιπόν, ακόμα και για να παρακολουθήσω την ίδια μου την συνοχή σκέψεων. Σταματώ την πολυλογία και την ανακάλυψη της ουσίας των λέξεων και επιστρέφω σε αυτό που τόσο δεν επιθυμώ. 

Αυτό είναι "δειλότητα"

Ποιος δεν θέλει να είναι ευτυχισμένος…. Ποιος δεν επιδίωξε το χαμόγελο καρδιάς εκείνο που όταν χτυπά ο άλλος ανασαίνει…. Ποιος δεν επιδίωξε τα μάτια να λένε μόνο την αλήθεια. Βρέθηκα σε λήθη του στόματος, τα μάτια επιδιώκουν να ακουστούν. Ουδείς καθρέπτης για να βρουν το άλλο μισό . Δεν χάθηκα… η υπομονή.....χάθηκε…. δεν αντέχω τις σκέψεις…βασανίζομαι…. Ακουμπώ τις παλάμες των χεριών μου την μια δίπλα στην άλλη έτσι που να αντικρίζονται …και προσεύχομαι… προσεύχομαι να δω την αλήθεια… και ας μην είναι το άλλο μισό… είναι που έχω ήδη την εικόνα του ολόκληρου ….προσεύχομαι έτσι που να νιώσω ο τελευταίος των τελευταίων …προσεύχομαι για να μην πληγώνω…. Προσεύχομαι για να μην υπερηφανεύομαι… και όμως άνθρωπος είμαι…. Ο λανθάνων σε βοήθεια προσφεύγει. Σε κλάματα θέλω να προσφύγω…. «Εγω είμι η οδός η αλήθεια και το φως»….. γνωρίζω…δύσκολο να σε αντικρύσω…..δεν θέλω να σε προσπεράσω….θέλω να γεμίσεις την καρδιά μου… θέλω να μην υπάρχει κανείς άλλος εκτός από σένα….θέλω να προσεύχομαι για να είσαι κοντά μου πάντα….

Είναι τραχύς ο δρόμος της ζωής… μονάχη δεν επιβιώνω….χάνομαι στην σιωπή σου…. Και στρέφομαι σε κλάματα… όπως το μικρό παιδί που πονάει…..Πόσο λάθος… μα πόσο λάθος….Είμαι αδύναμος…. Δώσε μου πνοή….χάνομαι στην υπερηφάνεια και τον εγωισμό μου… χάνομαι ξανά στην σιωπή σου….μου φτάνει να σ’αγαπώ….. ;  Βοηθησέ με...

Κατοικώ σε σώμα κοινής λογικής, παραδίνομαι στην λύπη που με παρασέρνει και βαριανασαίνω. Είναι που περιμένω την χαρμολύπη να έρθει να με ψάξει για να βρω πάλι τον ίσιο δρόμο. Έβρω, Έβρεις, 'Εβρει... Ποιος θα βρεί ποιόν και πόσο θα αντέξει. Αισθάνομαι και πάλι εκείνο το κενό που με βασάνιζε επί χρόνια. Λογικό. Επιδίωξη πραγμάτων ίσων αντίστοιχα αποτελέσματα, πρώτου αρνητικού βαθμού ανυψωμένο είς την θετική δύναμη. Συνδυασμός που σε χαώνει. Και βρίσκομαι να κάνω τι σε τούτο το γραφείο. Να υπαινίσσομαι πως μπορώ να συγκεντρωθώ δήθεν, για να μπορέσω να πάρω στο τέλος του μήνα τα αυτοματοποιημένα χρήματα, που κανείς δεν σε ελέγχει σε τούτη τη φάση της ζωής σου αν δούλεψες σωστά. Προσπάθεια συγκέντρωσης εν μέσω πλήρες κενού. 

Αποφασίζω να μην ενοχλήσω κανένα. Ούτε και θέλω να με ενοχλούν. Δεν είναι που με έπιασαν τα εσωστρεφή μου είναι που ξαφνική αποφασίζω να μείνω στην λύπη. Όχι, δεν διστάζω να πω, πως δεν είναι αυτό που ψάχνω, εντούτοις δεν έχω άλλη επιλογή. Ίσως η εναλλακτική θα ήταν να προσποιούμαι κοινωνικότητα, αλλά την βαρέθηκα. Ίσως γι'αυτό δεν με κρατάει η ξενιτιά γιατί θέλοντας και μη αισθάνεσαι και μερικές φορές γιατί όχι να είσαι μόνος. Δεν με γεμίζει εκεί που είμαι.....δεν ξέρω τι κάνω...όλα προς ώρας...

Αγριεμένη κοιτώ τον ήλιο κατάματα. Θαρρείς γιατί ξεθωριάζουν από τον ξύπνιο μου εικόνες. Παρελθόν. Τραβώ ίσια το δρόμο και γυρισμό δεν έχω. Έτσι πρέπει. Έτσι μου πρέπει. Έπειτα κοιτάζω θαρραλέα το ηλιοβασίλεμα και γαληνεύω. Ηρεμία. Κουδούνια από τα ζώα ακούγονται λες και νεράιδες στο πέρασμά τους ακουμπούν τις μικρές καμπανούλες. Δεν ψάχνω να βρω κάτι παρά μόνο την ηρεμία που μου ανήκει. Παίρνω θάρρος από την γάτα που με μεγαλεπήβολα σχέδια προσπαθεί να πλανέψει ένα πουλί στο δέντρο. Πώς να την θεωρήσω? Κουτή ή τολμηρή? Υπάρχει πάντα αυτό το κενό…. Το κάπως διαφορετικό…. Δεν με τρομάζει θαρρώ πως ίσα που με στεναχωρεί αρκετά. Όχι δεν θα πω πως κουράστηκα να κυνηγώ το πλήρες. Ξέρω που βρίσκεται είναι μόνο που με παίρνει χρόνια και σκέψεις για να το χωνέψω να πω πως, το πρώτο βήμα το έκανα. Θυμάμαι έκτοτε να κυνηγώ το χρόνο και να εμμένω με τον τόπο, θυμάμαι να κυνηγιέμαι άλλοτε από ανούσιες σκέψεις και άλλοτε από βαθιές μελαγχολικές θυμίσεις που εμφανίστηκαν σαν να ήταν πρώτη φορά που τις έβλεπα.

Κάπου λοιπόν σε κάποια χώρα υπάρχει ένας παράδεισος.

Ανοίγω τα τεφτέρια μου, σήμερα. Νυχτώνει, νύχτωσε…. Χειμερινός ουρανός… ξεκουράσου λέω. Και ανοίγω τα τεφτέρια μου…. Χαμένη Ατλαντίς …. Διαπιστώνω εμμονές με το χρόνο… τόπο… όπου γη και πατρίς… μές στα μάτια μου περνάνε… ξετυλίγονται και πάνε….σκέψεις… μπόλικες αλλά όχι αυτές που εγώ θέλω… εγώ ψάχνω τις λυτρωτικές, αυτές που με ωθούν να γράφω εδώ… εδώ η σπηλιά μου, εδώ και η πατρίς μου. Γεμάτη αρχές, ανησυχίες, πόθους εμμονές, λύπες, χαρές… πρωτόπλαστος άνθρωπος… τι σου είναι… Μην περιμένεις λογικές συνοχές… τρελή λογική και παράλογη αλήθεια…

Έξοδος…. εδώ και η είσοδος… καλωσορίζω… μόνο εδώ, γιατί εκεί έξω θέλω την ησυχία μου. Με κουράζουν οι συνεχείς αναταραχές και αλληλουχίες σκέψεων. Δεν είναι πως θέλω να σε αποφύγω, δεν είναι ότι προσπαθώ να σου ξεφύγω, είναι που μες στον κόσμο που είσαι μου προκαλείς ταραχή και δεν θέλω. Δεν θέλω, δεν ακολουθώ σε πλήθος…. Πιστεύω στο μετά δίχως να ερευνώ. Ταραχή ψυχής και σώματος. Με ενδιαφέρει η ψυχή, το σώμα δεν θέλω να το ακολουθήσω δεν θέλω να γίνω υποχείριο των αναγκών. Όπως και να έχει θα ακολουθήσω το ένστικτο…. Δεν είναι τυχαίο πως αναγεννιέμαι κάθε φορά που γράφω. Και αν δεν είναι τυχαίο τότε τι είναι…. Προκαθορισμένο? Θα μπορούσες να πεις ότι είναι αντώνυμο του? Και αν είναι προκαθορισμένο τότε ποιος το προκαθορίζει. Υπάρχω και μου φτάνει. Μου φτάνει πως υπάρχω αφήνοντας τις ανάγκες επιβίωσης αλλού. Δεν είμαστε μόνοι μας. Δεν νιώθω μόνη. Η καλύτερη συζήτηση μεταξύ των δυο είναι η ακατανίκητη βαθιά σιωπή. Σωπαίνω λοιπόν, αποστασιοποιούμαι από τον πολύκροτο κόσμο και διαλέγω τον δρόμο της σιωπής, όπως διαλέγω και αυτόν με τον οποίο θα συνομιλήσω. Με ευχαριστεί. Μην με περνάς για τρελή. Δεν είμαι, το ξέρω πως όχι. Το επιβεβαιώνει η σιωπή μου. Λέγανε κάποτε… θα υπάρξει καιρός που όλοι θα πίνουν από το τρελό νερό… και αυτοί που θα απομείνουν (οι εναπομείναντες λογικοί και για τους υπόλοιπους παράλογοι) θα είναι οι περίεργοι. Σε ποιούς να ανήκεις άραγε εσύ. Επιφανείς λογικούς η δυνητικά παράλογους. Διαλέγω τον τρόπο μου. Είναι πως ορίζω την ευτυχία. Η ανταπόκριση δεν είναι πάντοτε λυτρωτική. 

Όταν εγώ άλλαξα... εσύ χάθηκες....

Θα χαθώ γιατί ο κόσμος άλλαξε

Θα χαθώ γιατί εγώ άλλαξα,

Θα χαθώ γιατί υπερίσχυσαν οι προτεραιότητες,

Θα χαθώ γιατί για μια στιγμή έχασα την πίστη μου

Θα χαθώ γιατί είμαι λυπημένη,

Θα χαθώ γιατί δεν αντέχω να μην με εμπιστεύομαι,

Θα χαθώ γιατί έχασα την ειλικρίνειά μου,

Θα χαθώ γιατί πίστεψα σε ενθουσιασμούς,

Θα χαθώ γιατί δεν πίστεψα ότι κάπως κάπου η αγάπη δεν έρχεται κεραυνοβόλα,

Θα χαθώ γιατί δεν έμαθα την αγάπη,

Θα χαθώ γιατί δεν με πίστεψα,

Θα χαθώ γιατί δίχως παύση δεν μπορώ να ανασαίνω,

Θα χαθώ για να βρω την δύναμη να βρω ποιος είμαι,

Θα χαθώ γιατί άλλαξα,

Θα χαθείς….

Χάθηκες. 

Νιότη και χρόνος...

Και όταν τα δάκρυα γεμίσουν την ψυχή μου ξανασαίνω ….σκέφτομαι χρόνους παλιούς εποχές γεμάτες υγεία και νιότη…. Πρέπει να κάνω κάτι…. Πρέπει κάπως  να το διορθώσω…. Η ζωή δεν είναι γεμάτη κάστανα… δεν είναι γεμάτη χαρές. Εθελοτυφλούν όσοι πονούν τον πόνο του αοράτου. Όσοι ζητούν να βρουν την λύτρωση μέσα από το χρόνο…. Πόσο ψεύτικος είναι ο χρόνος και πόσο πλάνος… σου λέει έλα- έλα κοντά μου…. Και έχε υπομονή… περίμενε τα πράγματα να ρθούνε κάπως … Μα ποιος ποτέ με συμβούλεψε πως η ζωή δεν περιμένει τα χρόνια που θα έρθουν… η ζωή είναι η απόφαση που παίρνουμε και ζούμε στην στιγμή… ταξιδεύω πάντα σε σκέψεις, μιας και αυτές μου κρατούν συντροφιά πάντα και παντού. Αυτές και ο θεός. Τα μάτια μου δακρύζουν από την ανικανότητά μου να πειθαρχήσω στις αποφάσεις μου. Στην συνείδηση μου. Δεν είναι τα όρια που βάζω και πολλοί με θεωρούν περίεργη. Οι αξίες μου είναι τα όρια μου. Και τα όρια μου οι αξίες μου. Οι αξίες είναι η παράδοσή μου, η οικογένεια μου, ο θεός και ο συνάθρωπός μου, η αξιοπρέπεια, η φιλοτιμία, η αλήθεια, η αγνοσύνη. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα όταν αυτές οι αρχές χάνονται μα πιο πολύ δακρύζουν όταν τις βλέπω να φεύγουν και δεν κάνω τίποτα…… Με τον καιρό, με τον καιρό θα φτιάξουν τα πράματα…. Μα που καιρός…..

Ανατρέχω στις βαθιές ρίζες μου ψάχνοντας για λίγο καρπό… λίγο προζύμι για την επόμενη γενιά…. Προστρέχω στις αξίες και την παράδοση χώρις να αυξάνονται τα πλέγματα απομόνωσης. Κοιτώ τον ίδιο ουρανό που τότε με συντρόφευε στα όνειρα μου…για το μέλλον. 

Υπάρχει ακόμα αυτός ο ήλιος εκεί πάνω και εγώ να κρύβομαι πίσω από τον ίσκιο της φυλλωσιάς που δημιουργεί.

Είναι καιρός για αλλαγές, καθώς  ο άνθρωπος μεγαλώνει.

Γέροντες αιωνιότητας, Δρυϊδες