Κάπου, Κάπως, Κάποτε……..Ένα ωραίο ξάστερο βράδυ του καλοκαιριού….μακριά σε εκείνη την άκρη της γης που μόνο τα παραμύθια μένουν ζωντανά και οι σκιές ανθρώπων από εποχές που ζούσαν ακόμα ιππότες και πριγκίπισσες, εξελίσσεται μια όμορφη ιστορία κρυφού πάθους, κάτι σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα…..
(Ο ιππότης κρυμμένος περήφανα πίσω από ένα πυκνό θάμνο, σκέπτεται ψιθυριστά….χωρίς να το καταλάβει….)
Ιππότης :
«Θαρρώ πως φανέρωσα, στα μάτια σου μια τρικυμία
Κύμα που σκάει σε χαλικάκινο γιαλό και κάνει τον ήχο
του ρυζιού που πέφτει στην κεφαλή καρφίτσας
Τα μάτια σου σαν σπίθες, φανερώνουν φωτιά και φως,
Κάνεις θαρρώ πώς λάμπεις. Έτσι μου φαίνεται.
Έτσι τα φαινόμενα μας απατούν.
Δροσεροί καταρράκτες βουνού καθρεφτίζονται στην επιφάνεια των ματιών σου.»
Αφηγητής :
« Θαρρώ πώς όνειρο κοιτάς ή αλήθεια;
Πες μου ποιά Ελένη αναζητάς να βρεις;
Ποια μούσα σε έμπλεξε στης έμπνευσης τα δίχτυα;
Και νικητής από τα μπλεγμένα μαλλιά της δεν μπορείς να βγεις;
Χαμόγελο ευτυχίας εκπνέεις,
Όταν εισπνέεις αγάπη,
και μεταπείθεις τους ανήσυχους καχύποπτους παίκτες του παιχνιδιού »
Και ονειροπαρμένος από τις σκέψεις του ο ιππότης, καταλαβαίνει πως η πριγκίπισσα βγήκε στο μπαλκόνι της, ήρεμη πάντα και όμορφη… με αυτό το μακρύ άσπρο αέρινο καλοκαιρινό νυχτικό…..και χαμηλόφωνα της ψιθυρίζει……
Ιππότης :
«Αλαργινέ μου έρωτα,
αέρα της καρδιάς μου,
πνοή και φως που τριγυρνάς
έξω απ’ τα όνειρά μου,
δέξου το απαλό άγγιγμα
ίσα που ακουμπώ,
ίσα που νιώθω τον έρωτα……
Κόκκινο χρώμα φοράς,
στα απαλά σαρκώδη χείλη,
Και φιλάς σαν το αστέρι που ακουμπά τον νυχτερινό ουρανό.
Γέμισε την καρδιά σου έρωτα,
και εκμεταλλεύσου με.
Υπάρχουν ακόμα εδώ ερωτευμένοι.
Δώσε μου μια αγκαλιά και φόρα το άρωμα μου.
Άφησε με να μυρίσω τον έρωτα που εκπέμπεις.
Και μην πάψεις να με φιλάς.
Μούσα μου.»
Πριγκίπισσα :
«Μελαγχολικέ αγαπητικέ μου, ιππότη των ονείρων μου. Όνειρο της νυκτός μου. Έλα παίξε μου εκείνη την μελωδία, υπό το φως εκείνης της σελήνης. Εκείνη που μέσα από τα άπειρα αστέρια καθοδηγείται από το κάθε άγγιγμα σου. Νιώσε με.
Έλα κρυμμένος στους θάμνους, θαρρείς πως κάποιος σε κυνηγά μα εσύ ρομαντικός θα λέγεσαι. Σ' ένα ολόγιομο φεγγάρι που συνεχίζει να φέγγει και εσύ εκεί να υπάρχεις για κείνη. Ρομαντικέ ιππότη. Περήφανε. Μίλα μου, τραγούδησε μου το πως με αγαπάς, πως δίχως δικά μας όνειρα δεν ζεις………………………………………………………….......
Έχεις δωρεάν εισιτήριο για το βάθος της ψυχής μου, αποβιβάσου λοιπόν και καλό ταξίδι. Να αποβιβαστείς και να πάρεις και τα απαραίτητα εφόδια που θα σε κρατήσουν ζωντανό και μόλις φτάσεις στο βάθος δηλαδή στο τερματικό, να δεις, θα δημιουργηθεί μια έκρηξη πόθου και ατελείωτης ηδονής. Μην ξεχάσεις τον αόρατο μανδύα σου (εφόδιο) έτσι θα μπεις απαρατήρητος και σαν λαθραίος "εραστής" θα απολαύσεις τα τοπία της διαδρομής και τα διαφορετικά πρόσωπα της πριγκίπισσας χωρίς να την ενοχλήσεις στις εναλλαγές της διάθεσής της. Είναι ο ενθουσιασμός γι αυτό το ταξίδι. Μην ξεχνάς θα έχουμε και στάσεις και δυσκολίες στην πορεία μας επιβιβαστή. Αλλά στον τερματικό θα είσαι γεμάτος εμπειρίες, και θα έχεις την μέγιστη ηδονή τελικά να εξερευνήσεις τον τόπο για τον οποίο ταξίδεψες και τις εναλλαγές κρύο ζέστη, συννεφιά ξαστεριά.»
Ιππότης :
«Στο ταξίδι μας θέλω να περάσουμε από πάρα πολλά μέρη. Με νιώθεις με τα μάτια με βλέπεις με την ψυχή. Θέλω να δω μαζί σου όσα μέρη έχω δει μόνος μου, όσα έχεις βρει εσύ και όλα εκείνα που στην πορεία θα ανακαλύψουμε μαζί μέχρι σήμερα στα 23 αυτά χρόνια.»
Πριγκίπισσα:
«Μάλιστα….. εγώ προτιμώ να ανακαλύψουμε καινούργιους μοναδικούς κόσμους, εξάλλου το σύμπαν είναι παράλληλο έχουμε άπειρες ευκαιρίες γιατί να αναλωνόμαστε σε παλιά φθαρμένα τοπία. Μπορεί που ξέρεις να σε βρω σε ένα πλανήτη αγρότη, στον άλλο βασιλιά, στον άλλον ιππότη, στον άλλο πολιτικό ακόμα και το περπάτημα του μερμηγκιού σε οδηγεί σε καινούργιο κόσμο, σε καινούργια θεωρία για τον κόσμο. Άμα παρατηρήσεις πως περπατά ένα μερμήγκι, άμα παρατηρήσεις την ουσιαστικά ανούσια κίνηση και τον δικό του κόσμο, τότε θα μπορείς να χορέψεις ταγκό και να πετάξεις σαν πουλί με φανταστικά φτερά, και να αλαφρώσεις στον αγέρα που φυσά.»
Ιππότης :
«Με φανταστικά φτερά που θα μου δώσεις εσύ…»
Πριγκίπισσα:
«Με φανταστικά φτερά που θα τα βρεις εσύ……»
Ιππότης :
«Που ίσως βρω μαζί σου απλά έγκειται σε μένα να κοιτάω καλά εκείνο το μερμήγκι.»
Πριγκίπισσα :
«Δεν είμαι πωλητής φτερών αλλά ούτε και αγοραστής. Είμαι δαίδαλος και θα μάθω να πετώ, έστω και με σπασμένα φτερά, εγώ ο ελεγκτής....θέλω να σου πω γιατί αυτό το συναίσθημα μου βγαίνει αυτή τη στιγμή.. σ’ αγαπώ, ακόμα και αν δεν είχα το χρόνο να σε νιώσω απόλυτα, αλλά είναι η μόνη λέξη που με εκφράζει αυτή τη στιγμή. Άλλοι την λένε μεγάλη λέξη, άλλοι την λένε μικρή, εγώ την λέω διπλή. δίσημη, διφορούμενη και αναγκαία…..»
Η πριγκίπισσα μετά τα προτελευταία της λόγια αποσύρθηκε…… και ο περήφανα ρομαντικός ιππότης, κλονισμένος από τα λόγια της μονολογεί…..πάντα αισιόδοξος για την αγάπη τους….
Ιππότης :
Σε κρατώ μην μου πέσεις διάθεση μου,
Σε βαστώ γερά να μην μου μελαγχολήσεις
Και ταξιδεύω με μια βαλίτσα
Ακλουθώντας σε στα νησιά της αγάπης.
Άραγε να ναι το ταξίδι μας αυτό
Κάτω από ένα γαλάζιο ουρανό
Που παραληρεί τα συναισθήματά μας.
Εγώ σε θέλω, ναι δεν το αρνιέμαι
Και αν θες εσύ να βάλεις ΚΑΙ, εγώ δεν το αρνιέμαι.
Ναι! Χαμογέλα, έτσι δυνατά!!!
Λάμψε!!! Πόσο σε θέλω.
Από την άλλη η πριγκίπησσα για λίγο ακόμα συνεχίζει να ονειροπολεί ξαπλωμένη στο μαλακό της κρεβάτι μέχρι να έρθει ο Ορφέας να την πάρει και να την ξεναγήσει στην χώρα των ονείρων…..
Πριγκίπισσα:
Πως και γιατί συρφετός σκέψεων
Με κατακλύζει αστραπιαία!!!
Τρελαίνομαι, είναι ηδονή αισθητή
Είναι ευτυχία!!! Επιτέλους ζω!!!
Και επηρεασμένος και εγώ πια , ο αφηγητής, από αυτή την όμορφη, ρομαντική, ποιητικοθεατρική ιστορία που σας περιέγραψα καταλήγω…….
Δεν ‘σβήσαν τα αστέρια
εμείς δεν κοιτάμε πια στον ουρανό
Δεν κοιμήθηκε η θάλασσα
εμείς δεν ακούμε τη μελωδία των κυμάτων και τις φωνές των βυθών
Δεν πεθαίνει η πλάση το χειμώνα
Εμείς δεν μυρίζουμε τα άνθη της δημιουργίας
Δεν είναι ότι έγινε άνοστη η καθημερινότητα
η γλώσσα μας είναι μουδιασμένη και στυφή
Δεν χάθηκε ο έρωτας από τα βλέμματα
Θυμήσου ξανά να αγγίζεις με την ψυχή
............
Υποσημείωση* : Το κάστρο λέγεται "Vajdahunyad castle" και συνεχίζει να υπάρχει..... στην Βουδαπέστη
Υποσημείωση** : Και εγώ συνεχίζω να υπάρχω, ονειροπόλος και λογικοφανής, πάντα στα όρια......προσπαθώντας να κάνω τα όνειρα και τις ιδέες μου πραγματικότητα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου