Τους γρίφους έμαθα να λύνω......

        Έμαθα να συγκρατιέμαι πατέρα, τους γρίφους έμαθα να λύνω, αξία να μην δίνω σε κάθε τι κακό. Δάκρυα θυμού, ξεσπάσματος… έμαθα να τα συγκρατώ, και ξεσπώ…. αλλιώς….. όχι εκδικητικά… Μα ξέρεις τι;…. Κάπως αισθάνομαι μια λύπη, κάπως τα μάτια μου  βουρκώνουν τώρα , χωρίς να θέλω να το παραδεχτώ καλά καλά, δήθεν…ένα σκουπιδάκι έχει μπει…. Ναι ναι μου το πες και τις προάλλες άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε και κλαίμε. Καλό είναι και το κλάμα, δείχνει ότι έχεις ψυχή.

      Έμαθα, μαθαίνω, θα μάθω να συγκρατώ εαυτούς διαφορετικούς, συναισθήματα, θλίψη μελαγχολική και θυμό ανεξέλεγκτο….. θυμικά αρχαία. Μια ζωή γεμάτη από συνεχή αγώνα και αγωνία, θυμό, πόνο, χαρά που και πού.

Βαρέθηκα να προσποιούμαι ώρες ώρες την θετική μου ενέργεια.
Βαρέθηκα να προσπαθώ να συγκρατηθώ.
Βαρέθηκα να είμαι εκεί για όλους. Για όλους τους άλλους εκτός από μένα.
Βαρέθηκα να κρίνομαι από στιγμές.
Βαρέθηκα να γραφώ στον αέρα….
Βαρέθηκα να με ακούω δήθεν χαρούμενη και
βαρέθηκα να μην καταλαβαίνω την στιγμή που ζω.

Γι’ αυτό μου έρχονται δάκρυα στα μάτια…. γι’ αυτό φωνάζω σιωπηλά στο χαρτί… γι’ αυτό κανείς δεν με ακούει, γι’ αυτό συγκρατιέμαι να ονειρευτώ, να ενθουσιαστώ, να ηρεμήσω, να χαλαρώσω. Απορώ και εγώ με μένα, με αυτό το χαμόγελο. Πάντα. Μα πάντα; Κάτι δεν πάει καλά…. Ίσως κάτι να φταίει που χαμογελάς, ίσως να θές να κρύψεις κάτι.

Βαρεθήκα να απολογούμαι,
βαρέθηκα την κάθε ανόητη συνειδητή πράξη.

Ναι σήμερα, θυμώνω, κλαίω, απαισιοδοξώ. Δεν με νοιάζει σήμερα να δώσω σε άλλους. Σήμερα προτιμώ το μαύρο της ψυχής. Και σήμερα ναι έκλαψα μετά από καιρό. Χρειάζεται το κλάμα, σε κάνει άνθρωπο, και γι’ αυτούς που νιώθουν ήδη άνθρωποι τους κάνει να αναρωτιούνται την αιτία.