Διαδρομή.... αποφάσεων....και ατελείωτων συνειρμών....

Αποφασιστικότητα.

Διαπρέπεις!!! Μπορεί η αποφασιστικότητα να εξαρτηθεί από την πειθαρχία και το αντίστροφο?

Ταξιδεύω ανάμεσα στα χιονισμένα τοπία. Έλατα και βράχια σαν γιορτινά κουραμπιεδάκια. Αφήνομαι στη διαδρομή…. για λίγο…. ώσπου να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου και να αποφασίσω. Αναρωτιέμαι όμως, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για αποφάσεις….

Το ηλιοβασίλεμα του χιονισμένου τοπίου με παραπλανά….. όχι, όχι για να είμαι ειλικρινής είναι γιατί μάλλον δεν θέλω να γράψω, δεν θέλω να φανώ αποφασιστικός.

Κάποιοι άνθρωποι….. διαδρομές ολόκληρες, άλλες μισοτελειωμένες. Περιπέτειες πάντα γνωστικού αντικειμένου.

Τι είναι αποφάσεις? Λέξεις που έχουν ευθυγραμμιστεί σε μια νοητή γραμμή και πάνω από όλα βγάζουν νόημα. Τι είναι οι αποφάσεις? Λέξεις όπως «κοίτα να δεις», «Λοιπόν», «Εν κατακλείδι ο/η/το». Για αιώνες μέχρι τώρα λέξεις κατακλύζουν το μυαλό, λέξεις το γεμίζουν, λέξεις το σκάνε αυτό το μυαλό, μα ακόμα λέξεις το εκφράζουν, λέξεις το οδηγούν στην αλήθεια, τον πόνο την χαρά. Μα γιατί εμείς οι άνθρωποι να στηριζόμαστε στις λέξεις που κάνουν τις αποφάσεις, και αυτές με πειθαρχία να οδηγούν στην Πράξη?  Γιατί άλλοι να εξαρτώνται από τις ολόδικές μας αποφάσεις? Είναι βάρος τούτο που κρατώ.

Συνεχίζω, τη διαδρομή μου και τώρα κοιτάω πάνω από τα βουνά, πάνω από το φαράγγι και τις γραμμές του τραίνου. Κοντοζυγώνει και η θάλασσα μα τι να την κάνεις και που θα φτάσω στην πόλη ?

Το λευκό δεν είναι χρώμα τυχαίο δεν είναι άσπρο. Το χιόνι δεν είναι τυχαία λευκό. Μέσα του περικλείει, εσωκλείει την αντανάκλαση όλων των χρωμάτων. Δεν το κοιτώ τυχαία. Αλλάζουν τα τοπία, οι καιροί, οι άνθρωποι.

Επιθυμώ να είμαι ήρεμη. Αποστομωτικό λευκό, παχύ στρώμα χιονιού σκεπάζει τις βουνοπλαγιές της διαδρομής…..Σιωπή.

.......................................................................................................................................................

Επαναφορά… Γιατί  είναι δύσκολο κάποιος να λέει τι θέλει και ότι δεν θέλει να είναι εύκολο να ειπωθεί? Γιατί δεν είναι εύκολο να συγκεκριμενοποιούμε τι μας αρέσει και τι επιθυμούμε; Δεν θα ‘ταν πιο εύκολο και για τις αποφάσεις ? Και μην μου πείτε πως αν ήταν εύκολο να γνωρίζουμε τι θέλουμε και τι μας αρέσει την κάθε στιγμή θα γινόμασταν μονοδιάστατοι. Και δηλαδή η δυσκολία και αυτό που δεν μας αρέσει δεν είναι μονοδιάστατο?

Πφφφφ!!!!  «Τα πράγματα είναι απλά» και όποιος την είχε πει αυτή την φράση πρώτος δεν κερδίζει μόνο πόντους και την κουρτίνα 1 και 2 αλλά στο πακέτο βρίσκεται η αιωνιότητα και η αναγνωρισιμότητα.

Αναρωτιέμαι…. κοιτώντας το χιόνι…. αν αξίζει να φτιάξει κάποιος πολλούς μικρούς χιοναθρωπάκους μαζί ή ένα μεγάλο και γιγαντιαίο με όλα τα comfort? Αξίζει να είμαστε πολλά διαφορετικά, διασπαρμένα πράγματα ή ένας μοναδικός γιγαντιαίος, άνθρωπος. Τώρα εμένα γιατί μου έρχεται αυτός ο συνειρμός? Να μωρέ είναι που πριν λέγαμε αν αξίζει να είσαι ανάμεσα σε πολλούς ή να είσαι ένας μοναδικός και να ξεχωρίζεις για την ιδιαιτερότητά σου. Φυσικά το ερώτημα πριν τέθηκε διαφορετικά αλλά άξιζε να επαναδιατυπωθεί πάλι.

Χωριό Ψαμιακός και το χιόνι λιγοστεύει και όλο  περισσότερο συνειδητοποιώ πως φεύγω από το κατάλευκο χωριό μου. Και όσο πλησιάζω τη θάλασσα δεν θέλω. Στο μυαλό μου παράλληλα με το χιόνι προσπαθούν να περπατήσουν και οι αποφάσεις. «Λοιπόν, το αποφάσισα». Απόσχιση, Αποκοπή, Απομόνωση μα όχι απώλεια χρόνου-τόπου-στιγμής.

Μήπως αυτό το «από-» έρχεται ως προηγούμενο της σχίσης, της κοπής, την μόνωσης, της απόφασης; Και τώρα που το σκέφτομαι  από + φάση. Αν ήταν προηγούμενο της φάσης θα λέγαμε « προ- φαση». Εγώ όμως δεν επικαλούμαι προφάσεις που στο μυαλό μου ορίζονται ως οι φτηνές δικαιολογίες, παρά μόνο αποφάσεις. Το θέμα όμως τώρα είναι άλλο, εξ’ ού και το δίλημμα που μου ήρθε στο μυαλό.

«Στιγμιαίες ενστικτώδεις αποφάσεις ή στιγμιαίες αποφάσεις λογικής?». Στο μυαλό μου έρχονται λόγια του Δαλάι Λάμα μέσω Μπουσκάλια, και αυτό ίσως να είναι μια εκδοχή της απάντησης : «Αν δεν μπορείς να αγαπάς τον άλλον ή να είσαι κοντά του..» ή δεν ξέρω τι άλλο « τουλάχιστον μην τον πληγώνεις». Δεν είμαι καλή στο να θυμάμαι πλεον παπαγαλιστί αλλά είμαι πολύ καλή στο να εφευρίσκω ερωτήματα και να αφήνω το δικαίωμα στους άλλους να απαντούν! Το λατρεύω αυτό το παιχνίδι!

Όπως έλιωσε το χιόνι δεν έχω και εγώ τροφή για σκέψη. Ελπίζω να οδηγήσει κάπου όλος αυτός ο χείμαρρος και συνειρμός σκέψεων………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………………………………………………………………

          Είμαι δίπλα στην θάλασσα. Δεν άντεξα και πολύ να μην γράψω τις σκέψεις μου, δευτερόλεπτα μετά. Το χιόνι έλιωσε, το λευκό έφυγε και την θέση του πήρε ξάστερος ο ουρανός, η κυματώδης καφέ από τα χρώματα θάλασσα και το έντονο πράσινο. Την θέση της ηρεμίας πήρε η δράση. Τα χρώματα σε ενεργοποιούν γι’ αυτό και μ’ αρέσουν. Ενεργοποιούν την διάθεση και το νου. Μα είναι όμως τρελή αυτή η εναλλαγή ηρεμίας - δράσης. Όπου να ‘ναι θα ‘ρθει και η αντίδραση!

          Τα πράγματα είναι απλά όπως απλές είναι και οι αποφάσεις. Follow your instinct. Και αυτό δικό σου είναι (το ένστικτο). Τουλάχιστον αν το ακολουθήσεις θα έχεις ακολουθήσει εσένα. Αν κάτσεις ακόμα και περιμένεις να σκεφτείς, θα έρθει η λογική και λογική είναι τώρα που το καλοσκέφτομαι τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις τα ήθη και έθιμα που μας έχουν ποτίσει κοινωνία, φίλοι, περιβάλλον, γονείς.

          Έχει και το τίμημά του να ακολουθείς το ένστικτό, έχει πόνο, μα «αν δεν νιώσεις πόνο, πως θα νιώσεις ότι είσαι ζωντανός» γι’ αυτό μην φοβάσαι να τον βιώσεις. Μετά προχώρα. Μην τον υιοθετείς, απλά ζήσε τον και έπειτα προχώρα.