Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ.

Κάποτε η γενναιότητα ήταν από τις πιο σημαντικές αρετές για έναν άνθρωπο, ή μάλλον για έναν άνδρα. Σήμερα, πάλι, όχι. Τουλάχιστον όχι με την κλασσική έννοια της λέξης, αφού πρώτα απ’ όλα τελείωσε η εποχή των πολεμιστών. Άλλωστε, υπήρχε ανέκαθεν η αρχετυπική κόντρα του γενναίου Αχιλλέα με τον έξυπνο Οδυσσέα, της σωματικής ρωμής με τη στρατηγική σκέψη. Δευτερευόντως, τελείωσε η εποχή της κυριαρχίας των ανδρών (σόρι, κύριοι),πράγμα που σημαίνει ότι το θάρρος δεν συνίσταται πλέον στο πως αρπάζεις το ρόπαλο, αλλά στο θάρρος της γνώμης…..

Φυσικά πάντα αναζητούμε ήρωες, ειδικά σε εποχές μεγάλων κρίσεων, σαν τη σημερινή. Απλώς, αυτοί οι ήρωες δεν είναι πλέον οι μεγάλοι πατριώτες που θα θυσιαστούν στο πεδίο της μάχης…. Ποιοι μπορεί να είναι; Το θάρρος το ορίζει ο καθένας μας διαφορετικά: Οι Ήρωες είναι για τους Αμερικανούς σήμερα οι ΟΥΚάδες που εκτέλεσαν τον Μπιν Λάντεν, αλλά για πολλούς Άραβες ήρωας είναι ο Μπιν Λάντεν! Για εμάς, ήρωας ήταν ο Θανάσης Βέγγος –αυτός που ανέδειξε τη γενναιότητα του μικρομεσαίου, του εργαζόμενου, του μονίμως ριγμένου…

Ναι το θάρρος το ορίζει ο καθένας μας διαφορετικά: απαιτείται θάρρος για να διατυπώσεις απόψεις που δεν συνάδουν με το «κοινό αίσθημα» και αληθινό κουράγιο για να τις στηρίξεις με τις πράξεις σου. Απαιτείται κουράγιο να φύγεις από μια σχέση, από μια δουλειά ή από την ίδια σου τη χώρα αυτές τις μέρες. Από την άλλη, κάποιοι μπορεί να υποστηρίζουν ότι απαιτείται κουράγιο να μείνεις σε μια σχέση, στη χώρα, στη δουλειά και να το παλέψεις μέχρι τέλους. Χρειάζεται θάρρος για να αντιμετωπίσεις το αδιέξοδο, την απελπισία, τη μοναξιά, τη φτώχεια, την αρρώστια….Γενναίος, σήμερα, δεν είναι αυτός που δεν φοβάται τίποτα. Είναι αυτός που προχωράει, παρότι φοβάται! ‘Η, όπως το είχε πει ο στρατηγός Νόρμαν Σβαρτσκοπφ, «αληθινό θάρρος είναι να φοβάσαι, αλλά να προχωράς και να ολοκληρώνεις την δουλειά σου».

Αυτός που δεν καταλαβαίνει τον κίνδυνο είναι θρασύς, -ή παράτολμος, στην καλύτερη περίπτωση. Τι να τον κάνεις τον τύπο που τρέχει για μπάντζι τζάμπινγκ, αλλά δεν πάει στα νοσοκομεία γιατί «δεν αντέχει»; Τι να τον κάνεις τον τύπο που τρέχει στις διαδηλώσεις, όταν στην δουλειά του κλείνει το στόμα μπροστά στην αδικία; Τι να τον κάνεις τον τύπο που δεν φοβάται τα ποντίκια, αλλά αποφεύγει τις σχέσεις για να μην πληγωθεί;

Ήρωες σήμερα παραμένουν αυτοί που θα υποβληθούν σε αυτοθυσία για να σώσουν έναν άγνωστο. Ήρωες είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν να σταματήσουν τη διαρροή ραδιενέργειας στη Φουκουσίμα, μια κανονική αποστολή αυτοκτονίας. Αλλά ήρωες θεωρούμε κι αυτούς που θα σταθούν όρθιοι μπροστά στον καρκίνο ή σε όποια σοβαρή ασθένεια. Ο αείμνηστος Κρίστοφερ Ριβ έγινε ήρωας όχι επειδή υποδύθηκε τον Σούπερμαν, αλλά όταν βρέθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι και μίλησε για τους ανθρώπους που ήταν σαν αυτόν.

Ήρωες, ακόμα περισσότερο, είναι αυτοί που θα σταθούν απέναντι σε δυνάμεις καταστολής για να περάσουν ένα μήνυμα, είτε βρίσκονται στην πλατεία Ταχρίρ είτε στους δρόμους της Κερατέας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτεροι ήρωες στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση είναι άνθρωποι όπως ο Νέλσον Μαντέλα, και ο Μαχάτμα Γκάντι, που υπέφεραν στωικά, με επιμονή και με αληθινό τσαγανό, για τις αρχές τους, χωρίς να προσφύγουν στη βία. Ηρωίδα είναι η Αούγνκ Σαν Σου Κι που πέρασε χρόνια σε κατ’ οίκον περιορισμό στην Μπούρμπα επειδή ζήτησε ελευθερία από το λαό της, η δημοσιογράφος Άννα Πολιτκοσφαγκια που πλήρωσε το θάρρος της με την ζωή της.

«Η Συνταγή του Θάρρους, Βάσω Κανελλοπούλου, Έψιλον 1050)

Παράθεσα το συγκεκριμένο άρθρο, γιατί σαν κείμενο έχει να προσδώσει σε όλους κάτι, τουλάχιστον έδωσε το μήνυμά του σε μένα. Είναι από τα λίγα άρθρα που κρατώ στο πορτοφόλι μου ώστε να τα διάβάσω και να τα ξαναδιαβάσω. Είναι κάτι σαν ενέσεις θάρρους ή έστω και κουράγιου.