Στρατιώτες πεποιθήσεων......

Τις πεποιθήσεις ξεγυμνώνω,

και δίχως όρια κραυγάζω εναγωνίως.

Διετέλεσα το καθήκον.

Φώναξα τα πουλιά από τις άκρες της γης.

Ευθύς αμέσως άρπαξαν φωνή,

 ανήγγειλαν ύμνους πατριωτικούς.

«Πρόσταξεν!»

«Την κεφαλήν ψηλά και περπάτα!»

Όρμα να ξεπροβοδίσεις χαμένα όνειρα και φιλοδοξίες.

Της στιγμής σταγόνα, κυλάει.

Ώσπου να συναντήσει το νεύμα,

την κίνηση και το βουητό χιλίων χειλέων.

Κραυγή εκούσιας αποστασίας.

Αποκεφαλισμός υψηλών ιδεωδών,

μεγαλόχαρων στην όψη,

κούφιων στο εσωτερικό.

Ξεμακραίνω εκείνη την σκέψη,

Η εναλλακτικότητα,

ανώτατο προσόν,

Είναι ανεπαρκής.

Της βάζουν πλέον όρια και περιθώρια μη αναστρέψιμα.

Πλαγιάζω να αποκοιμηθώ

Μήπως και περάσουν οι αιώνες πόνου,

και ξυπνώ γερασμένος,

σε καμένη από τις μάχες νοσταλγία.

Τέλος.

 Εσωτερική απομυθοποίηση, εξωτερική αναγκαιότητα.

Όχι γιατί με πονά

Όχι γιατί πνίγομαι

Αλλά γιατί πάντα μέσα μου,

Υπήρχε η εναλλακτικότητα.

Τώρα πια δεν έχω ούτε τούτο το δικαίωμα.

M@tina.....