Ταξιδιώτης.....

Ταξιδεύοντας για Καλάβρυτα, πριν φύγω για Γαλλία. (16-07-2011)

Μας συντροφεύουν οι λύπες μας. Μας γεμίζουν οι χαρές μας. Ένα ροζ φόρεμα, μουσική λάτιν μουσική στα ακουστικά ή αλλιώς καλοκαιρινή μουσική. Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα στο διπλανό κάθισμα. Κατακόκκινα. Περιμένουν να μαραθούν. Μυρίζουν όμορφα. Μου αρέσουν τα λουλούδια, θυμίζουν αναγέννηση. Είναι λίγο μελαγχολικά εδώ. Είναι που οι λύπες που με συντροφεύουν με κατατρώνε. Έχω μάθει να συγκινούμαι μετά τα γεγονότα, έχω μάθει να αναζητώ τους ανθρώπους όταν ήδη έχουν φύγει, όταν ήδη έχουν αλλάξει τόπο, χρόνο και εποχή. Μάλλον έμαθα να αναζητώ τα λουλούδια εκτός της εποχής τους. Pointless.

Ένας γερός κόμπος κάθεται στο λαιμό μου. Είναι περαστικός το ξέρω, είναι από αυτούς που προκαλούνται όταν αφήνεις πίσω σου γεγονότα-καταστάσεις-ανθρώπους-στιγμές, μισοτελειωμένες. Μισοτελειωμένες ή ολοκληρωμένες. Δεν έχει σημασία εδώ. Ας υποθέσουμε ότι κάνω μια καινούργια αρχή, και ας υποθέσουμε ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με κρατά πίσω…. Πάντα.

Είναι όμορφα να περπατάς στην ακρόπολη το βράδυ με γεμάτο φεγγάρι, είναι όμορφα να περπατάς με συντροφιά και να ξέρεις πως κάτι διαφορετικό έρχεται τις επόμενες μέρες, και το μόνο που θες ν συγκρατήσεις είναι το περπάτημα κάτω από το γεμάτο φεγγάρι.

Είναι ωραίο να συναντάς δικούς σου ανθρώπους στο αεροδρόμιο, είναι λυπητερό να τους συναντάς μόνο όταν φεύγουν, και είναι ακόμα πιο λυπητερό που δεν μπόρεσες να τους δείς για περισσότερο χρόνο. Έτσι είναι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Θα γινόμασταν αχάριστοι αν τα θέλαμε όλα. Όλα είναι μετρημένα για να γίνουν έτσι όπως είναι να γίνουν. Δεν πιστεύω στην μοίρα, αλλά πιστεύω ότι οι κινήσεις μας καθορίζουν την αντίστοιχη μοίρα και αυτή συνεχώς αλλάζει. Ας υποθέσουμε ότι η μοίρα είναι η κατευθυντήρια γραμμή. Συμπεραίνουμε λοιπόν  πως η ζωή ανάλογα τις κινήσεις μας επιφυλάσσει πολλές διαφορετικές κατευθυντήριες γραμμές. «ότι δίνεις παίρνεις», «όπως στρώσεις θα κοιμηθείς» κτλ. Έ κάπως έτσι.

Πέρασαν τρεις μήνες που δεν αντίκρισα τον τόπο μου. Δεν μου έλειψε ιδιαίτερα. Μου έλειψε μάλλον η διαδικασία. Χθες ήμουν στο αεροδρόμιο να χαιρετήσω και πάλι μια από τις καλύτερες μου φίλες, και εκεί πάλι συνειδητοποίησα πως δεν μου είχε λείψει τόσο η αλλαγή όσο η διαδικασία που κάνεις για να πετύχεις την αλλαγή. Μου είχε λείψει να βρεθώ στο αεροδρόμιο και να ξέρω ότι σε δυο ώρες θα είμαι κάπου στο εξωτερικό, κάπου διαφορετικά, κάπου αλλιώτικα.

Όταν πατάς έδαφος ξένο, νιώθεις τον χιλιομετρικό φόβο  που δημιουργείται.

Πως δεν θα μπορέσεις να είσαι εκεί όταν χρειαστείς. Ίσως και αυτό να με κρατά πίσω, να με κρατά από τις καινούργιες αλλαγές. Δεν φοβάμαι να αφήσω πίσω μου άλλους ανθρώπους εκτός από την οικογένεια μου, εξάλλου αυτοί, οι δευτερεύοντες, επιβίωναν και χωρίς εμένα. Επιβίωναν και πριν με γνωρίσουν, φοβάμαι όμως πως η απουσία μου θα κοστίσει εν μέρει στους πρωτεύοντες ανθρώπους μου και όπως ξέρουμε ο άνθρωπος δεν είναι εκεί για να ζει αιώνια. Για τους δευτερεύοντες ήμουν απλώς μια συνήθεια, ρεαλιστική, συναισθηματική, αυτό όλο και τίποτα άλλο.

Κάνοντας συχνά την αναθεώρηση μου, διαπιστώνω πως έκανα πολλά λάθη, πως κρίθηκα και έκρινα πολύ. Δεν ξέρω αν αυτό με έκανε καλό ή κακό άνθρωπο ή αν προκάλεσε καλό η κακό στους τριγύρω μου το να κρίνονται συνεχώς από μένα. Διαπιστώνω πως στιγμές στιγμές φέρθηκα πολύ σκληρά στους ανθρώπους που επένδυσαν σε μένα κάποτε. Αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε «έτσι είμαι εγώ». Είμαι διατεθειμένη να αλλάξω, και να αλλάζω συνεχώς. Είναι που πολλές φορές ίσως να ήμουν παραπάνω γκρινιάρα, παραπονιάρα, σκληρή, γλυκιά, παιδική από το κανονικό. Έτσι είναι ο άνθρωπος, δεν βρίσκεις. Είναι ωραίο να εξομολογήστε στους ανθρώπους σας. Δεν είναι ωραίο να απολογείσθε και να δικαιολογείς τον εαυτό σου. Δικαιολογία είναι,ι όταν έχεις κάνει μια κουτσουκέλα και προσπαθείς να την μπαλώσεις. Συνεχώς προσπαθώ να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και το κάνω καλύτερα γράφοντας σε ένα χαρτί. Το χαρτί με κάνει να έχω πιο δομημένη σκέψη, βάζει τις σκέψεις μου σε λογική ακολουθία και με κάνει να μην χάνομαι, να μην χάνονται αυτά που έχω στο νου  στην γρηγοράδα του χρόνου.

Εμπλέκομαι σε μια ζωή που μερίδιο ευθύνης έχω και εγώ με τις πράξεις μου. Κανείς δεν είναι παρατηρητής στην ζωή και όλοι έχουμε ενεργό ρόλο. Σκεφτείτε το πριν είναι πολύ αργά, πριν μας πάρουν τα χρόνια. Δεν ξέρω αν σε λίγα χρόνια θα είμαι ακόμα υγιής, αν θα ζω ακόμα, αλλά προσπαθώ να επενδύω στο κάθε λεπτό της ώρας, γι’ αυτό και μερικοί άνθρωποι με έχουν χαρακτηρίσει πολύ δραστήρια, παρόλα αυτά ακόμα δυσλειτουργώ. Και εδώ γελάω με την λέξη, είναι αστεία. Θα προχωρήσω όμως τον μονόλογό μου. Δεν έχω ανάγκη να ακουστώ, ούτε να αρέσω αλλά έχω βάλει σκοπό της ζωής μου να βοηθάω όπου μπορώ. Ας ξεκινήσω από τα βασικά πρώτα. Σκεφτείτε τι γεμίζει τον καθένα μας, εμένα το να βοηθάω τους άλλους. Μακάρι να μην προκαλούσα αναστατώσεις με τα λεγόμενα, πόσο μάλλον κόμπους στο λαιμό και πόνο στην καρδιά.