Στιγμή αναθεώρησης και πάλι

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Υπήρξα ασυνεπής μέρες-μέρες. Βρίσκομαι στο γραφείο της δουλειάς μου Βερανζέρου Ομόνοια. Δουλειά υπάρχει, αλλά η ανάγκη για τροφή (σκέψης) ή κοινώς πείνα πνευματικής τροφής μου αποσπά την προσοχή και συγκέντρωση. Εντάξει είναι και κάπως χαλαρά τα πράγματα. Α! θυμήθηκα λοιπόν, απ’τη μία, μέρες Αγιοσύνησης  απ’την άλλη μέρες παραπλάνησης , ευγνωμοσύνης, αγάπης, κομπλιμέντων. Και λέω λοιπόν, και ενώ περπατάς στο δρόμο, και περνάς ακούς τα «Κύριε Ελέησον με» να πηγαινοέρχονται στα αυτιά σου και μάτια ξένα να σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω «την πίσω πλευρά του σώματός σου» Πως θα πρέπει να νιώσεις τότε. Σώμα δικό σου προκαλεί ξένο νου. Αν δεν μου αρέσουν τα κομπλιμέντα, είναι γιατί προκαλούν το νου. Ο νους με τα παιχνίδια προκαλεί τον εγωισμό και την περηφάνια. Αυτά με την σειρά τους την υπεροψία και όλα αυτά μαζί με κιάλια οδηγούν σ’ένα φαύλο κύκλο ψευδαισθήσεων που μόνο κακό μπορούν να με προκαλέσουν. Και γιατί κακό, μια λέξη, προσκόλησση σε επιφανειακές προσωρινές υλικές ανάγκες που οδηγούν «ίσως» στη λήθη βασικών αρχών όπως Ταπεινότητα, Ευγένια, Σεβασμός κ.α

Η καθημέρινότητα καθιστά την μνήμη μας μονότονη, συντηρητική, τη σκέψη μας στερεότυπη, μονόπλευρη, πλανεμένη. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να νιώθω γοητευμένη ή αν θα έπρεπε να νιώθω ηλίθια . Και για τα δυο έχω μια εξήγηση  : Γοητευμένη γιατί θα μπορούσα να βρίσκομαι σε χειρότερη μοιρα (πάντα συγκρινόμενη μιλώντας) και αυτό να προκαλεί άλλου είδους προβλήματα. Ηλίθια γιατί αποκομίζω  κάτι το οποίο αφορά αφενός τη δεδομένη στιγμή και οπότε δεν αποκτά διαχρονική στιγμή αξία και αφετέρου γιατί δεν γνωρίζω το ποσοστό αλήθειας το οποίο εμπεριεχεται σε αυτό.

Αυτά προς το παρόν, βαρέθηκα.