Εδώ......

Στο ξέφωτο ξεσκονίζω τις αρχές μου και διαπιστώνω φθορά. Ήταν που παλιά τις χρησιμοποιούσα περισσότερο αλλά είναι τώρα μεγαλύτερη η φθορά που τις βλέπω ανέγγιχτες. Είναι που από την πολύ αναθεώρηση, παραιτήθηκα, και είναι που διάλεξα περίοδο σιωπής. Είναι που όλα γύρω μου έχουν χρώματα και εγώ βλέπω μόνο το γκρι. Είναι που δάκρυα λύπης σχίζουν το πρόσωπό μου στα τέσσερα και επαναλαμβάνεται η ίδια διαδρομή μέχρι να φτάσουν στα χείλη. Όχι χωρίς σκοπό αυτά τα δάκρυα, όχι χωρίς διαδρομή, όχι χωρίς τέλος. Σταθερά στην πορεία τους στο χρόνο κάθε δεύτερη μέρα εμφανίζονται. Κάτι δεν πάει καλά, φταίει ο ρομαντισμός που μου λένε πως δεν έχω. Φταίει που νιώθω πως όλο λάθη κάνω, φταίνε οι αδυναμίες, που για άλλους δεν έχω. Φταίει η ευαίσθητη καρδιά που νιώθω πως θα σπάσει χρόνο με το χρόνο, όχι γιατί είναι εύθραυστη, από γυαλί καμωμένη, είναι από τα πολλά δάκρυα που την φουσκώνουν, είναι από τους κόμπους που προέρχονται από τα λάθη που σου προσάπτουν. Πόσο δυνατή να φανώ ποια, πόσο το φταίξιμο στους άλλους συνέχεια να μην ρίχνω και να το παίρνω, βάρος μεγάλο, εγώ.   Είναι που με πιάνει το παράπονο, και νιώθω, πόσο, μα πόσο, λάθος έχω κάνει. Χίλια κομμάτια διάσπαρτα, δεν κάνουν τον άνθρωπο. Χίλια θρύψαλα, δεν κάνουν την καρδιά την κομματιάζουν. Πόσο ξένοι είμαστε μεταξύ μας. Ποια λάθη γινήκαν στο παρελθόν που μας κάναν τέτοιους, και πόσο αλλιώς είμαστε. Αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος και αντί να χαίρομαι λυπάμαι, αναρωτιέμαι τι δεν βάζω στα όνειρα μου και ξεφεύγει από τα πλάνα μου, ποιον δεν αγάπησα και τώρα με μισεί, για ποιον δεν ενδιαφέρθηκα και τώρα αδιαφορεί.

Στιγμές ανυπόταχτες, εξελίξεις συνεχόμενες, διαφορές μεγάλες, άνθρωποι διαφορετικοί, κομμάτια καρδιάς θα σκορπιστούν κάποια στιγμή στο μέλλον. Δεν αντέχει και πολύ το σκαρί.