Καιρός αγνώστου ταυτότητας με τριγυρνάει....άγχος καταλυτικό για λάθη. Ορμές και μπερδέματα που ξαγρυπνούν μέσα μου.... Χάος!
Tι είναι το αυτονόητο? Και τι είναι αυτό που τάχα νομίζω…. Ποια είναι η θλίψη του χρόνου…. Αυτή μονάχα βλέπω τώρα μπρος μου.
Η μοναξιά…… Νηστεία κοινωνικότητας. Χαοτική αποσύνθεση σκέψεων εξαφανίζει την λογική και εμφανίζει τον παράλογο νου. Την τρέλα. Καθώς πολύ θέλουν να ονομάζουν.
Χαλαρότητα σου λεν, και λες πως είμαι ήδη χαλαρή…. Δεν μπορώ να χαλαρώσω περισσότερο… και μετά συνειδητοποιούν πως άλλαξες, ωρίμασες, πλεον δεν γελάς όπως πριν και σηκώνεις το κεφάλι περισσότερες φορές από παλιά. Τα αστεία για του αστείους και η σοβαροφάνεια γι αυτούς που θέλουν να μεγαλώσουν.
Ειλικρίνεια. Πόθος ανυπότακτος, δυσκολοδιάβατος, και συμβουλές άπειρες για να σου θυμίζουν τι πρέπει να κάνεις.
Μα μια βαθιά θλίψη με διαπερνά αυτό τον καιρό, σαν κάπως να κάνω λάθος. Σαν κάπου να παραπάτησα, και να ξεστράτισα. Μέλλον αβέβαιο, νους απροσπέλαστος, ωτοασπίδες παντώς κακοκαιρίας, για όσους θέλουν να προχωρούν με σκυφτό το κεφάλι και χαμηλωμένο βλέμμα. Πρόσεχε όμως, σίγουρα κάπου θα σκοντάψεις αν δεν ακούς τις φωνές και αν δεν βλέπεις τους ανθρώπους.
Μαγείρεψε τις σκέψεις σου και σέρβιρέ τες στο πιάτο σε όσους κάθονται θελημένα στο τραπέζι για να φάνε και σε όσους καχύποπτα σε κοιτάνε με την άκρη του ματιού από τον τοίχο εκει πέρα, πίνοντας το ποτάκι τους και παίζοντας το ρόλο του ανεξάρτητου. Αυτοί που είναι έξω από το σπίτι σου, είναι άγνωστοι. Προσπέρασε τους, αγνόησέ τους. Business is business.
Δεν τα πάω καλά με το μαγείρεμα(γενικά), προτιμώ να σερβίρω τις πρωτογενείς σκέψεις μου(με ορατούς πολλούς κινδύνους βέβαια). Ενίοτε, όμως, ταυτίζομαι με τους στίχους του θ.Παπακωνσταντίνου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι,
μ' ένα σαράκι αρμένικο,
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.
Χμμμ... Σκέψεις πρωτογενείς....αυθορμητισμός; Παρορμητισμός; Ενθουσιασμός....; και ποια σκέψη τάχα μπορεί να γίνει σκουπίδι.... Σκέψη. Στοιχείο ότι είμαστε όντα υπαρκτά, και ανύπαρκτα αν θελήσουμε να είμαστε πάλι, την σκέψη δεν την αποφεύγουμε.Ρίσκο δεν λέω είναι, η σκέψη, χωρίς μαγείρεμα. Μα ποιος ρισκάρει αυτός που θέλει να ζήσει την στιγμή; Ε και λοιπόν; Για μένα πάντα το θέμα είναι ο στόχος, είτε αυτό είναι ευτυχία, είτε αποκατάσταση,είτε υγεία. Έχεις σκεφτεί πως οι ανιτιδράσεις από τα αποτελέσματα μπορούν να σε φθείρουν ψυχικά, γιατί λοιπόν να το επιδιώξω αν μπορώ να το αποφύγω και να κερδίσω ίσως κάτι άλλο; Λογική δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, πηγάζει εγγενής από το συνειδητό κομάτι του εαυτού μας. Το ασυνείδητο ας το αφήσουμε γι'αυτούς που κάνουν μόνο όνειρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψεις πρωτόλειες, γεμάτες ψεγάδια, δίχως ίχνος παρέμβασης και ακολουθίας δεύτερων σκέψεων. Σκουπίδια μπορούν να γίνουν εν δυνάμει όλες οι σκέψεις,,εξαρτάται, θαρρώ, απ' το θυμικό και την επίδρασή του στον καθένα μας. Όσο για τον στόχο, επιλέγω να τον έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου γιατί συχνά λανθάνω προς τις διάφορες ατραπούς που τυγχάνουν στο δρόμο(και οι οποίες, συνήθως, κρύβουν περισσότερους θησαυρούς από την κεντρική οδό).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψεις δίχως ίχνος παρέμβασης ίσως να τις έλεγα αψεδιάγαστες. Και συνεχίζω να πιστεύω πως οι σκέψεις σκουπίδια δε μπορούν να γίνουν (ίσως είναι η διαφορετική οπτική, εκτίμηση και σεβασμός με τις οποίες τις κοιτώ). Αλλά σκουπίδια μπορούν να γίνουν τα αποτελέσματα των σκέψεων που είναι ίσως αθέμιτα και ίσως κάπως διαφορετικά από αυτά που ήδη είχαμε προβλέψει. Και πάλι όμως προτιμώ να αφήνω λίγο χώρο παραπάνω σε αυτά που λέω σε περίπτωση που αλλάξω γνώμη στο μέλλον. Όσο για το στόχο ουδείς λόγος επέκτασης, συμμερίζομαι πως μερικές φορές αλλού βαδίζομαι και αλλού πάμε και όλα αυτά γιατί τελικά το μονοπάτι γίνεται ο στόχος και όχι ο στόχος ως αυτοσκοπός. Παρόλα αυτά αφήνω και εγώ την φαντασία μου να καλπάζει και ενστικτωδώς εν μέρει να διαλέγει το καλύτερο δυνατό στόχο, πάντα στα όρια του εφικτού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψεις πρωτογενείς, ίσως να τις έλεγα αυθεντικές, ατόφιες, αλλά όχι αψεγάδιαστες. Νομίζω πως το γεγονός ότι μερικές εξ αυτών γίνονται σκουπίδια δεν εξαρτάται απ' το σεβασμό απέναντί τους, αλλά από το πόσο κανείς επιτρέπει στο θυμικό να υπερκεράσει τη λογική του. Ακόμη και να μην το κάνει κάποιος αυτό, έρχονται στιγμές που απλώς αναγκάζεται να του παραδοθεί. Και τότε είναι που οι πολύτιμες σκέψεις μετατρέπονται σε σκουπιδάκια και κάνουν στο πλάι (έστω προς στιγμήν)..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποστομωτική ακολουθία επιχειρημάτων.... ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή,,δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι όμως νιώθω ευχάριστα, που κάποιος μπορεί να με αποστομώσει με τα επιχειρήματά του... είναι ευχάριστο να δίνεις και να παίρνεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι, όχι για την ''αποστόμωση'', αλλά για το γεγονός ότι ο απέναντι νιώθει ευχάριστα με αυτό. Αν μη τι άλλο, κάτι δείχνει για το συνομιλητή μου..Με ενδιαφέρει η διαφορετική οπτική, αν και μερικοί(μαζί μ' αυτούς κι εγώ, ενίοτε) την αγνοούν χαρακτηριστικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ωραίο να μην μπορείς μερικές φορές να μην έχεις απαντήσεις για όλα, όχι γιατί δεν θες να απαντήσεις αλλά γιατί πολύ απλά εκείνη την στιγμή έχεις κορεστεί από επιχειρήματα. Και είναι ωραίο γιατί αποδεικνύεται ότι ο συνομιλητής ίσως έχει να σου πει κάτι παραπανω με το να σου δείξει μια διαφορετική οπτική του ζητήματος. Θα μπορούσα να το ονομάσω σαν "πνευματική ηδονή". Και είναι ηδονή γιατί δεν συγκρουόμαστε, δεν θέλουμε να αποδείξουμε κάτι σε κανέναν απλά θέλουμε να προχωρήσουμε την κουβέντα σε όρια που ούτε εμείς μπορούμε να φανταστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο πρώτο μέρος επαυξάνω. Και επειδή από μικρός έχω μια ψύχωση με τη λεξιλογία και την ετυμολογία, η φράση αυτή(πνευματική ηδονή), εκτός από τη νοηματική πληρότητα που αναδύει, ηχεί και τόσο αρμονικά(τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ από μικρή είχα εμμονή με τον σαφή ορισμό που δίνουν οι λέξεις, όχι από την οπτική της "ταμπέλας" αλλά από την οπτική ότι αν θες να πεις κάτι πρέπει να βρεις την κατάλληλη λέξη για να το εκφράσεις. Δεν είναι κακό να προσέχουμε η γλώσσα να ακολουθεί το νου μας.Γι αυτό μερικές φορές παρεξηγώ και παρεξηγιέμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ έχω μια εμμονή με την έκφραση και τη σαφήνεια. Εξάλλου, η γλώσσα δεν είναι τυχαία ο πιο δυνατός μυς του ανθρώπινου σώματος(και όποιος δεν τη χειρίζεται καλά, μπορεί εύκολα να τσακίσει κόκαλα).
ΑπάντησηΔιαγραφή