Πάντα

 Τι είναι το πάντα...; Μια ψευδαίσθηση...επιπόλαια, λακωνική, ένα κομπλιμέντο που θρέφει τον εγωισμό και ξύνει ασυνείδητα την πληγή...

Μεταρρυθμίσεις

 Οι ζωές μας...οι δικές μας ζωές, μας ανήκουν. Οι σκέψεις μας...παρόλο δικές μας, ανήκουν αλλού...Παλεύει η θύμηση με τον χρόνο, ξεριζώνονται οι σκέψεις για να προχωρήσεις, άλλες φορές συνειδητή και απόφαση δίχως ιδιαίτερες επιπτώσεις, άλλες φορές επώδυνη, χρονιαία, ακούσια και επίμονη...Έχω ένα βάρος...είναι απο τις παλιές θυμήσεις, έχω μια θίψη για το άδοξο τέλος που μόνο με κοροιδεία επήλθε...Έχω μια αγάπη καινούργια, πολλά υποσχόμενη...αλλά δεν φτάνει σε βάθος αυτό που ένιωθα, είναι περισσότερο η θλίψη που αναδύεται...και ειναι περισσότερο η επαφή που δεν υπάρχει...στοιχίζει...ξερίζωμα...

Αναθεωρήσεις

 Και κάποια στιγμή μετράς τα χρόνια...τους φίλους...και βλέπεις πόσα απέμειναν...πόσα σου δόθηκαν....τι ένιωσες και τι έζησες...αναρωτιέσαι πως τάχα δεν θυμάσαι στιγμές...αλλά ξέρεις μέσα σου πως παραπλανιόσουν....ένιωθες πως ταχα κάτι πήγαινε στραβά αλλά δεν ήξερες...τώρα...έπειτα από χρόνια διαπιστώσεων ξέρεις πως πραγματικά δεν ζούσες την στιγμή. Δεν είναι πως σε πιάνει η απελπισία...γιατί σαφώς μπήκες στον «επαναπρογραμματισμό». Είναι που αναρωτιέσαι ένα «γιατι», γιατί τώρα. Βλέπεις όμως πως το γιατί δεν σε πάει μπροστά. Κανέναν δεν πήγε μπροστά το γιατί. Αυτό που σε πάει μπροστά είναι τι έφταιγε, τι μου προσέφερε τάχα «η επιτάχυνση» τι μου προσέφερε «η απαιτούμενη/προσδοκώμενη έκπληξη, μοναδικότητα». Αναλογίζομαι. Μιλάω μετά από χρόνια με αυτή που έχω ονομάσει «Ωραία μου Ελένη». Έχουν περάσει χρόνια έκτοτε...έχουμε ενηλικιωθεί και οι δυο. Έχουμε προοδεύσει...η ύπαρξη και των δυο εχει γίνει μισο συνυπαρξη.

Αποφόρτισης....

 Zορίζομαι και αποφορτίζομαι από έναν κόσμο του συνεχούς βεληνεκές και ξεφεύγω από την βελόνα ραπτικής που έμελε να είναι ο θάνατος μου. Τόσο χρειάζεται για να πεθάνω, ένα τσίμπημα. Είναι η αρχή της μετάστασης....ειναι τα πραγματα που κάνω να μετ-ανασταίνονται...Κοιτώ το γκρίζο του ουρανού...βροχή τριημερής...κεκλεισμένη των παραθύρων, κάτω από την στεγη που δεν μου ανηκει. Λέω πως προχωρώ και πορεύομαι. Λέω πως τα πραματα αλλάζουν...είναι τελικά η αρχή των γενομένων. Προοδεύω....

Ματίνα Πετροπούλου 

Ισσοροπίες...

Ισοβαθμίζω τις ισορροπίες μου με την πραγματικότητα. Βλέπω και διευρευνώ αυτό που φαίνεται βέλτιστο. Ξυπνώ εμπνεύσεις και διαισθάνομαι πως κάπου τα πράματα αρχίζουν και αλλάζουν. Έρχομαι σε επαφή με ένα νοητικό κόσμο και οσμίζομαι την αίσθηση του νιώθω. Είναι πως... πριν μια δεκαετία αγωνιούσα για το γίγνεσθαι, κάπως τώρα όμως νιώθω πως το διαισθάνομαι. Είναι αλήθεια...αφουγκράζομαι...πως ο χρόνος που με τρόμαζε, τώρα ειναι διαχειρίσιμος, τώρα πατώ σταθερά σε ασταθές περιβάλλον. Νιώθω, πως οι αρχές μου αναδιαμορφώνονται, δεν μου αρέσει η προσαρμογή....αν και θα έπρεπε...αλλα νιώθω πως κάτι μέσα μου αλλάζει...παρόλο που ακόμα υπάρχει αυτή η ρομαντική μελαγχολία.

Ισσοροπίες...

Ματίνα Πετροπούλου

Ξεδιψώντας την ετοιμοσύνη.

Και ονόμασα τους ουρανούς σου

καλοκαιρινά μαθητεύματα,

αστέρια τα μάτια σου,

σε μελαμψά απογεύματα.

Τα χέρια σου έτοιμα για χειροφίλημα,

μα αρνήθηκες την αγκαλιά.

Όσο έτοιμος και αν φάνηκες, επιτακτικά

στα μάτια μου,

άλλο τόσο δεν ήσουν για μένα,

λες.

Έτσι λοιπόν

και εγώ ξεδιψώ την ετοιμοσύνη σου.

Σε έναν άλλο ουρανό. 

Επιστροφή στην Δύση και ποιητικό νεύμα...

«Εξωστρέφω» την εσωστρέφεια και δημιουργώ. Νιώθω πως κάτι αλλάζει από ώρα σε ώρα, μέρα με την μέρα. Νιώθω πως ο κόσμος απλώνετε την ώρα που εγώ στενεύω τα όριά μου ενώ ψάχνω την επιστροφή. Διακυμαίνομαι και απλώνω τις χορδές της φωνής μου αναζητώντας το ανάλογο. Ρωτώ απτές αποδείξεις και με τους μήνες αποδεικνύετε πως κατρακυλιέμαι και πάλι προς την Δύση. Κρύβομαι πίσω από τις λέξεις για να μην φανερωθεί η έννοια τους. Αναδιπλώνομαι μόνο με την υπόνοια πως δεν θα είναι αυτό που μπορεί να έχω στο μυαλό μου. Ποιητικό ημερολόγιο μου είπε κάποτε κάποιος αξιόλογος και το επιδοκίμασα. Δοκίμασα να δεχτώ την γλυκύτητα που απορρέει από την προσπάθεια αναγνώρισης. Ματαιότητα φωνάζουν οι άλλοι για την προσπάθεια. Εγώ φωνάζω πείσμα… .Ήθελα ακόμα και με λάθη συντακτικά να υπερισχύω με ποίηση. 

Σταχυά και καλοκαιρινά όνειρα

Υπήρξα γιος ανθρώπου

κατεβαίνοντας το βουνό
κατάλαβα την ύπαρξή μου.
Με αστερισμούς κρύβω τα όνειρα μου
Την αλήθεια μου κοιτώ κατάματα στον ήλιο.

Υπήρξε στιγμή στον άνεμο
που έλεγα τόσο πώς εγίνει
όπως η βροντή στα σύννεφα πώς λάμπει.

Κατάλαβα το αεράκι
όπως βουβά παίρνει
τα μαλλιά από τον ώμο
Δροσιά

Ένας καφές και ένα βιβλίο
στα χέρια βαστώ την γνώση
Δεν είναι η πρώτη φορά
Τα απόκρυφα διαβάζω
του γνωρίμου

Κοιτώ στα μάτια
τα μάτια άλλων
αυτά πως προσπαθώ να ερμηνεύσω

Την λέξη πιάνω και αφήνω
όπως τα ψάρια στα δίχτυα των ψαράδων
Ημερώνω τον εαυτό
κ' ημερώνοντας, ξημερώνω

Όπως το φτερό το φύλλο
και ι μέλισσα πετά σαν το πουλί
Κοιτώ την απλότητα
Βουβά αναπολώ

Στροφές και ρήματα
στου ονείρου τα κύματα πετώ
Καρδιές και βήματα
και ξάφνου χτυπήματα
στην πόρτα μου θωρώ

Χρυσό και κέντημα
Κερί και μέλισσα
Χάνω τον συνειρμό

Νεάπολη, Αγ. Απόστολοι, Αύγουστος 2014

Επισκευαστές καρδιών

Χαιρετώ, 

Τον κόσμο που απομακρύνετε σε μια πόλη που θορυβεί. Συγκροτώ τα χέρια μου στις τσέπες και προχωρώ κοιτώντας με το κεφάλι κάτω. Μετρώ. 1, 2, 3 βήματα που ο ρυθμός τους ακολουθεί την σκέψη.

Ρομαντισμός άθελά μου κινητοποιώ την έκτη αίσθηση και συνευρίσκομαι με το σκοτάδι, την σκέψη και λίγο κρασί. Αγνοώ τον θόρυβο.

Έρχεται η άλλη μέρα. Ξεκινάς το πρωί με τον ήλιο που σου καίει τα μάτια. Δεν σου αρέσει η μέρα. Φτάνεις στο ηλιοβασίλεμα, λαχανιασμένη.

Το δροσερό αεράκι κουνάει τα μαλλιά μου, κοιτάω τα σχήματα και τις σκιές των βουνών. Και πίσω κρυμμένος ο ήλιος. Αλήθεια κρύβετε? Λάθος υπόβαθρο. Θα έπρεπε να είναι κολλημένος στην κορυφή του βουνού, μόλις σε εκείνη την στιγμή που αρχίζει να γίνεται ηλιοβασίλεμα, για να μπορέσει να ενεργοποιεί πάντα εκείνο τον ρομαντισμό που σε κάνει να νοσταλγείς.

Ομάδες ανθρώπων διακινούν εμπορεύματα καρδιάς. Ψάχνουν να πλουτίσουν από καρδιές γεμάτες ευτυχία. Τις κρατούν στο παζάρι για μέρες, χρόνια. Υπάρχουν και οι μισο-σπασμένες, εκείνες που είναι για κατασκευή. Αυτές κανένας δεν τις θέλει, κανένας δεν θέλει να τις επισκευάσει. Γιατί να μην αγοράσω μια καινούργια καρδιά, λένε. Οι καινούργιες καρδιές μικρές σε μέγεθος μεγάλες σε χωρητικότητα. Όσο τις χρησιμοποιείς τόσο πιο πολύ ζαρώνουν, ρυτιδώνουν, μαυρίζουν. Ψάχνω κατάστημα επισκευών. Μάταια πλέον, έχουν κλείσει λόγω κρίσης. Οι επισκευαστές κρυμμένοι στα σπίτια τους φτιάχνουν ψεύτικες καρδιές ζωγραφιστές με πολύ χρώμα, δήθεν για να τις κάνουν ζωντανές. 

O nai….pane meres…polles…oxi xronia ostoso….den exo anatheorisi…den xreiazete pros oras …apla I let it flow…like the river towards the sit basin….Vriskomai stin materialistiki Singapore gia anexigitous logous …. Enas monaxa logos mporei na ipothei pros oras, douleia. Alla protimo na min pezo me to keimeno mou. Briskomai se fasi kenis adraneias…dixos motivation kanontas auto pou oi alloi orizoun eutixismeni zoi…well eutixismeni…give me the word…the H the A the P and the rest of it. Give me the definition of it….Nothing else matters…you give me job and food and you wait for me to declare happy? Small word to cover the majesty of its kind. Tha giriso, den vrisko ton logo tis paramonis mou edo. “Douleies iparxoun” en antithesei me ta lefta pou den iparxoun…alli apotixia kai auti stin Ellada…Kaneis den tha meinei xoris douleia…Kali kardia kai agapi na iparxei kai ola tha vrethoun…