ΟΝΕΙΡΟ-ΨΥΧΗ- XAOΣ
Το άπειρο κυβερνά και μια ψυχή κυνηγά για να τη στείλει μακριά μα δε μπορεί μονάχη η ψυχή, να τρέξει μακριά χρειάζεται φτερά να πετάξει ψηλά ακόμα και αυτά αν είναι σπασμένα,βαμμένα, καμμένα.
Το όνειρο ακούει τη ψυχή,και γρήγορα τρέχει να τη βρει να τη πάει αλλού σ’ ένα κόσμο μεγάλο,γεμάτο ατμούς.
Μα είναι κρυμμένη καλά η ψυχή και από το φόβο της έχει πια κουφαθεί.
Δεν ακούει που έρχεται το όνειρο σα στάλα,να πέσει επάνω της να χυθεί σαν το γάλα.
"Σώσου και σώσε με πάρε με αλλού!!!". Φωνάζει μέσα στο χάος που είναι παντού.
Τρομαγμένο το όνειρο από τα λόγια της ψυχής,δε πτοείται δε φεύγει μα κάθεται εκεί,και μετά από λίγο φεύγουν μαζί και πάνε για ύπνο στο χάος της στιγμής.
Και περνάνε τα χρόνια.... περνάνε ακόμα....και εκεί που κοιμούνταν για χρόνια ολόκληρα, σα λίωσαν τα χιόνια,ξυπνήσαν απότομα.
Η ψυχή ονειρευόταν με το όνειρο δίπλα,πως είχε ξεφύγει και ζούσε σα πρώτα. Μα κοίταζε γύρω της,και δεν ήταν αλήθεια. Όντως έχει ξεφύγει απ’ το σώμα που ζούσε
έπαψε πια,δεν αιμοραγούσε,όμως,της έχει μείνει ακόμα,αυτή η πικρία,όταν ζούσε τότε
μέ την λαγνία.Δε λέω,περνούσε ωραία,μπορούσε, κοιτούσε,σκεφτόταν, υπήρχε, γελούσε,κοιτούσε και χαιρόταν πάντα τις στιγμές της ζωής.
Μα μια μέρα ο Χάρος χτυπάει το σώμα,κι η φωνή τον ακούει,κι ανοίγει την πόρτα
της λέει "πάμε ψυχή, έχεις καταδικασθεί να ζείς στο χάος, και όχι στη στιγμή".
Μα μέχρι η Ψυχή να καταλάβει που είναι,το σώμα πως άφησε,και είναι νεκρό τώρα
είχε χαθεί μέσα στο Χάος,δεν υπήρχε πνοή, δεν υπήρχε Κανείς Άλλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου