Περίμενα, περιμένω και θα περιμένω. Σίγουρα είναι μια λέξη που δεν μου αρέσει καθόλου. Αποφασίστηκε. Περίμενα για στιγμές ονειρικές. Και που ήρθαν? Έφυγαν. Μα καλά θα είναι ψεύτης όποιος στο τελευταίο λεπτό της ζωής του συμπερασματικά πει πως ζει σε όνειρο. Εγώ προς το παρόν απέχω από το τελευταίο ηλικιακό λεπτό της ζωής μου. Έμπνευσης κυριακάτικη και συλλογισμός. Αναπνέω, όσο ζεις και αναπνέεις σκέφτεσαι, όποιος σκέφτεται, ζει. Τελικά μήπως είναι φαύλος κύκλος. Όμως! Όποιος σκέφτεται πολύ το καίει, κάνει την διαφορά!. Σαλεύει και αντιπάλλεται συνεχώς με τις προκαταλήψεις τα δήθεν, τις στιγμές, τα ήθη, τα καθώς πρέπει. Και αυτά που καθώς δεν πρέπει? Τι σημαίνουν? Χμμμμ ας μπω ακόμα πιο βαθιά στην περισυλλογή και ας αφουγκραστώ τα όσα δεν λέγονται, και αυτά που λέγονται από πίσω μου ψιθυριστά. Σε όσα διαβάζεις απλά και σε όσα δεν σχολιάζεις. Όταν το καις πολύ λοιπόν τι πετυχαίνεις? Άγχος, για το χρόνο που έχασες, έκπληξη για τα πράγματα που σοκαριστικά αντιλήφθηκες.
Ζω σε λάθος εποχή…. Ωπ! Λάθος???? Και τι είναι σωστό….? Οι προκαταλήψεις που ανέφερα? Τα στερεότυπα μέσα στα οποία ζούμε?.... Και αν κάνεις την διαφορά τότε τι είσαι παράξενος, ιδιότροπος, και εγωκεντρικός???......Πόσο μάλλον όταν άμπελο-φιλοσοφείς…… κοινώς ξεκινάς τις φιλοσοφίες από τα αμπέλια μέχρι ότι μπορέσει και κατεβάσει ο ευφάνταστος νους…..! Η φιλοσοφία είναι σαν την υψηλή ραπτική…. Δεν καταπιάνεσαι απλά με το πράγμα, όπως με ένα απλό κόκκινο ύφασμα. Το φιλοσοφείς…,το ράβεις…, όχι το στόμα, αλλά στα μέτρα και τα σταθμά τα δικά σου… γίνεται η φιλοσοφία να έχει ως αποτέλεσμα «ιδανικά» ? ‘Η γίνεται αυτά τα ιδανικά να τύχουν φιλοσοφίας…. Χμμμ (μειδίαμα και πονηρό βλέμμα), πάλι ο νους κάνει τα παιχνίδια του και οι λέξεις παίζουν άψογα τον ρόλο τους στο θεατρικό έργο του παραλόγου…. Πάρε ιδέες και ξεφύλλιζε τις σαν σε βιβλίο… Κάν ’τες φιλοσοφία, δημιούργησε θέματα, και ξεκίνα να μιλάς για το ουσιαστικό, ουσιαστικά. Υποκειμενικό βέβαια η λέξη «ουσιαστικό», αλλά πάρα ταύτα, ξεκίνα….. Βρες ανθρώπους με δραστήριο πνευματικό κόσμο, μίλα μαζί τους. Δεν έχει νόημα να κοντοστέκεσαι ανάμεσα σε ζώα που τελικά μόνο υψηλή ραπτική τυγχάνουν να φοράνε και τίποτα παραπάνω.
Δημιουργούμε εικόνες, «μια εικόνα χίλιες λέξεις», ένας άνθρωπος όμως όχι. Η έμπνευση δεν είναι το μοντέλο, δεν είναι ο άνθρωπος, είναι αυτό που θέλουμε να βλέπουμε, είναι αυτό που μερικές φορές μας λείπει, είναι η ανάγκη μας να είμαστε εσωτερικά πιο όμορφοι. Αυτό είναι η εικόνα. Πιάνω τον εαυτό μου, να λέει συνεχώς, κοίταξε τι ήρεμη εικόνα, κοίταξε πόσο δυναμισμό βγάζει, κτλ. Δεν θέλω να λέω ότι είναι θαυμασμός, γιατί για να θαυμάζεις κάτι πρέπει να είναι τέλειο. Και η τελειότητα δεν υπάρχει. Ακόμα και η υποκειμενική, έτσι μου φαίνεται…. Αν κοιτάξεις καλά για δεύτερη φορά την εικόνα αρχίζεις και παρατηρείς τις λεπτομέρειες, αρχίζεις και παρατηρείς τα όχι καλοπροσεγμένα φόντα, τα σαπισμένα μήλα του δέντρου, το ρυάκι που έχει κάνει λάσπη, και το μοντέλο που τελικά είναι μελαγχολικό. «Κάθε εικόνα…. Χίλιες λέξεις….. για τον εαυτό μας…..» Τον εαυτό εκείνης της στιγμής.
Παρασύρομαι σε συνειρμούς και διαφόρων ειδών ιλίγγους, σταματώ για άλλη μια φορά χωρίς να καταλήγω σε αποτέλεσμα ένα. Όλα τελικά είναι διφορούμενα, θα ‘ταν χαζό να πιστεύαμε ότι το κάθε τι έχει μια οπτική. Κάθε ον, κάθε ζων, κάθε ζώον, κάθε πράγμα έχει τις δικιές του χίλιες λέξεις, και ανάλογα την στιγμή που μας λείπει επιλέγουμε να το βλέπουμε με την ανάλογη οπτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου