ΑΠΑΙΤΕΤΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ :
Γράμμα προς την Κυρά της Σιωπής,
Χρόνος ανυπόταχτος 89630… ,
Τ.Κ Άπειρο
Αγαπημένη μου, Κυρά της Σιωπής,
Κοίτα με, έχω ανάγκη να με κοιτάς….. έχω ανάγκη να μου μιλάς….. δεν νιώθω μόνος… έχω εσένα….. κυρά της σιωπής με τα μεγάλα μάτια….ξενυχτάς μαζί μου…ώρες, μέρες, χρόνια . Κάθε βράδυ από τότε… μου υπόσχεσαι όνειρα θερινής νυκτός… Λυπήσου με, μα λύπη δεν βλέπω στα μάτια… παρά μια αλήθεια… και αυτό με φοβίζει… πόσο αληθινή είσαι….. Θυμάσαι? Μου έλεγες τότε εκείνα τα κρύα βράδια στα βράχια πόσο μόνη ήσουν, μου σιγοτραγουδούσες μου σιγοψιθύριζες….πώς διαφορετικά φανταζόσουν το μέλλον, πόσο αλλιώς το ήθελες, πόσο μόνη ένιωθες…. Μου μιλούσες μικρή μου… και ήμουν εκεί…. Ήμουν εκεί….Μην με αφήνεις τώρα εσύ… ποτέ δεν σε άφησα…. Σε έβλεπα κατάματα σε αυτά τα βαθυστόχαστα αμυγδαλωτά μάτια. Θέλεις να ξέρεις γιατί αποφεύγω τα μάτια σου, γιατί φεύγω ανά τους καιρούς…. γιατί δεν σου μιλώ όταν νιώθω κενός, με γραμμές παράλληλες…. Είναι που είσαι χαρούμενη, είναι που χαμογελάς….. όχι σε μένα, σε όλους τους άλλους…. Εγώ είμαι για να συγκρατώ τις λύπες σου, να μαζεύω την σκοτεινιά σου, να ζωγραφίζεις την στιγμιαία απαισιοδοξία σου…. τις αφηρημένες σκέψεις σου….
Χαίρομαι (θα έλεγα αν ήταν αλήθεια). Αυτό που μας ενώνει είναι η ειλικρίνεια. Δεν θα μου ειλικρινής αν σου έλεγα πως χαίρομαι…. Ίσως να μην γνωρίζω αυτό το συναίσθημα, της χαράς, ίσως η σκοτεινιά που πάντα σε ενέπνεα να μου δώσεις, έγινε συναίσθημα. Η σκοτεινιά σου χαρά δική μου…. Τραγικό και οξύμωρο…. για όσους έχουν νου…, ίσως για μένα αυτό να ήταν η χαρά, έτσι δεν ήμουν μόνος, δεν ήμουν παρατημένος. Δεν φοβάμαι κυρά… ξέρω ότι θα ξανάρθεις ανά τους καιρούς…. Ανά τα χρόνια… το ξέρω ότι με έχεις μέσα σου βαθειά ριζωμένο…. είναι που αυτό αγαπώ περισσότερο, την ποίησή σου…. Τις σκέψεις σου …. Εσένα….
Δεν φοβάμαι λοιπόν πως θα χαθείς….. Σε έχω ανάγκη...απλά...(όπως τα πράγματα έχουν), όπως εσύ έχεις την δική μου ανάγκη. Ειλικρίνεια, μην ξεχνάς είναι αυτό που μας ενώνει. Ακόμα βλέπω στα μάτια σου αυτή την σπίθα της ζωντάνιας για το μέλλον, θα’ μαι εδώ…… όταν και για όσο με έχεις ανάγκη…..
Ο θαυμαστής σου,
Λευκός Πάπυρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου